Το βάρος της κληρονομιάς

Μετά το τέλος της συνέντευξης, μάλιστα, ο θρύλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παραδέχτηκε πως «κάνω πολλές συνεντεύξεις, αλλά ποτέ αυτό» και έσπευσε να αγκαλιάσει τον γιο του, ο οποίος του έδωσε τη φανέλα του αμέσως μετά.

Λένε πολλοί πως δύσκολα ο γιος ενός μεγάλου αθλητή μπορεί να φτάσει σε μεγαλοσύνη, ικανότητα ή ακόμα και δημοφιλία τον πατέρα του ή τη μητέρα του. Είναι πολλά τα παραδείγματα αθλητών που επειδή «μα είναι ο γιος του…» πήραν τη θέση κάποιου στο ρόστερ μιας ομάδας. Πολύ γρήγορα όμως ο καθένας μπαίνει στη θέση του, διότι ο αθλητισμός είναι τόσο ανταγωνιστικός, όλοι εκτίθενται στην κρίση των πάντων και κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί. Αν αξίζει, αργά ή γρήγορα θα παίξει, αν δεν αξίζει, ό,τι όνομα κι αν κουβαλάει θα μείνει πίσω. Ο Κάσπερ για παράδειγμα μπορεί να μην κατάφερε να φτάσει τον θρύλο πατέρα του, αλλά είναι πράγματι ένας πάρα πολύ καλός τερματοφύλακας.

Από την άλλη πλευρά το φορτίο που κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι από πολύ μικρή ηλικία είναι τεράστιο. Ακόμα και χωρίς να το θέλει κάποιος, τους βάζει στη ζυγαριά και αναρωτιέται: «Θα του μοιάσει του πατέρα του;». Θα έλεγε κανείς πως είναι «ευχή και κατάρα», αρκεί να μην πέσει πάνω σε εκείνον που ανοίγει τα φτερά του. Όχι, το πιο πιθανό είναι να μην του μοιάσει. Διότι ο καθένας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με διαφορετική αφετηρία και κατεύθυνση, με τελείως άλλη θεώρηση της ζωής και των πραγμάτων ή ακόμα και άποψης για το ίδιο αντικείμενο. Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στην τέχνη, παντού. Και το αντίδοτο; Κλείνεις τα αυτιά σου στους πικρόχολους που κουνάνε συνεχώς το δάχτυλο ή… λαχταράνε να σε δουν να κάνεις λάθος και προχωράς…