Γήπεδα με κόσμο και ένας τελικός

Ήρθε η ώρα να δούμε επιτέλους κόσμο στα γήπεδα, στα θέατρα, στους κινηματογράφους. Κάθε άλλη τοποθέτηση είναι υποκριτική. Δεν ακούγεται πολύ… δημοκρατικό αυτό, αλλά ας δείξουμε κατανόηση και ας ακούσουμε τη φωνή ενός έγκλειστου, δηλαδή όλων μας. Μάλιστα, ας υποθέσουμε ότι είναι η φωνή ενός, εδώ και καιρό λόγω κορονοϊού, έγκλειστου, ο οποίος θεωρεί ότι δεν έπρεπε να ανοίξει η εστίαση και ότι κακώς στρώσαμε κόκκινο χαλί για να υποδεχθούμε τους τουρίστες σε λίγες μέρες. Όπως δηλαδή ετοιμάζονταν να κάνουν ο γόης Πέτρος (Φαίδων Γεωργίτσης) και ο Γρίπης (Χρόνης Εξαρχάκος) στην Αντίπαρο, το 1968, στην ταινία «Γοργόνες και μάγκες» του Γιάννη Δαλιανίδη.

Έπρεπε ή δεν έπρεπε, η ουσία είναι ότι έγινε. Είδαμε στην Κέρκυρα να γίνεται το πατείς με, πατώ σε στο Λιστόν, όπου μόλις ακούστηκε το «Ανάστα ο Θεός, κρίνων την γην», οι ντόπιοι έριξαν από τα παράθυρα τους μπότηδες. Από κάτω οι εκδρομείς πανηγύριζαν. Ίσως διότι είχαν περάσει τα διόδια, παρά την υποτιθέμενη απαγόρευση και τα υποτιθέμενα αυστηρά μέτρα.

Ακριβώς γι’ αυτό γίνεται λόγος περί υποκριτικής τοποθέτησης. Έτσι κι αλλιώς όλοι κάνουν πλέον για όλους τα στραβά μάτια. Δηλαδή κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ας σώσουμε τουλάχιστον και κάποιους τομείς που χτυπήθηκαν αλύπητα. Την τέχνη που μας έλειψε και οι άνθρωποι που την υπηρετούν ταλαιπωρήθηκαν όσο λίγοι. Θέατρα, κινηματογράφοι και συναυλιακοί χώροι πρέπει να ζωντανέψουν. Ίσως με μέτρα, με σελφ τεστ, με ό,τι τέλος πάντων χρειάζεται.

Το ίδιο και τα γήπεδα. Η νέα σεζόν να είναι διαφορετική. Με κόσμο στα γήπεδα. Το ποδόσφαιρο να μην είναι απλά τηλεοπτικό προϊόν, αλλά αυτό που αγαπήσαμε. «Το ποδόσφαιρο είναι νεκρό χωρίς οπαδούς» είχε πει πρόσφατα ο Πέδρο Μαρτίνς και όλοι ξέρουμε ότι έχει δίκιο.

Μοναδική ένσταση είναι αν αυτό μπορεί να γίνει στον τελικό του Κυπέλλου. Γιατί ακόμα και προ κορονοϊού με αυτό το ματς δεν τα καταφέρναμε καλά. Πότε να γίνει, πού να γίνει, με κόσμο, χωρίς κόσμο, η διοργάνωση του τελικού ήταν πρόβλημα σε αυτήν τη χώρα. Ας ελπίσουμε ότι φέτος δεν θα είναι…