Οι τελικοί που αγαπήσαμε

Είναι ο αγώνας της χρονιάς. Το ματς που όλοι οι φίλοι του ποδοσφαίρου περιμένουν καρτερικά. Το παιχνίδι που κρίνει τον πρωταθλητή Ευρώπης δεν είναι ένα απλό ποδοσφαιρικό γεγονός. Είναι το ποδόσφαιρο το ίδιο.

Οι συγκινήσεις που μας έχουν χαρίσει στο παρελθόν είναι αμέτρητες. Οι συντάκτες του Φωτός γύρισαν τον χρόνο πίσω και γράφουν για τους τελικούς που θα θυμούνται για πάντα.

Η Μίλαν του Σαβίσεβιτς όταν έγραφε ιστορία

Του Κώστα Χαλέμου

Επί Τσάμπιονς Λιγκ-από το 1993 δηλαδή και μετά- τη μεγαλύτερη νίκη σε τελικό έχει πετύχει η Μίλαν με 4-0 επί της Μπαρτσελόνα. Ήμουνα παρών όταν γράφτηκε η ιστορία…

Μάιος του 1994. Το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας ντυμένο με τα πολύχρωμα κορεό των οπαδών. Οι δυο ομάδες κάνουν την εμφάνισή τους από τη φυσούνα, παρατάσσονται δεξιά και αριστερά του Άγγλου ρέφερι Ντον.

Από τη μια η Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ με υπερόπλα στην επίθεση τον Βραζιλιάνο Ρομάριο και τον Βούλγαρο Στόϊτσκοφ.

Από την άλλη η πληγωμένη Μίλαν του Φάμπιο Καπέλο, χωρίς τον καπιτάνο της Φράνκο Μπαρέζι και τον διόσκουρό του στο κέντρο της άμυνας, Αλεσάντρο Κοστακούρτα, που ήταν τιμωρημένοι.

Είναι γνήσιες ομάδες και οι δυο, δίχως μεγάλες επιμειξίες, βέρα εκπρόσωπος η καθεμιά του ποδοσφαίρου της χώρας της, γιατί τότε ίσχυε ακόμα ο περιορισμός των 3 ξένων στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ.

Τρίτος ξένος στην Μπάρτσα είναι ο Ρόναλντ Κούμαν, ο λίμπερο με το σουτ-κανόνι που είχε χαρίσει στους μπλαουγκράνα το τρόπαιο του 1992 στον τελικό με τη Σαμπντόρια.

Απέναντι στα λαμπερά αστέρια της Μπαρτσελόνα η Μίλαν κατεβάζει δυο πρώην Γιουγκοσλάβους, τον Κροάτη Μπόμπαν και τον Μαυροβούνιο Σαβίτσεβιτς, τρίτο τον Γάλλο Ντεσαϊγί.

Η Μπαρτσελόνα είναι το φαβορί. Λίγοι δίνουν τύχη στη Μίλαν. Κι όμως, το παιχνίδι εξελίσσεται σε πανωλεθρία για τους Ισπανούς. Από τα πρώτα λεπτά κιόλας φαίνεται η διαφορά των δυο ομάδων. Βλέπεις από τη μια, μια ομάδα οργανωμένη που έχει ένα πλάνο και το εφαρμόζει σωστά. Και από την άλλη, ένα σύνολο από μπαλαδόρους που αυτοσχεδιάζουν στο τερέν κάνοντας πολλές φορές ο καθείς του κεφαλιού του.

Γρήγορα, πολύ γρήγορα φαίνονται τα τεράστια προβλήματα που έχει η αμυντική τετράδα των Ισπανών. Μόλις δέχεται την παραμικρή πίεση, πουλάει τη μπάλα, επιτρέποντας στους ροσονέρι να χτυπούν στην αντεπίθεση, ιδιαίτερα με εκείνο τον φτωχοδιάβολο τον Σαβίτσεβιτς, ο οποίος τους εκθέτει επανειλημμένα, σημειώνοντας (47΄) κι ένα από τα ομορφότερα γκολ που έχω δει σε τελικό, με κλέψιμο και λόμπα την οποία θα θυμάται σε όλη του τη ζωή ο Θουμπιθαρέτα.

Ήταν ο Σαβίτσεβιτς την εποχή εκείνη ένας μικρός θεός του ποδοσφαίρου με πολλούς πιστούς ανά τον κόσμο. Το ήξερε και ο ίδιος -αν δεν την είχε ψωνίσει και λίγο- γιατί δέκα χρόνια μετά, είπε σε ένα αστυνομικό που τον συνέλαβε γιατί παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη σε δρόμο της Ποντγκόριτσα. «Είμαι Θεός, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται για μένα»! Καλά να είναι, όπου και να’ ναι, είμαι ευτυχής που τον έζησα…

Η αξέχαστη κούπα της Ίντερ!

Του Παναγιώτη Γκαμπράνη

Τα καλά της δουλειάς έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην μνήμη. Τέσσερις τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ είχα την τύχη να παρακολουθήσω διά ζώσης, γι’ αυτό και δεν θα μπορούσα να διαλέξω από τους υπόλοιπους, αυτόν που ξεχωρίζω ως τον καλύτερο.

Συγκλονιστικές ήταν οι εικόνες που κράτησα από τους δύο τίτλους της Μπαρτσελόνα κόντρα στην Μάντεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2009 στη Ρώμη, το 2011 στο θρυλικό Γουέμπλεϊ, που σου κόβει την ανάσα. Μοναδικές στιγμές για έναν οπαδό της Μπαρτσελόνα, όχι για μένα. Απόλαυσα τον Μέσι, ακόμη βουίζει στα αυτιά μου ο ύμνος των Καταλανών, όμως στην καρδιά μου ο αξέχαστος τελικός ήταν και θα είναι αυτός της Ίντερ με την Μπάγερν Μονάχου, στις 22 Μαϊου του 2010 στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου της Μαδρίτης.

Έζησα κάθε λεπτό της πορεία των «νερατζούρι» στον τελικό και η τελευταία παράσταση του Ζοσέ Μουρίνιο και των παικτών του, άξιζε όσο τίποτε άλλο, για έναν Ιντερίστα. Οι στιγμές στην Πουέρτα Ντελ Σολ, τα τραγούδια των τιφόζι, τα γκολ του Ντιέγκο Μιλίτο, το κορεό της Κούρβα Νορντ, η τρέλα του Ματεράτσι, τα δάκρυα του Χαβιέρ Ζανέτι όταν σήκωνε το τρόπαιο για το οποίο πάλευε μια ζωή. Από τα δημοσιογραφικά θεωρεία, αλλά με το βλέμμα στην κερκίδα της Ίντερ, έχοντας δίπλα μου έναν αργεντινό κι έναν κινέζο δημοσιογράφο, δεν θα ξεχάσω ποτέ τον υπεύθυνο της ιστοσελίδας της Μπάγερν για το live του αγώνα, που στο δεύτερο γκολ άρχισε να ουρλιάζει και να κοπανάει το λάπτοπ του. Τις στιγμές στο Μπερναμπέου μέχρι να σβήσουν τα φώτα, τη συνέντευξη Τύπου του Μουρίνιο, τους πανηγυρισμούς μέχρι το πρωί…

Όταν η Γιουνάιτεντ τρέλανε την Ευρώπη

Του Γιώργου Σγούτα

Δύο αγώνες μου ήρθαν αυτόματα στη σκέψη με το που άκουσα την ερώτηση για το ποιος τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ μου έμεινε αξέχαστος.

Ο πρώτος στη Βαρκελώνη όταν κατέκτησε το τρόπαιο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου το 1999 και ο δεύτερος το 2005 στην Κωνσταντινούπολη με τη Λίβερπουλ κόντρα στη Μίλαν. Και στις δύο περιπτώσεις… τεράστιες ανατροπές και εναλλαγές συναισθημάτων! Μεταξύ των δύο επέλεξα τελικά τη Γιουνάιτεντ το 1999, καθώς οι εικόνες έρχονταν και πάλι στη μνήμη μου με το τρόπαιο να αλλάζει χέρια από τη μια στιγμή στην άλλη… στις καθυστερήσεις (!) της αναμέτρησης από 0-1 σε 2-1.

Ήταν ένα ακόμα δίδαγμα (στα 18 μου χρόνια τότε), ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι… να τελειώσει! Μέχρι να ακουστεί το σφύριγμα της λήξης, η ελπίδα υπάρχει πάντα για ό,τι θέλει ο καθένας μας να πετύχει. Από την άλλη, βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά του… νομίσματος, αυτή της Μπάγερν Μονάχου. Να μην παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο, ακόμα κι αν θεωρούμε ότι έχουμε ήδη πετύχει το στόχο μας. Τέλος, λυπάμαι όσους έβλεπα να φεύγουν εκείνη τη στιγμή από το γήπεδο, θεωρώντας πως ο τελικός είχε ήδη κριθεί πριν καν συμπληρωθεί το 90λεπτο και φτάσουμε στην ανατροπή! Είχαν ήδη χάσει τη μαγεία του ποδοσφαίρου…

Το πρώτο σοκ από ξένο ποδόσφαιρο

Του Θέμη Σινάνογλου

“Γράψε για τον τελικό που σου έχει μείνει αξέχαστος” μου είπε ο Στέφανος. Και κατευθείαν το μυαλό γύρισε πολλά χρόνια πίσω, στην πρώτη μου απογοήτευση ως παιδί από ξένο ποδόσφαιρο. Ήταν η πρώτη μου επαφή με οπαδούς ξένης ομάδας. Το 1983. Οι ιταλοί είχαν κατακλύσει τους δρόμους της πρωτεύουσας, μέρες πριν μέχρι και στο Νέο Φάληρο που ζω από μωρό γυρνούσανε με πούλμαν έξω από το σχολείο μου φωνάζοντας “Γιούβε- Γιούβε”, τους βλέπαμε σαν κάτι εξωτικό και ήμασταν μαζί τους.

Οι Γερμανοί του Αμβούργου φαίνονταν αντιπαθητικοί στα παιδικά μάτια. Ήμασταν σίγουροι στην παιδική παρέα ότι η Γιουβέντους θα το έπαιρνε και εύκολα. Τους είχαμε και στα “χαρτάκια” από το Μουντιάλ που το κατέκτησαν οι Ιταλοί. Το ματς ήταν ένα σοκ. Πάντα ιταλόφιλος με Γιούβε πρώτη αγάπη, Μίλαν μετά καψούρα, Νάπολη όσο ήταν εκεί ο Μαραντόνα, και μια τζούρα από Ίντερ λόγω του φίλου μου του Γεωργάτου.

Πάντα μεγάλος οπαδός της αρχιτεκτονικής τους, των πόλεών τους, των κτιρίων, των εκκλησιών, οι άνθρωποι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους, μόνο άμα ταξιδέψεις και χαθείς στις πόλεις τους το κατανοείς πλήρως. Άφησαν και τη μαγική στάμπα τους σε μέρη μας όπως η Κέρκυρα και η Ρόδος. Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, αλλά οι νεοΙταλοί ξεπέσανε όπως οι νεοΈλληνες.

Για τον τελικό τώρα είμαι παραδοσιακά με τον εκάστοτε αντίπαλο της Ρεάλ. Χωρίς να είμαι Μπαρτσελόνα. Έμπα με τη μπάλα στα δίχτυα Σαλάχ! Είναι μορφή ο Αιγύπτιος. Και επειδή είναι Αιγύπτιος!

Όταν ο κόσμος αγόραζε τηλεοράσεις για να βλέπει ποδόσφαιρο

Του Στέφανου Λεμονίδη

Παρότι είδα δια ζώσης τους τελικούς Μίλαν-Λίβερπουλ 2-1 και Μίλαν-Μπαρτσελόνα 4-0, ο τελικός που μου έμεινε χαραγμένος στη μνήμη, ήταν αυτός του 1971 Άγιαξ-Παναθηναϊκός 2-0, κι ας ήταν του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Παιδί ακόμη ήταν η εποχή που ο κόσμος αγόραζε τηλεοράσεις για να βλέπει ποδόσφαιρο, το ίδιο έκανε και ο πατέρας μου και τον πρώτο αγώνα που είδαμε στο σπίτι ήταν το Παναθηναϊκός-Έβερτον 0-0. Βέβαια είχε προηγηθεί ο τελικός του Μουντιάλ Βραζιλία-Ιταλία 4-1 σε γειτονικό σπίτι.

Στον τελικό του 1971 η μισή γειτονιά ήταν στο σπίτι μας και η άλλη μισή στο σπίτι του φίλου μου Νίκου, αφού ο πατέρας του πουλούσε τηλεοράσεις και ήταν ο πρώτος που έφερε το… μαγικό κουτί. Δεν θυμάμαι πολλά από το ματς, αλλά η εικόνα του γεμάτου σπιτιού με φίλους και γείτονες θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου.

Αυτόν που πανηγύρισα περισσότερο πάντως, ήταν το Μπάγερν-Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ 1-2, εκεί όπου ανατράπηκε το γνωστό σλόγκαν "και στο τέλος νικούν οι Γερμανοί"

Και το βράδυ θα είμαι με την Λίβερπουλ, όχι λόγω συμπάθειας, αλλά εξαιτίας της αντιπάθειας προς τη Ρεάλ και τη Γιουβέντους.

Δακρύζοντας στο You Never Walk Alone…

Του Γιάννη Φιλέρη

Το 2005 η φωνή έκλεισε όταν στο τελευταίο πέναλτι του Σεφτσένκο, o Ντούντεκ έδιωχνε την μπάλα. Η Λίβερπουλ βρισκόταν ξανά στον θρόνο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, μετά από 24 χρόνια! Δεν υπήρχε εκείνος ο τελικός, ούτε πρόκειται να υπάρξει στους αιώνες των αιώνων.

Αλλά επειδή γράφουμε για τον τελικό που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, θα πάω δυο χρόνια αργότερα. Όχι γιατί έγινε καλύτερος αγώνας (πολύ χειρότερος ήταν), αλλά επειδή … ήμουν παρών και μου έμεινε χαραγμένος στη μνήμη για άλλους λόγους.

Οι «κόκκινοι» είναι ξανά στον τελικό. Αντίπαλός τους η Μίλαν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Δυο χρόνια μετά το ανεπανάληπτο αγώνα της Κωνσταντινούπολης, οι δυο ομάδες είχαν την ευκαιρία να λύσουν εκ νέου τους λογαριασμούς τους.

Προφανώς ούτε εγώ, ούτε ο κουμπάρος μου ο Αντρέας, αμετανόητος οπαδός της Λίβερπουλ, θα χάναμε την ευκαιρία να βρεθούμε μέσα στο γήπεδο. Απλά, έπρεπε να βρούμε εισιτήρια κοντά στους οπαδούς της Λίβερπουλ, για να νιώσουμε την εμπειρία.

Όπερ και εγένετο. Ντυμένοι στα κόκκινα, γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες δεν σταμάτησαν λεπτό να υποστηρίζουν την ομάδα τους. Εμείς (ο κουμπάρος κι εγώ) βρίζαμε συνήθως το διαιτητή, στον οποίο ελάχιστες φορές έδωσαν σημασία.

Το ματς ήταν σούπα, είχε λίγες φάσεις. Η Λίβερπουλ ήταν σχετικά καλύτερη στο πρώτο ημίχρονο όταν έχασε δυο μικροευκαιρίες, αλλά η Μίλαν προηγήθηκε με 1-0 χάρη στο μάλλον τυχερό γκολ του Ιντζάγκι. Το φάουλ του Πίρλο, βρήκε τον σέντερ-φορ «γάτο» εν κινήσει προς την εστία. Η μπάλα χτύπησε πάνω του, άλλαξε πορεία, ξεγέλασε τον Ρέινα και οι Ιταλοί έμπαιναν μπροστά στο σκορ.

Όταν (στο δεύτερο ημίχρονο) κι αφού ο Τζέραρντ είχε χάσει μοναδική ευκαιρία να ισοφαρίσει, ο Ιντζάγκι έκανε το 2-0, η αγγλική εξέδρα … πήρε φωτιά. Ναι, έμεναν οκτώ λεπτά για το τέλος κι εκεί οι φίλοι μας ξελαρυγγιάστηκαν. Πρώτα να τραγουδήσουν το You never walk alone (μέχρι δακρύων…)και μετά να πεταχτούν όρθιοι (στο 88) όταν ο Κάιτ (ή Κάουτ, ή Κούιτ) έκανε το 2-1. Δεν υπήρχε, όμως, χρόνος για ένα ακόμη θαύμα. Κι ενώ οι Μιλανέζοι πανηγύριζαν την κατάκτηση του τροπαίου, οι οπαδοί της Λίβερπουλ έκαναν σα να το είχε κερδίσει η ομάδα τους.

Πολλές φορές νιώθουμε ευλογημένοι που διαλέξαμε το επάγγελμα του αθλητικού συντάκτη γιατί μπορούμε να βλέπουμε εκ του σύνεγγυς τέτοια γεγονότα. Κι όμως. Η εμπειρία να είσαι … φίλαθλος, οπαδός πείτε το όπως θέλετε, δεν συγκρίνεται με τίποτε.

Βαρκελώνη δίχως δεύτερη σκέψη

Του Σπύρου Κερκύρα

Βαρκελώνη κύριοι. Βαρκελώνη και ξερό ψωμί! Όσοι δεν το έζησαν από κοντά, δύσκολα θα καταλάβουν. Όσοι ήταν εκεί, το βράδυ της 26ης Μαίου του 1999, καλή ώρα σαν σήμερα, ισως και τώρα ακόμα να μην έχουν συνειδητοποιήσει πώς άλλαξε χέρια το τεράστιο ασημικό μέσα σε 90 διαβολικά δευτερόλεπτα!

Ο τελικός της ζωής μου χωρίς αμφιβολία. Όχι επειδή παίχτηκε καμιά μπαλάρα της προκοπής στο χορτάρι του Καμπ Νου από Γιουνάιτεντ και Μπάγερν. Ούτε γιατί το «ενάμισι λεπτό του καρδιολόγου» γράφτηκε στην ιστορία ως η ανατροπή του αιώνα και θα είναι για πάντα σημείο αναφοράς…Εγώ το «μετά» κράτησα στη μνήμη μου, αυτό μου έμεινε αξέχαστο. Μαζί με όλο το ταξίδι φυσικά.

Εικόνες, συναισθήματα , αντιδράσεις, οι εκφράσεις στα πρόσωπα των νικητών, το δράμα των ηττημένων! Οπαδοί αποκαμωμένοι από τις φωνές , σοκαρισμένοι από το αποτέλεσμα , αποσβολωμένοι από την εξέλιξη , εκστασιασμένοι από όλο αυτό που έζησαν στο φινάλε. Ένα τεράστιο πλήθος διασκορπισμένο στην πρωτεύουσα της Καταλανίας ζούσε στην κοσμάρα του!

Λες και σε όλους συνέβη κάτι που μόνο με ποδόσφαιρο δεν είχε σχέση. Τρελές καταστάσεις, παράξενες συγκινήσεις ,ασυνήθιστη αίσθηση. Να ΄χεις να θυμάσαι κάτι παραπάνω από μια μπάλα στο πλεκτό!

Πως να διαλέξεις μόνο έναν;

Του Κώστα Μαστοράκη

Eξ αρχής ομολογώ πως δεν μπορώ να διαλέξω έναν μόνο τελικό. Αντίθετα μπορώ να επισημάνω στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες. Όπως το γκολ του Μάγκατ στον τελικό του 1983, στο (κατάμεστο από Ιταλούς) Ο.Α.Κ.Α, που «ξέρανε» τους φίλους της Γιουβέντους -οι οποίοι είχαν έρθει για να πανηγυρίσουν το παρθενικό τους Πρωταθλητριών- δίνοντας το μοναδικό του τρόπαιο στο θεσμό στο Αμβούργο. Ή όσα έκανε ο Γκρόμπελαρ, την επόμενη χρονιά, στα πέναλτι, αποπροσανατολίζοντας Κόντι και Γκρατσιάνι, της Ρόμα, που αστόχησαν, δίνοντας το τρόπαιο στην Λίβερπουλ.

Αντίθετα, πολύ θα ήθελα να ξεχάσω τον τελικό του 1985. Το αιματοκύλισμα του Χέϊζελ, το ότι ο τελικός διεξήχθη κι ότι ο (μετέπειτα πρόεδρος της UEFΑ) Μισέλ Πλατινί πανηγύριζε, ενώ οι οπαδοί της Γιούβε τον γιούχαραν, κατανοώντας ότι κανένα τρόπαιο δεν αντισταθμίζει την απώλεια 39 αδικοχαμένων ψυχών...

Αξέχαστος κι ο τελικός του 1986, που η Στεάουα έγινε η πρώτη Βαλκανική ομάδα που κατέκτησε το Πρωταθλητριών, με τον Ντουκαντάμ ν’ αποκρούει 4 πέναλτι αφήνοντας στην λήθη τον Ουρούτι της Μπαρτσελόνα που έπιασε μόνο...δύο!

Αλησμόνητο και το τακουνάκι του Aλγερινού Ματζέρ, με το οποίο η Πόρτο ισοφάρισε την Μπάγερν, πριν την νικήσει, 2-1, το 1987, ο πανηγυρισμός του Καπέλο, με τα χέρια στις τσέπες, όταν η Μίλαν διέλυε, στην Καλογρέζα, με 4-0 την Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόϊφ, οι ανατροπές των Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ και Λίβερπουλ το 1999 και το 2005, αλλά κι οι τελικοί που παρακολούθησα δια ζώσης.

Του 2007, στο Ο.Α.Κ.Α., με το κατάμεστο (πάνω από τα όρια ασφαλείας) πέταλο των φίλων της Λίβερπουλ να τραγουδά, ανατριχιαστικά, το «You’ ll never walk alone” παρότι η Μίλαν είχε νικήσει.
Αλλά κι εκείνους σε Ρώμη (2009), Γουέμπλεϊ (2011) και Βερολίνο (2015), όπου η Μπαρτσελόνα, κόντρα σε Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ και Γιουβέντους πέρναγε στο ποδοσφαιρικό πάνθεον παραδίδοντας μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου.

Αναμνήσεις και ανατροπές

Του Θανάση Τζιμούρτου

Στιγμές είναι η ζωή. Στιγμές είναι και η μπάλα. Το πάθος του κάθε ποδοσφαιρόφιλου για το άθλημα τον υποχρεώνει να παρακολουθεί κάθε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.

Όλοι τους συνδέονται με κάποιο γεγονός που κυριαρχούσε τότε στη ζωή μας και εκτός από 90 λεπτά μάχης στον αγωνιστικό χώρο είναι πηγή ξέχωρων αναμνήσεων. Αναφορικά με το κομμάτι αυτό δεν ξεχνιούνται με τίποτα οι δύο τελικοί που τυγχάνει να διεξήχθησαν στην Αθήνα. Το 1994 το κέντρο, από το Θησείο μέχρι την Ομόνοια, είχε γεμίσει από εκδρομείς οπαδούς της Μίλαν και της Μπαρτσελόνα. Ήταν κάτι σπάνιο για την εποχή που ουσιαστικά βλέπαμε μόνο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ειδικά για τον τότε 11χρονο υπογράφοντα, ήταν θέαμα συγκλονιστικό.

Το ματς ήταν μια επίδειξη ισχύος των «ροσονέρι» και σίγουρα δεν θα μπορούσε να τοποθετηθεί πρώτο σε καμία κατάταξη. Το 2007 οι ίδιες περιοχές είχαν κατακλυστεί από φίλους της Λίβερπουλ και για δύο βράδια γινόταν πάρτι στην πλατεία Συντάγματος. Ωραία αυτά, αλλά την ώρα που η Μίλαν επικρατούσε με 2-1, παρακολουθούσα το ματς ανόρεχτα. Με «χιόνια» και συχνές διακοπές από την τηλεόραση του πλοίου που είχε προορισμό τη Λήμνο για να συνεχιστεί η θητεία στα τεθωρακισμένα… Και ο τελικός που παρείχε μόνο ποδοσφαιρικά συναισθήματα, αλλά τρομερής …επήρειας, ήταν αυτός του 1999. Στις καθυστερήσεις έβαλε δύο γκολ ο Σέριγχαμ και ο Σόλσκιερ και τέζα η Μπάγερν που είχε προηγηθεί από το 6’ και ατύχησε με δύο δοκάρια στο τελευταίο 15λεπτο…

Η τέχνη του γκολ

Του Νίκου Καλαμπάκα

Ο τελικός που μπορεί να μη θυμάμαι καλύτερα απ' όλους, αλλά σίγουρα με στιγμάτισε περισσότερο, ήταν αυτός του 2002. Ήταν τότε που έμαθα ότι στη ζωή δεν πρέπει ποτέ να λέμε ποτέ. Ανήκω στη μερίδα των φιλάθλων που βγάζουν... σπυριά μόνο και μόνο στο άκουσμα της Ρεάλ Μαδρίτης. Κι εκείνη τη χρονιά η έξωαποδω, αντιμετώπιζε τη Μπάγερ Λεβερκούζεν στον τελικό.

Υπήρχε που υπήρχε μεγάλη απέχθεια στο παρελθόν, είχε κάτσει και το γεγονός ότι ο Ζιντάν που ήταν ένας από τους ποδοσφαιρικούς μου έρωτες, είχε πάρει μεταγραφή από τη μισητή Γιουβέντους, στην «ΟΧΙ ρε άνθρωπε» Ρεάλ Μαδρίτης. Όμως όποιος και να έπαιζε στους Ισπανούς, ποτέ δεν θα ήμουν μαζί τους και πάντα σε κάθε ήττα τους θα έβρισκα άπειρα «ναι αλλά» για να απαντήσω στους φίλους μου που την υποστήριζαν.

Για να μην πλατειάζω όμως επανέρχομαι στο θέμα μας. Ο αγώνας στο πρώτο ημίχρονο είναι στο 1-1 και οι δύο ομάδες έδειχναν ότι μπορούσαν να πάρουν τη νίκη. Στο 45' ο Ρομπέρτο Κάρλος ανεβαίνει από αριστερά και κάνει μια τρελή σέντρα προς το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής. Η μπάλα κατευθύνεται προς τον Ζιντάν ο οποίος με απόλυτη αρμονία στις κινήσεις του πιάνει ένα βολέ με το αριστερό πόδι, έχοντας στρίψει τέλεια το σώμα του προκειμένου να στείλει τη μπάλα εκεί που θέλει. Και αυτή η ρημάδα κατευθύνεται συστημένη στο δεξί παραθυράκι του δύσμοιρου Μπατ που είχε το ρόλο να διαφυλάξει τα μετόπισθεν.

Ε, μετά από αυτό πως να μην του συγχωρήσεις το γεγονός ότι πάει σε όλους τους αχώνευτους και πως να μην τον χειροκροτήσεις;

Ο Ντούντεκ και το… 13ο

Του Ανδρέα Χανιά

Ο τελικός της 25ης Μαϊου του 2005 στην Κωνσταντινούπολη είναι το ματς που δεν πρόκειται να ξεχάσω!

Πως αλλιώς άλλωστε, βλέποντας τη Λίβερπουλ να είναι στο καναβάτσο μέχρι το 44’ χάνοντας με 3-0 από τη Μίλαν.

Να βλέπεις απογοητευμένους και με σκυμμένα κεφάλια τους «κόκκινους» να πηγαίνουν στα αποδυτήρια στο ημίχρονο.

Στο 3-2 είπα: «Λες να το γυρίσουμε; Δεν προλαβαίνουμε». Παρέλειψα να το σημειώσω. Είμαι φίλος της Λίβερπουλ.

Στο 3-3 είπα: «Το θέλει ο Θεός, αυτό το κύπελλο να πάει στο Ανφιλντ» και όσο έβλεπα τους Ιταλούς να χάνουν τις ευκαιρίες τόσο περισσότερο το πίστευα!

Έρχονται τα πέναλτι. Ο Ντούντεκ είναι ψηλός, δεν πέφτει γρήγορα, θα τα καταφέρει; Και να ο Πολωνός μας διαψεύδει. «Ψαρεύει» τον Σεβτσένκο, αποκρούει και… ντελίριο!

Συγκίνηση να βλέπεις ένα… βουνό από κόκκινες φανέλες να πανηγυρίζουν και στη μέση την υψωμένη γροθιά του Ντούντεκ.

Τι βλέπω απόψε; Μα φυσικά Ρεάλ Μαδρίτης! Ξέχασα να σας σημειώσω πως είμαι φανατικός οπαδός της «βασίλισσας». Λυπάμαι, αλλά το 13ο επιβάλλεται να πάει στη βιτρίνα με τα υπόλοιπα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου»…

Ο τελικός που... δεν είδα!

Του Χρήστου Μεγγλίδη

Ο πιο συναρπαστικός τελικός Τσάμπιονς Λιγκ για τον Χρήστο Μεγγλίδη ήταν ο μοναδικός που δεν παρακολούθησε! Και εξηγεί...

Εντάξει, για όλους όσοι έχουν παρακολουθήσει τον τελικό με την ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επί της Μπάγερν στις καθυστερήσεις, δεν γίνεται να υπάρξει πιο έντονη ανάμνηση. ήταν ο τελικός των τελικών.

Υπάρχει, πάντως, ένας άλλος που για μένα παραμένει αλησμόνητος. Κι ας μην τον παρακολούθησα live.

Πριν από ακριβώς 13 χρόνια. Τέτοια μέρα. 25 Μαΐου 2005. Ήταν Τετάρτη και είχε προγραμματιστεί ανήμερα του τελικού, η τελευταία αγωνιστική του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να εκμεταλλευτεί τα δώρα που του είχαν κάνει τις τελευταίες αγωνιστικές ο ΠΑΟ (δεν μπόρεσε να νικήσει ΠΑΟΚ και ΑΕΚ και έχασε το προβάδισμα τίτλου) και η ΑΕΚ (ήττα εντός έδρας από τον Ιωνικό). Χρειαζόταν απλά να νικήσει τον Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο ώστε να επιστρέψει στους τίτλους, έναν χρόνο μετά τον χαμένο του... Δούρου.

Στο λασπωμένο λόγω της βροχής τερέν, ο Ριβάλντο είχε βάλει το γκολ της νίκης στο δεύτερο ημίχρονο και το πρωτάθλημα έγινε πάλι ερυθρόλευκο. Οι πανηγυρισμοί ήταν έντονοι στο γήπεδο και λίγο αργότερα στο αεροδρόμιο. Την ώρα της επιβίβασης στο αεροπλάνο για την επιστροφή στην Αθήνα, όλοι είχαμε πληροφορηθεί ότι η Μίλαν έκανε πάρτι με την Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη και ήταν μπροστά με 3-0. Στη διάρκεια της πτήσης τα κινητά έκλεισαν και τα στόματα άνοιξαν. Κάποιοι παίκτες του Ολυμπιακού έλεγαν ότι τους άρεσε που έχασε η Λίβερπουλ διότι δεν μπορούσαν να ξεχάσουν τον άδοξο αποκλεισμό λίγους μήνες νωρίτερα, με το γκολ του Τζέραρντ στο Άνφιλντ. Αντιθέτως κάποιοι άλλοι ήθελαν να το πάρει η Λίβερπουλ για να αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης η ομάδα που είχε αποκλείσει τον Ολυμπιακό. Κι ήταν στενοχωρημένοι για τον διασυρμό της.

Στην προσγείωση, ο πρώτος που έμαθε ότι το ματς είχε γίνει 3-3 και τόλμησε να το πει, έφαγε... μαξιλάρια στο κεφάλι από τους υπόλοιπους για να κόψει την πλάκα. Τελικά δεν ήταν πλάκα. Για πολλή ώρα όλοι δεν μιλούσαμε για τον τίτλο που μόλις είχε πάρει ο Ολυμπιακός, αλλά για την απίθανη αντίδραση της αγγλικής ομάδας. Κάποιοι έψαχναν τηλεόραση στο αεροδρόμιο για να δουν την παράταση και να προλάβουν την οριστική έκβαση μιας από τις πιο απίθανες αναμετρήσεις όλων των εποχών στη διοργάνωση.

Αυτός ήταν για μένα ο αξέχαστος τελικός. Κι ας μην τον είδα, τον έζησα μαζί με τους πρωταθλητές!