Μπαρτσελόνα: Το καταλανικό «μέχρι τέλους» έφερε ...αχ, αντί για... Μόναχο!

Η Ίντερ προκρίθηκε σε δεύτερο τελικό Champions League την τελευταία 3ετία -ενδεχομένως να επιστρέψει και στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 15 χρόνια – αλλά ο, εξαιρετικός τακτικά, προπονητής (πολύ καλύτερος της ποδοσφαιρικής του «εκδοχής», σίγουρα...) Σιμόνε Ιντζάγκι κι οι παίκτες του πανηγύρισαν έντονα («ξεφεύγοντας, ενίοτε), όχι μόνο λόγω του επιτεύγματος, ή λόγω του roller-coaster συναισθημάτων, που περίκλειαν οι δύο ημιττελικοί, με τα 13 γκολ και τα 210 (και πλέον...) αγωνιστικά λεπτά, που προηγήθηκαν, αλλά γιατί απέκλεισαν μια αντίπαλο πολύ σπουδαία.

Όχι μόνο «κατ’ όνομα», αλλά και σε επίπεδο παραγωγής ποδοσφαίρου, όπως αποδεικνύει όλη τη χρονιά.

Μια ομάδα που κανείς στο ξεκίνημα της σεζόν δεν προέβλεπε, ή περίμενε ότι θα μπορούσε να φτάσει τρία ουσιαστικά ματς πριν το «καρέ» τίτλων μέσα στην σεζόν!

Η Mπαρτσελόνα του Φλικ αξίζει κάθε εύφημο μνεία γιατί, όχι μόνο επέστρεψε στην φυσική της θέση, της διεκδικήτριας της Ευρωπαϊκής κορυφής (πλην της εγχώριας), ή γιατί το έκανε ούσα η καλύτερη επίθεση της Ευρώπης (με μόνη μεταγραφή του Όλμο σε σχέση με πέρσι), βασισμένη σε μια νέα φουρνιά παικτών της La Masia, που δείχνει να έχει τα φόντα να μπει δίπλα σε «ιερά τέρατα» του συλλόγου και του παγκόσμιου φούτμπολ (Πουγιόλ, Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι), αλλά γιατί έδειξε ότι έχει ένα μαχητικό χαρακτήρα, που τη διαφοροποιεί ακόμη κι από εκείνη την υπερομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα, η οποία επιβαλλόταν με την τακτική της υπεροχή και πρωτοπορία, αλλά και την ατομική ποιότητα των παικτών της.

Φυσικά η τωρινή εκδοχή των Καταλανών δεν προσεγγίζει, επουδενί, την απολυτότητα και τον περφεξιονισμό εκείνου του συνόλου (κατά πολλούς κορυφαίου στα χρονικά του αθλήματος), καθότι με πολλά αγωνιστικά «κουσούρια» (π.χ. απουσία ισάξιων εφεδρειών), απόρροια της δυσχερούς (ακόμη...) οικονομικής τους κατάστασης.

Κι όμως υπάρχει ένας τομέας που οι τωρινοί «μπλαουγκράνα» μοιάζουν να υπερέχουν, όχι μόνο των αντιπάλων τους, αλλά και ακόμη ομάδων ...τοτέμ στην ιστορία του συλλόγου.

Κι αυτός είναι ο «χαρακτήρας» και η πίστη στον εαυτό τους και τις δυνατότητες του γκρουπ.

Θα πει κανίς ότι είναι οξύμωρο ν’ αναφέρεται κάτι τέτοιο για μια ομάδα που στο 89’ προκρινόταν στον τελικό του Μονάχου και στο 90+3’ δέχθηκε την ισοφάριση πριν ηττηθεί στην παράταση.

Μόνο που για να φτάσει ως εκεί χρειάστηκε τρεις φορές, σε δύο ματς, τα δοκάρια ν’ αρνηθούν το γκολ στον Γιαμάλ και οι συμπαίκτες του (Έρικ Γκαρθία και Λεβαντόφσκι) να χάσουν τα... άχαστα.

Χώρια πόσα έπιασε ο Ζόμερ (που κράτησε όρθιους τους Λομβαρδούς)...

H Μπάρτσα - που όταν ξεκίνησε η σεζόν ουδείς στοιχημάτιζε, έστω ένα ευρώ, ότι θα βρισκόταν εδώ - πέτυχε έξι γκολ κόντρα στην καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης και παραμένει αήττητη, σε 90λεπτο, το 2025, σε όλες τις διοργανώσεις, παρότι στους δύο ημιτελικούς έπαιξε χωρίς τον βασικό της αριστερό μπακ (Μπαλντέ), ο προερχόμενος από τραυματισμό Λεβαντόφσκι μπήκε αντί του Φεράν στο 90’, για να ροκανίσει χρόνο (για ν’ αποδειχθεί ότι ο Γερμανός σωστά έπραξε που δεν τον έβαλε νωρίτερα), ενώ στον επαναληπτικό δεν έπαιξε κι ο δεξιός μπακ Κουντέ!

Χωρίς τα βασικά της μπακ λοιπόν και τον τρίτο σκόρερ στην ιστορία της διοργάνωσης, η Μπαρτσελόνα σκόραρε τρις (έχοντας τουλάχιστον άλλες τόσες κλασικές ευκαιρίες...) με δύο ασίστ του, αναπληρωματικού αριστερού μπακ Ζεράρ Μαρτίν – που ο Φλικ, παρά την καταστροφική του παρουσία στο πρώτο ματς, έβαλε ξανά βασικό - και ένα γκολ του (κατά συνθήκη) δεξιού μπακ Έρικ Γκαρθία!

Αλλά η σημαντικότερη απόδειξη είναι ότι γύρισε τον ημιτελικό από 2-0 όταν όλοι την είχαν «τελειωμένη».

Δεν είναι η πρώτη φορά στην σεζόν που γυρίζει ματς χάνοντας με δύο γκολ διαφορά. Αντίθετα είναι η 5^η (με τις δύο να έχει κερδίσει και τρεις ν’ αναδεικνύεται ισόπαλη)

Ανεπανάληπτο γεγονός στην 125χρονη ιστορία της.

Το «τρικ» με το οφσάιντ στο κέντρο, που είναι η βασική καινοτομία που εισήγαγε ο Φλικ (πλην του... σήματος κατατεθέν ανελέητου πρέσινγκ «ψηλά»), προκειμένου να ...μακιγιάρει εγγενείς αμυντικές αδυναμίες, αποτελεί «ευλογία» και «κατάρα» για τους Καταλανούς.

Ευλογία γιατί τους έφερε μετά από 6 χρόνια σε ημιτελικά της διοργάνωσης (και δύο λεπτά από τον τελικό, έπειτα από μια 10ετία), αλλά και κατάρα τελικά, γιατί τους στοίχισε την πρόκριση.

H Μπαρτσελόνα, αντίθετα με εκκλήσεις «επαϊόντων», παρέμεινε πιστή «μέχρι τέλους» στην παράδοση να μην απεμπολεί τις ποδοσφαιρικές της αρχές, για χάρη του «ρεαλισμού» (όπως άλλες ομάδες, του διαμετρήματος της...) και τελικά έζησε και ...πέθανε μ’ αυτές.

Ταυτόχρονα έμεινε «δέσμια» μιας άλλης παράδοσης, που την θέλει να κατακτά το κορυφαίο διασυλλογικό τρόπαιο όταν είναι... δύο κλάσεις ανώτερη από τους αντιπάλους της.

Η μία δεν αρκεί...