Παραδείγματα ναι, αλλά προς αποφυγή…

Με διαφορά λίγων ωρών έγινε γνωστή η καταδίκη για βιασμό του Ντάνι Άλβες και η cameo συμμετοχή σε ριάλιτι τηλεπαιχνίδι επιβίωσης, ενός άλλου τρισμέγιστου (όχι μόνο του Βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, αλλά του παγκόσμιου…): του Ροναλντίνιο.

Προφανώς και δεν συγκρίνεται το κακούργημα του (κατά πολλούς) κορυφαίου δεξιού οπισθοφύλακα που έβγαλε το ποδόσφαιρο), ο οποίος ένιωσε ότι δεν τον αγγίζει ο νόμος και προσπάθησε να συνευρεθεί με το ζόρι με μια γυναίκα, με το ότι ο πρώην συμπαίκτης του στην «σελεσάο» -που θα μπορούσε να έχει τερματίσει εδώ και χρόνια την συζήτηση περί ποδοσφαιρικού GOAT)- …ρεστάρισε και έχει επιδοθεί σε «αρπακτές» κάνοντας τον διασκεδαστή!

Αυτό που συσχετίζει τις δύο υποθέσεις, διαχρονικά, με άλλες στο παρελθόν του βασιλιά των σπορ (μην θυμηθούμε την ακατάσχετη λίμπιντο του Ράιαν Γκιγκς που, μεταξύ άλλων, είχε καταστήσει έγκυο την, επί 8ετία ερωμένη του, γυναίκα του αδερφού του…). ή άλλων αθλημάτων, είναι ότι η (υπερ)προβολή τους όσο είναι εν ενεργεία τους μετατρέπει σε δυνητικά πρότυπα για εύπλαστες συνειδήσεις, όπως της νεολαίας.

Και δεν μιλάμε να μιμηθεί κανείς την ντρίπλα του (κατόχου της Χρυσής Μπάλας του 2005) Ροναλντίνιο ή τις κούρσες του (καλύτερου δεξιού οπισθοφύλακα μετά τον Καφού που είδαν τα γήπεδα της υφηλίου).

Η προβληματική είναι η «κατανάλωση» της στάσης ζωής τους.

Πόσοι νεαροί μπορούν να ξεχωρίσουν τον (σούπερ) παίκτη από τον άνθρωπο χωρίς να είναι fanboys και να τον ειδωλοποιήσουν;

Πόσοι μπορούν να δουν ότι πίσω από το αστραφτερό χαμόγελο του «Ντίνιο» είναι όχι μόνο μια καριέρα που -πέραν του ότι δεν έφτασε εκεί που θα μπορούσε (πλέον για εκείνον μιλά, μόνο ο …Αντώνης Ρέμος, όχι ως πρόεδρος του Ηρακλή, αλλά για την από πίστας γνωριμίας τους!) - τα όσα κέρδισε από αυτήν εξανεμίστηκαν μ’ αποτέλεσμα να έχει χρηματίσει τρόφιμος φυλακών πριν τον Άλβες (που τα δικαστικά του έξοδα κατέβαλε ο Νεϊμάρ, αλλά τον …αποκήρυξε από τους «θρύλους» της η Μπαρτσελόνα)!

Εδώ έρχεται το θεμελιώδες ζήτημα των «βάσεων» και των «εφοδίων» που έχει πάρει ο καθένας από το σπίτι του (αρχικά) και κατόπιν από τον περίγυρο του ώστε να μπορεί να δει πίσω από την… χρυσόσκονη και το «λούστρο».

Οι γονείς οφείλουν να θυμίζουν στα «βλαστάρια» τους το αρχαιοελληνικό ρητό που θα έπρεπε να είναι προμετωπίδα όλων των αθλητών: «μηδένα προ του τέλους μακάριζε».

Ή για να το πούμε και στα νεοελληνικά να τους υπενθυμίζουν την υποχρέωση «τα στερνά (να) τιμούν τα πρώτα»…