Είναι βαριά του… Σερ Άλεξ η «σκιά»!

Ούτε ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής του Ζοσέ Μουρίνιο στην ημεδαπή, αλλά και στην Εσπερία δεν πρέπει να έπεσε από τα σύννεφα με την είδηση της απόλυσης του. Μιας ακόμη, μετά από εκείνες σε Τσέλσι (2) και Ρεάλ Μαδρίτης. Η ανακοίνωση της αποτέλεσε «τίτλους τέλους» στο χρονικό ενός προαναγγελθέντος (πολλάκις) «διαζυγίου». Από το φινάλε της περσινής σεζόν ήταν κάτι περισσότερο από φανερό ότι το πράγμα δεν έβγαζε πουθενά. Έμοιαζε –κι ήταν- αδιέξοδο. Και μόνο η παχυλή αποζημίωση του Πορτογάλου συγκρατούσε τις φυγόκεντρες δυνάμεις, συντηρώντας μια τοξική κατάσταση. Τότε που είχε καταστεί σαφές ότι, σ’ αντίθεση με τους δύο βασικότερους αντιπάλους τους (Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ), οι «κόκκινοι διάβολοι» αντί να κάνουν βήματα προόδου επιδίδονταν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε... σημειωτόν! Κι η σύγκριση με τους «πολιτές» και τους «κόκκινους», πέραν της γειτνίασης και της ιστορικής αντιπαλότητας, προέκυπτε από το γεγονός ότι αμφότερες είχαν προσλάβει τους τωρινούς προπονητές τους με διαφορά ολίγων μηνών από τον αυτοαποκαλούμενο “Special One”.

O Ίβηρας, παρότι δεν θα το παραδεχθεί ποτέ, κατέγραψε άλλη μια παταγώδη αποτυχία στο βιογραφικό του.

Μόνο που τούτη εδώ δεν οφείλεται μόνο στον συγκρουσιακό χαρακτήρα του, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα να χάσει – όπως προηγουμένως είχε συμβεί σε Ρεάλ Μαδρίτης και Τσέλσι - τα αποδυτήρια. Ούτε στις μεταγραφικές του αστοχίες, παρά τον πακτωλό εκατομμυρίων που ξόδεψε, με κορυφαίο παράδειγμα την απόκτηση του παικταρά Αλέξις Σάντσες, ο οποίος κατάντησε... παγκίτης, εξαιτίας του, δίχως δημιουργικότητα και ιδέες, παιχνιδιού της ομάδας που έχτισε.

Όλα τα ανωτέρω δεν είναι καινοφανή στην πορεία του σε κάποιον πάγκο. Εκείνο που, αντίθετα, ήταν και δεν κατάφερε ποτέ να «ντιλάρει», στα 2,5 χρόνια που κάθισε στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, ήταν η βαριά «σκιά» που υπήρχε πάνω και γύρω από την ομάδα του κορυφαίου μάνατζερ της ιστορίας της Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Στα «χνάρια» των Μόγες, Φαν Χάαλ...

Ο Πορτογάλος παρά το επιτυχημένο μπακράουντ του, παρότι είχε μ.ο νικών 58.33% - το οποίο υπολείπεται ελάχιστα του 59.67% του Σκωτσέζου - παρά τα 3 τρόπαια (Europa League, Λιγκ Καπ, Κομιούνιτι Σιλντ) απέτυχε ν’ αποτινάξει το «φάντασμα» του «Φέργκι» όπως κι οι προκατόχοι του.

Ούτε ο Ντέϊβιντ Μόγες, που πήρε το δαχτυλίδι της διαδοχής από τον εμβληματικό συμπατριώτη του, το 2013, ούτε ο Λουίς Φαν Χάαλ τα είχαν καταφέρει. Χάνοντας, κατά κράτος, στην αναπόφευκτη σύγκριση με τον κορυφαίο, κατά πολλούς, μάνατζερ στα χρονικά του βρετανικού φούτμπολ.

Με αποκρουστικό κατά περιόδους ποδόσφαιρο κι εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος ο Ίβηρας δεν θα μπορούσε να μακροημερεύσει.

Παρότι πλησιάζουν 6 χρόνια από την συνταξιοδότηση του Σκωτσέζου η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ προσπαθεί να κινηθεί, ακόμη, σύμφωνα με την ποδοσφαιρική του φιλοσοφία. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλέον διαπρύσια «αντιπολίτευση» του Μουρίνιο προερχόταν από παλαίμαχους της εποχής «Φέργκι» (Σκόουλς, Γκάρι Νέβιλ) που στο θυμικό των οπαδών είναι ψηλά.

Ούτε ότι τόσο μετά την αντικατάσταση του Μόγες, όσο και τώρα υπηρεσιακοί επιλέχθηκαν δύο ποδοσφαιρικά «παιδιά» (Γκιγκς και Σόλσκιερ) του ανθρώπου που το όνομα του φέρει μια απο τις κερκίδες του Ολντ Τράφορντ.

Όποιος τεχνικός, το καλοκαίρι, αναλάβει τα ηνία της ομάδας εκτός από το αγωνιστικό... αχταρμά που κληρονομεί από τον Μουρίνιο, θα πρέπει να μπορεί ν’ αντέξει κι αυτή την σύγκριση με εκείνον που άλλαξε το ρου της ιστορίας της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ και του διασυλλογικού ποδοσφαίρου στην Αγγλία.

Για το αν είναι εύκολη αποστολή αυτό, ας ρωτήσει καλύτερα τον...στραπατσαρισμένο «Special One»...