Ο μύθος του «Αίαντα»

Ο Αγιαξ, προσεχής αντίπαλος της ΑΕΚ στο Champions League, είναι δίχως άλλο τεράστιος σύλλογος. Δέκα διεθνή τρόπαια, ανάμεσά τους τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών/Champions League και 59 εθνικά (μεταξύ τους 33 πρωταθλήματα), απλά έρχονται να επιβεβαιώσουν τον μεγάλο μύθο του «Αίαντα» που απλώνεται στα 118 χρόνια της Ιστορίας του.

Εξηγούν, με την σειρά τους, το πάθος και την λατρεία των φίλων του. Κάτι, που πάντως, κατάφερε να κάνει καλύτερα, ένας από αυτούς, γράφοντας ανώνυμη, επιστολή σε ολλανδική ιστοσελίδα, που ασχολείται με τα νέα του ολλανδικού συλλόγου.

«Οι άνθρωποι με ρωτούν μερικές φορές: «πού πράγματι άρχισε αυτή η λατρεία για τον Αγίαξ; Τι συνέβη στο παρελθόν και είσαι τόσο τρελός με αυτόν τον σύλλογο; Για να δώσω μια καλή απάντηση, μπορώ να θυμηθώ...», είπε ο ανώνυμος φίλαθλος.

«Όλα άρχισαν πολύ καιρό πριν, στις 24 Οκτωβρίου 1976. Το πρώτο μου παιχνίδι σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Ο πατέρας μου ήταν οδηγός τραμ στη γραμμή 9. Ημουν καθισμένος στα πόδια του πατέρα μου, που με άφηνε να γυρίσω το τιμόνι. Ήταν φανταστικό. Αλλά πιο υπέροχο τότε που με άφησαν να μπω στο γήπεδο με τους οδηγούς του τραμ. Στο ναό, που ονομαζόταν De Meer. Τότε υπήρχε απόφαση ότι όλοι οι οδηγοί τραμ επιτρέπεται να εισέλθουν, δωρεάν. Και έτσι, κατάφερα να μπω και εγώ, ένα μικρό αγόρι, που κρατούσε το χέρι του πατέρα του», συνέχισε.

«Εκεί στο De Meer, όπου θα μπορούσες να θαυμάσεις τον Ρούουντ Χέιλς, τους Δανούς Λέρμπι και Αρνενσεν, Σενάκερ, Λινγκ και κυρίως τον Σάιμο Ταχαμάτα. Ο Άγιαξ δεν ήταν πλέον τόσο καλός όσο στα χρόνια δόξας των αρχών της δεκαετίας του '70. Οι χρυσές εποχές τελείωσαν, αλλά ο Άγιαξ ήταν «απλά» πάλι πρωταθλητής. Δεν ήμουν υποστηρικτής του ακόμα, ήμουν ακόμα πολύ μικρός γι αυτό. Αλλά η ατμόσφαιρα, το περιβάλλον, το γήπεδο, οι φίλαθλοι και οι παίκτες με αυτή την φανταστική φανέλα με έκαναν. Την ημέρα που βρέθηκα για πρώτη φορά στο De Meer, ερωτεύτηκα τον σύλλογο. Μετά τις αρχές της δεκαετίας του '80, πήγα με τον αδελφό μου, ενώ ήμασταν ήδη και οι δύο τρελοί για τον Άγιαξ. Στο δρόμο, όταν δεν είχαμε το PlayStation, το DS ή το Xbox, πάντα παίζαμε μπάλα. Και κάθε εβδομάδα ήμουν και ένας διαφορετικός παίκτης του Αγιαξ», πρόσθεσε.

«Τώρα έχω παιδιά και όλοι έχουμε μεγαλώσει. Δεν μπορούμε να παίξουμε με ευκολία. Αλλά έχει παραμείνει ένα πράγμα, δηλαδή η αγάπη για το σύλλογο. Τον πιο επιτυχημένο στις Κάτω Χώρες, τον πιο ελκυστικό στις Κάτω Χώρες, τον σύλλογο που παρήγαγε τους καλύτερους παίκτες. Τόσες επιτυχίες τις τελευταίες δεκαετίες, όπου μας δόθηκε η δυνατότητα να θαυμάσουμε τους κορυφαίους παίκτες. Φαν Μπάστεν, Ολσεν, Ράικαρντ, Μπέρκαμπ, Χούντελααρ, Ζλάταν, Φαν ντερ Φάαρτ, Σνάιντερ, Σουάρες και πολλοί, πολλοί, πολλοί άλλοι. Ο υιός μου τώρα, έχει αναλάβει το ρόλο μου ως φανατικός του Άγιαξ. Όταν ξυπνήσω το πρωί, κρυφακούω πίσω από την πόρτα του. Ακούω τους ήχους της Fox Sports και ξέρω ότι παρακολουθεί ποδόσφαιρο», συμπλήρωσε.

«Η επόμενη στιγμή της υπερηφάνειας μου είναι η στιγμή που πήγα με τον υιό μου να δει τον Αγιαξ για πρώτη φορά : 10 Αυγούστου 2014, ο Αγιαξ εναντίον της Φίτεσε. Εν τω μεταξύ το De Meer έχει αλλάξει όνομα και λέγεται Arena. Πριν από σαράντα χρόνια ήμουν στο De Meer με τον πατέρα μου. Ως μικρό αγόρι χαμογελούσα, πανηγύριζα. Όταν κοιτάζω σήμερα, βλέπω την εικόνα μου... δίπλα μου. Τα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη τη μέρα το 1976, πολλά έχουν αλλάξει, εκτός από ένα πράγμα: την εμπειρία που έχουμε ως αληθινοί φίλαθλοι του συλλόγου. Γι αυτό ο Άγιαξ έχει γίνει μια αγαπημένη...στάση ζωής για πολλούς!».

Πηγή: APE-MPE