Τα μεταξωτά βρακιά…

Στο ποδόσφαιρο ισχύει ό,τι και στη ζωή. Δεν φτάνει να θέλεις και να ζητάς κάτι αλλά και να το αξίζεις… Όπως λέμε εδώ στην Ελλάδα, «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους». Ή όπως λένε εκεί στας Ευρώπας, «It takes a big man to wear big boots» («πρέπει να είσαι άντρακλας για να φοράς μεγάλες μπότες»).

Έτσι ακριβώς την πάτησε η ΑΕΚ με τη συμμετοχή της στους ομίλους του Champions League, όπου έδωσε έξι αγώνες –στον θεωρητικά δεύτερο πιο εύκολο όμιλο της διοργάνωσης- και δεν πήρε ούτε έναν βαθμό, καταγράφοντας τη χειρότερη επίδοση από τις 32 ομάδες που διαγωνίστηκαν.

Υπερεκτίμησε τις δυνατότητές της, ξεγελάστηκε από τις καλοκαιρινές προκρίσεις σε βάρος της Σέλτικ (κυρίως) και της Βίντι (λιγότερο) και νόμιζε ότι έγινε «η ομάδα που έρχεται στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο», όπως είπε ο προπονητής της, όταν κλήθηκε να σχολιάσει την κλήρωση με Μπάγερν, Άγιαξ και Μπενφίκα.

Το τι επακολούθησε, το ξέρουμε πλέον όλοι. Έξι αγώνες, έξι ήττες με μόνο δυο γκολ ενεργητικό (παθητικό δεκατρία). Ήταν δε τόσο μεγάλη η επιθετική της φτώχεια, που στις εκτός έδρας αναμετρήσεις της, οι τερματοφύλακες του Άγιαξ, της Μπάγερν και της Μπενφίκα είχαν… ρεπό, δεδομένου ότι κανένα σουτ ή κεφαλιά που επιχείρησαν οι παίκτες της ΑΕΚ δεν πήγε «μέσα» ή, όπως λένε οι στατιστικολόγοι, «ήταν εντός στόχου».

Κι όσον αφορά στην ίδια την ΑΕΚ, «ηθελέστα και παθέστα». Αφού δεν φρόντισε να ενισχυθεί στις μεταγραφές, αφού μόνη της έβαλε τα χέρια κι έβγαλε τα μάτια της (αποβολές Λιβάγια, Λόπες), καλά να πάθει… Καθένας όπως στρώνει, κοιμάται… Αλλά μια ομάδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν παίζει μοναχά για τον εαυτό της. Εκπροσωπεί τη χώρα της, συνεισφέρει στον κοινό κορβανά και κατά ένα τρόπο παίζει και για τις άλλες ομάδες.

Τώρα με το «κουλούρι» που έφερε η ΑΕΚ από τη συμμετοχή της στους ομίλους του Champions League θα πρέπει να σιτιστεί ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο στα επόμενα χρόνια, καθώς η Ελλάδα - αν δεν νικούσε ο Ολυμπιακός τη Μίλαν κινδύνευε σοβαρά να χάσει και την 14η θέση που κατείχε ως την Πέμπτη το βράδυ στην κατάταξη της UEFA.

Σε αυτή την περίπτωση, οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα κάναμε μαύρα μάτια για να δούμε μια ομάδα στους ομίλους, όχι μόνο του Champions αλλά και του Europa League. Με τις πόρτες του παραδείσου κλειστές, οι ελληνικές ομάδες θα όδευαν αναγκαστικά για τα καζάνια της κόλασης (βλέπετε Europa League2).

Η φετινή περιπέτεια της ΑΕΚ έδειξε προς τα πού πάει το πράγμα –και όχι από μόνο του, εκεί που το οδηγούν τα μεγάλα κεφάλια (και πορτοφόλια) της UEFA. Πολύ σύντομα στους ομίλους –και κατ’ επέκταση στα λεφτά του Champions League- πρόσβαση θα έχουν μόνο ισχυρές ομάδες.

Δεν είναι απαραίτητο να είναι πλούσιες και διάσημες. Αρκεί να είναι ανταγωνιστικές, να μπορούν να κοντράρουν στα ίσα τις μεγάλες, δίνοντας θέαμα στον κόσμο και αίγλη στον θεσμό. Ομάδες όπως η ελβετική Γιουνγκ Μπόις, για παράδειγμα, που νίκησε την Γιουβέντους κι έχασε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στις καθυστερήσεις.

Ή ο Ερυθρός Αστέρας (των Μπεν και Μάριν) που υπέταξε τη Λίβερπουλ, έκλεψε βαθμό από τη Νάπολι και ζόρισε ως εκεί που μπορούσε την Παρί Σεν Ζερμέν. Ή η ΤΣΣΚΑ Μόσχας που κέρδισε δύο φορές τη Ρεάλ. Η η τσέχικη Βικτόρια Πλζεν που συγκέντρωσε 7 βαθμούς.

Τέτοιες θέλει η UEFA, όχι ομάδες-σάκους του μποξ, όπως εξελίχθηκε η ΑΕΚ στη φετινή διοργάνωση…