Ολυμπιακός: Σα να μην πέρασε μια μέρα…

Δεν ξεχνιέται καμία στιγμή.

Η προπόνηση στο Φάληρο λίγες μέρες νωρίτερα και ο Ποντένσε να μου λέει ότι «το θέλω σαν τρελός, θα το πάρουμε».

Η αναμονή για την έγκριση της διαπίστευσης.

Η παραλαβή της και η είσοδος την παραμονή στο γήπεδο της ΑΕΚ για τις συνεντεύξεις Τύπου.

Η αγορά των πανάκριβων (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αναμνηστικών από τη μπουτίκ της ΟΥΕΦΑ.

Η αγωνία να περάσουν οι ώρες.

Η συνάντηση με το γιο μου που μπήκε τρέχοντας μαζί με πολύ κόσμο του Ολυμπιακού και όλοι άρχισαν να φωτογραφίζονται με φόντο τον αετό.

Οι παλιοί παίκτες που έβλεπα και συναντούσα και μιλούσα στον περιβάλλοντα χώρο, ενώ εκείνος έβγαζε σέλφι ενθουσιασμένος με τον Αιμίλιο. Η διαφορά εποχών και ηλικίας.

Η είσοδος στα δημοσιογραφικά. Η μετάδοση. Το άγχος σε κάθε φάση. Η παράταση. Το γκολ του Ελ Κααμπί που έμοιαζε αιώνας μέχρι να μετρήσει. Τα ουρλιαχτά στο μικρόφωνο, αγκαλιά με τον άγνωστο διπλανό μου. Η αφιέρωση on air στην αγάπη μου.

Η απονομή. Η αποστολή για το πρωτοσέλιδο στο ΦΩΣ. Για το φύλλο που έγινε ανάρπαστο. Από το πρωί το είχα έτοιμο. Το κείμενο για το ματς. Πιο γρήγορα από ποτέ, δεν το είχα έτοιμο.

Η συνάντηση με τον μικρό και η φασαρία με τον τυπικό και αχώνευτο εκπρόσωπο της ΟΥΕΦΑ επειδή έβαλα το παιδί στην αίθουσα Τύπου. Γελούσαμε. Η αγκαλιά με τον Θόδωρο. Η αγκαλιά με τον Κούλη. Με τον Αναστό. Δε θυμάμαι με ποιους άλλους στη ζάλη.

Η αποθέωση στον Μέντι στη συνέντευξη Τύπου. Η μικτή ζώνη. Το «στο είχα πει» του Ποντένσε. Η αποχώρηση αργά από τα στενά της Νέας Φιλαδέλφειας. Το ξενύχτι για τη μεγάλη μάζωξη στον Πειραιά. Το πιο γλυκό ξημέρωμα.

Ο καθένας έχει τις δικές του αναμνήσεις από την 29^η Μαΐου του 2024. Ένα χρόνο πριν. Μακάρι να το ξαναζήσει ο Ολυμπιακός και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλοι μας. Ευλογημένοι που το ζήσαμε.