«Την καρδιά αν ρωτήσεις ποτέ…»

Ο Παναγιώτης Γκαμπράνης γράφει για τα 104 χρόνια του Άρη, τα τραγούδια των οπαδών του και τις στιγμές δόξας και θριάμβου.

«Την καρδιά αν ρωτήσεις ποτέ…»

Τα τέσσερα τελευταία χρόνια του Άρη είναι πιο δύσκολα ίσως και από τα πρώτα εκατό μαζί! Ωστόσο τα 104 από την ίδρυση του συλλόγου, στις 25 Μαρτίου του 1914, δείχνουν ακριβώς το πνεύμα του Άρη.

Μια ομάδα με πάθος, με διάθεση να μάχεται στο διηνεκές του χρόνου και να αγωνίζεται για να κατακτά. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να ήταν αλλιώς, από τη στιγμή που οι ιδρυτές του επέλεγαν τον Θεό Άρη για σύμβολο.

«Ο Άρης αντλεί τη δύναμή του από τον κόσμο του», είπε ο Νίκος Γκάλης και ποιος να διαφωνήσει μαζί του. Και ο κόσμος σπάνια κάνει λάθος. Τα συνθήματα της κερκίδας είναι βγαλμένα πρώτα από την καρδιά και μετά από το μυαλό και είναι από τις περιπτώσεις που η καρδιά δεν λαθεύει.

«Αρης μια ζωή», «σ’ ακολούθησα παντού πιστά», «την καρδιά αν ρωτήσεις ποτέ», «Άρη θυμήσου», τραγουδούν οι οπαδοί του Άρη και ανασύρουν στις μνήμες τους στιγμές δόξας και θριάμβου, αλλά και στιγμές πίκρας και περηφάνιας. Στιγμές που σημαδεύουν την ιστορία του συλλόγου, τους φιλάθλους, τους ενώνουν όλους μαζί, αλλά την ίδια στιγμή επιτρέπουν στον καθένα να κλείνει μόνος του στην καρδιά του Άρη.

Πάνω απ’ όλα τους ενώνει το κίτρινο και το μαύρο. Τους ενώνει ο Θεός Άρης. Το Χαριλάου και το Παλέ. Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, ο Παπαγεωργίου κι ο Ιωαννίδης, ο Αγγελάκης κι ο Καμπάνης, ο Αλεξιάδης, ο Κούης.
Τους ενώνει η παρέα των μαθητών του Γυμνασίου που αποφάσισε το 1914 να ιδρύσει έναν σύλλογο και που έφτασε στο πέρασμα του χρόνου να λατρεύεται από χιλιάδες ανθρώπους. Από ανθρώπους που άναψαν την σπίθα, την έκαναν φλόγα και υπόσχονται να την κρατήσουν ζωντανή για μια ζωή.