Η θητεία και το «άντε γεια» του Γιάγια στο Μάντσεστερ

Τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο Αγγλίας, δύο Λιγκ Καπ, ένα Κομιούνιτι Σιλντ, 315 εμφανίσεις, 82 γκολ και «αμέτρητες» αναμνήσεις… Αυτά είναι που μένουν στον Γιάγια Τουρέ λίγο πριν περάσει φεύγοντας το κατώφλι του Ετιχάντ, ολοκληρώνοντας έτσι μία λαμπρή καριέρα στη Μάντσεστερ Σίτι. Ήταν Μάιος του 2010 όταν αποχωρούσε από τη Μπαρτσελόνα για να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο με τη μεταγραφή του στους «πολίτες» και σήμερα, οχτώ χρόνια μετά, αυτό είναι έτοιμο να κλείσει και να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας… Λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν… Όπως και η «γεύση» που άφησαν στον 34χρονο Ιβοριανό μέσο, πριν βάλει πλώρη για το επόμενο «λιμάνι» της καριέρας του και γράψει τις τελευταίες σελίδες της ποδοσφαιρικής του ιστορίας…

«Η δυσκολότερη στιγμή της ζωής μου…»

Ήταν Μάιος του 2010 όταν ο ατζέντης του Γιάγια Τουρέ, Ντιμίτρι Σέλουκ, επιβεβαίωνε τα δημοσιεύματα εκείνης της περιόδου που ήθελαν τον πελάτη του να αναζητά νέα ποδοσφαιρική «στέγη», απόρροια του λιγοστού χρόνου συμμετοχής του στις αναμετρήσεις της Μπαρτσελόνα. Λίγους μήνες αργότερα για τον άλλοτε «μάγο» του Ολυμπιακού, άνοιγε το «κεφάλαιο» Μάντσεστερ Σίτι, η οποία δαπάνησε 24 εκατομμύρια λίρες για να τον εντάξει στο δυναμικό της. «Η φυγή μου ήταν η δυσκολότερη στιγμή της ζωής μου. Ο Σέρχιο Μπουσκέτς είναι εξαιρετικός παίκτης και εάν δεν υπήρχε αυτός δεν θα έφευγα. Θέλουμε και οι δύο μας να παίζουμε, σε κανέναν δεν αρέσει να κάθεται στον πάγκο. Βλέπω την Μάντσεστερ Σίτι σαν πρόκληση στην καριέρα μου, γιατί δεν παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ και δεν έχει κερδίσει τίτλους πρόσφατα. Είναι τέλεια για εμένα», έλεγε εκείνη την περίοδο ο 27χρονος τότε άσος.

Ο πρώτος τίτλος με δική του «υπογραφή»

Από τις πρώτες του κιόλας εμφανίσεις στα ματς προετοιμασίας της Σίτι έδειχνε το τεράστιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο και στα μέσα Αυγούστου πραγματοποίησε και το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο του στα «σαλόνια» της Πρέμιερ Λιγκ, στο «στείρο» 0-0 με αντίπαλο την Τότεναμ στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν. Υπό τις οδηγίες του Ρομπέρτο Μαντσίνι ο Τουρέ είχε επιθετικογενή ρόλο στην τριάδα της μεσαίας γραμμής, ενώ ένα μήνα αργότερα πέτυχε και το πρώτο γκολ στο σύλλογο, στον αγώνα κόντρα στη Γουίγκαν. Αυτή ήταν μόνο η αρχή, αφού εκείνη την περίοδο βρήκε συνολικά 8 φορές δίχτυα σε 35 ματς πρωταθλήματος που αγωνίστηκε.

Στην Ευρώπη πέτυχε ένα γκολ κι αυτό με αντίπαλο τον Άρη στη φάση των «32» του Γιουρόπα Λιγκ, ωστόσο τα σημαντικότερα τέρματά του εκείνης της περιόδου τα σημείωσε στο Κύπελλο, κερδίζοντας έτσι με το «καλημέρα» μία θέση στις καρδιές των οπαδών της Σίτι. Πρώτα στα ημιτελικά όταν με δικό του γκολ (1-0) οι «πολίτες» απέκλεισαν τη συμπολίτισσα Γιουνάιτεντ και εν συνεχεία στον τελικό όταν σκόραρε σε βάρος της Στόουκ (1-0) και χάρισε στους «γαλάζιους» το Κύπελλο. Ένα Κύπελλο που ήταν για τους «πολίτες» ο πρώτος «σημαντικός» τίτλος που κατακτούσαν έπειτα από 35 ολόκληρα χρόνια (Λιγκ Καπ τη σεζόν 1975/76).

Η επιβράβευση και το έπος του Ετιχάντ

Η επιβράβευση των εξαιρετικών του εμφανίσεων δεν άργησε να έρθει, καθώς τιμήθηκε με τον τίτλο του καλύτερου Αφρικανού ποδοσφαιριστή της χρονιάς για το 2011, γεγονός που είχε ιδιαίτερη σημασία για την εποχή, δεδομένου ότι οι 12 προηγούμενοι τίτλοι είχαν καταλήξει σε χέρια επιθετικών.

Στο μεταξύ, η Σίτι, με τον Γιάγια Τουρέ να παίζει «κομβικό» ρόλο στη μεσαία γραμμή, ξεκίνησε δυναμικά την επόμενη σεζόν (2011-12) στο πρωτάθλημα. Όλοι όμως άρχισαν να την «ξεγράφουν» από τη μάχη της διεκδίκησης του τίτλου της Πρέμιερ Λιγκ, όταν στις αρχές Απριλίου του 2012 ηττήθηκε 1-0 από την Άρσεναλ και είδε τη διαφορά της από την πρωτοπόρο Γιουνάιτεντ να αυξάνεται στους οχτώ βαθμούς με έξι αγωνιστικές να απομένουν για το φινάλε.

Κι όμως, αυτό που φάνταζε άπιστο όνειρο, τελικά έγινε πραγματικότητα! Οι «πολίτες» όχι μόνο κάλυψαν τη διαφορά τους από τους «κόκκινους διαβόλους», τους οποίους και νίκησαν (1-0) στην 36η αγωνιστική στο Ετιχάντ, αλλά κατέκτησαν τελικά και το τρόπαιο στην τελευταία «στροφή» του πρωταθλήματος σε εκείνο το εκπληκτικό 3-2 επί της ΚΠΡ. Η Σίτι για πρώτη φορά μετά από 44 χρόνια και μόλις τρίτη στην ιστορία της ήταν πρωταθλήτρια Αγγλίας…

Οι νέες διακρίσεις και η «εποχή Πελεγκρίνι»

Για δεύτερη σερί χρονιά ο Γιάγια Τουρέ τιμήθηκε με τον τίτλο του καλύτερου αφρικανού ποδοσφαιριστή, ωστόσο όσο κι αν προσπάθησε να βοηθήσει την ομάδα του να διατηρήσει τα «σκήπτρα» στο πρωτάθλημα και να φτάσει στην κατάκτηση κι άλλων τροπαίων τελικά δεν τα κατάφερε. Οι «γαλάζιοι» πήραν την επόμενη περίοδο μόνο το Κομιούνιτι Σιλντ και τερμάτισαν δεύτεροι στην Πρέμιερ Λιγκ πίσω από τη Γιουνάιτεντ στην τελευταία σεζόν του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στην τεχνική ηγεσία των «κόκκινων διαβόλων». Ο Τουρέ έβαλε την υπογραφή του σε νέο συμβόλαιο συνεργασίας με τη Σίτι, αλλά το φινάλε εκείνης της σεζόν σηματοδότησε μία νέα «εποχή» για το σύλλογο, αφού ο Μαντσίνι αποτέλεσε παρελθόν από τον πάγκο και ο Μανουέλ Πελεγκρίνι ανέλαβε τα «ηνία».

Με τον Χιλιανό προπονητή ο Γιάγια Τουρέ όχι μόνο συνέχισε τις εξαιρετικές εμφανίσεις, αλλά έγινε και υπαρχηγός στην ομάδα. Για τρίτη σερί χρονιά πήρε το βραβείο του καλύτερου αφρικανού ποδοσφαιριστή και οι «πολίτες» εκείνη την περίοδο επέστρεψαν στο δρόμο των επιτυχιών και κατέκτησαν το «νταμπλ» στο Νησί. Πρώτα πήραν το Λιγκ Καπ, το πρώτο του Ιβοριανού άσου που άνοιξε μάλιστα το σκορ και στον τελικό (3-1) κόντρα στη Σάντερλαντ, και εν συνεχεία επέστρεψαν στο θρόνο της πρωταθλήτριας Αγγλίας, αφήνοντας πίσω τους τη Λίβερπουλ με δύο μόλις πόντους λιγότερους. Ο Τουρέ ολοκλήρωσε εκείνη τη σεζόν με 24 γκολ σε 49 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις!

Τα πρώτα «σύννεφα» στη σχέση του με τη Σίτι

Τα πρώτα «σύννεφα» στη σχέση του με τη Μάντσεστερ Σίτι ξεκίνησαν το Μάη του 2014, όταν δημοσιεύματα ήθελαν τον Ιβοριανό μέσο να είναι δυσαρεστημένος με τη διοίκηση που δεν του προσέφερε νέο συμβόλαιο και που… δεν του ευχήθηκε για τα γενέθλιά του! Έναν μήνα αργότερα οι φήμες περί αποχώρησής του φούντωσαν για τα καλά, όταν σε συνέντευξή του εξαπέλυσε «πυρά» κατά των «γαλάζιων» τονίζοντας πως δεν του έδωσαν άδεια μετά το φινάλε της Πρέμιερ Λιγκ για να βρεθεί δίπλα στον μικρό του αδερφό που «έφυγε» τελικά από τη ζωή χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο. Τόσο η Παρί Σεν Ζερμέν όσο και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έδειξαν ενδιαφέρον για την απόκτησή του, ωστόσο τα προβλήματα στις σχέσεις του παίκτη με την ομάδα ξεπεράστηκαν και ο Τουρέ παρέμεινε στο σύλλογο. Από τότε, όμως, κάθε καλοκαίρι οι φήμες περί αποχώρησής του ουδέποτε κόπασαν.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, οι «πολίτες» απέτυχαν να κατακτήσουν κάποιο τρόπαιο την περίοδο 2014-15, ωστόσο ο Τουρέ πήρε το Κόπα Άφρικα με την εθνική του ομάδα στον τελικό κόντρα στην Γκάνα και για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά αναδείχτηκε καλύτερος αφρικανός ποδοσφαιριστής. Στη Σίτι ο Πελεγκρίνι παρέμεινε στην τεχνική ηγεσία και οδήγησε το σύλλογο στην κατάκτηση του Λιγκ Καπ της επόμενης σεζόν, αλλά λίγους μήνες αργότερα αποτέλεσε παρελθόν και ο Πεπ Γκουαρντιόλα πέρασε το κατώφλι του Ετιχάντ.

Η κόντρα με τον Γκουαρντιόλα

Η συνύπαρξη του Γιάγια Τουρέ με τον Γκουαρντιόλα δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους «οιωνούς». Ο Ιβοριανός δεν ταίριαζε απόλυτα στον τρόπο παιχνιδιού με τον οποίο ήθελε ο Καταλανός να αγωνίζεται η Σίτι, ενώ παράλληλα ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον παραγκωνισμό του παίκτη έπαιξε και ο «πόλεμος» που άνοιξε ο ατζέντης του Τουρέ, Ντιμίτρι Σέλουκ, με τον Γκουαρντιόλα.

Οι «πολίτες» ολοκλήρωσαν τελικά τη σεζόν (2016-17) δίχως κάποιον τίτλο, αλλά φέτος επέστρεψαν στο δρόμο των επιτυχιών, με τον Γκουαρντιόλα να βρίσκει την κατάλληλη φόρμουλα για την πραγματοποίηση του «οράματός» του στο σύλλογο. Στέφθηκαν πρωταθλητές Αγγλίας και εντυπωσίασαν τόσο με τις εμφανίσεις τους όσο και με το αήττητο σερί τους στο πρωτάθλημα, ενώ παράλληλα συνεχίζουν να κυνηγούν ρεκόρ για να γράψουν κι άλλες «χρυσές» σελίδες στην ιστορία της ομάδας. Ο Τουρέ από την πλευρά του, δεν αγωνίστηκε φέτος όσο θα ήθελε. Μόλις σε 16 ματς, εκ των οποίων τα 9 στο πρωτάθλημα, ώσπου πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε και επίσημα πλέον πως το καλοκαίρι θα ολοκληρώσει την καριέρα του στο σύλλογο.

Απόψε κόντρα στη Μπράιτον ο Τουρέ αναμένεται να δώσει το τελευταίο του ρεσιτάλ μπροστά στο κοινό των «πολιτών» που λάτρεψε και λατρεύτηκε. Τι κι αν τα τελευταία δύο χρόνια σχεδόν «ξεχάστηκε», ένα είναι σίγουρο… Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές της ιστορίας της Σίτι, αλλά και ένας παίκτης του οποίου το όνομα θα αναγνωρίζουν όλοι… όταν επισκεφτούν το μουσείο των «γαλάζιων».