Τα νιάτα του Παρισιού κόντρα στην παράδοση του Μιλάνου

Ο φετινός τελικός του UEFA Champions League δεν λογίζεται ως ένας από αυτούς που λέμε ότι τους περιμέναμε στην αρχή της σεζόν. Για να το θέσουμε και αλλιώς, είναι η πρώτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια και δεύτερη από το 2013 που δεν υπάρχει στο ζευγάρι του τελικού μια αγγλική ή ισπανική ομάδα.

Αλλά, δεν μπορούμε να πούμε πως οι προκρίσεις της Παρί Σεν Ζερμέν και της Ίντερ στο μεγάλο παιχνίδι που θα γίνει στο Μόναχο δεν ήταν δίκαιες. Δύο ομάδες τόσο διαφορετικές, και ταυτόχρονα τόσο τακτικά άρτιες. Με τον δικό τους τρόπο.

Από τη μία, η πρώτη συμπαθητική έκδοση που εμφάνισαν ποτέ οι Παριζιάνοι. Χωρίς Μέσι, Νεϊμάρ, Εμπαπέ και λοιπά τεράστια συμβόλαια. Χωρίς να υπάρχει αυτή η αίσθηση της - εκ της Μέσης Ανατολής - μεγαλομανίας. Αντιθέτως, η πρόσληψη των σωστών ανθρώπων στις κατάλληλες θέσεις (Ενρίκε προπονητής, Λουίς Κάμπος τεχνικός διευθυντής), δημιούργησαν αυτό που περιμέναμε να δούμε εδώ και χρόνια.

Ένα νεανικό σύνολο που μπορεί να προσφέρει τα καλύτερα στοιχεία του γαλλικού ποδοσφαίρου. Ταχύτητα, δύναμη, έκρηξη και δημιουργικότητα. Κι ο Ενρίκε τα έχει συνδυάσει αυτά τα στοιχεία με έναν υπέροχο τρόπο. Η αλεγρία των κινήσεων της επιθετικής τριάδας, η ποιότητα και η ηρεμία του κέντρου, η ταχυδύναμη της άμυνας. Όλα συμπυκνωμένα και συνδυασμένα με την τακτική αρτιότητα ενός απίστευτα χαρισματικού και συμπαθούς ανθρώπου, που η ζωή του φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο.

Κι από την άλλη, η Ίντερ του Ιντζάγκι. Μια ομάδα μοναδική στο είδος της, τόσο στον τρόπο παιχνιδιού της, όσο και στην στελέχωση της ομάδας. Εκεί όπου τα νιάτα συναντούν την τέχνη, εκεί όπου οι "μεγάλοι" παίκτες περνούν τα καλύτερά τους χρόνια. Ρωτήστε τον Ζόμερ και τον Ατσέρμπι.

Φυσικά, υπάρχει ποιότητα, και μπόλικη μάλιστα. Ο Λαουτάρο, ο Τουράμ, ο Τσαλχάνογλου είναι απολαυστικοί, ενώ οι παίκτες-εργαλεία του συστήματος κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν.

Ο τελικός θα είναι κι αυτός μοναδικός κι ιδιαίτερος. Όπως και η ομάδες του ζευγαριού. Και πραγματικά, ανυπομονούμε να τον απολαύσουμε.