Ηλίας Ρωσίδης: «Ο Θρύλος των Θρύλων!» (pics, vid)
Ο Ηλίας Ρωσίδης δε βρίσκεται πλέον στη ζωή και το fosonline δεν μπορεί παρά να αποτίσει φόρο τιμής στον «φτερωτό» αρχηγό που θα μείνει για πάντα χαραγμένος στις καρδιές όλων των φίλων του Ολυμπιακού.
Ηλίας Ρωσίδης: Ο άνθρωπος που κατάφερε να κάνει όλη την Ελλάδα να φωνάζει «Θρύλος, θρύλος», δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, αλλά θα μείνει για πάντα βαθιά χαραγμένος στις καρδιές όλων των φίλων του Ολυμπιακού για τα όσα προσέφερε στο σύλλογο. Ένας πραγματικός ήρωας ο οποίος παρά τα δύσκολα πρώτα τα χρόνια της ζωής του έβαλε ένα στόχο και τα κατάφερε.
Γεννημένος στο Νέο Φάληρο το Φλεβάρη του 1927 ο «φτερωτός» αρχηγός βρέθηκε στο Κουρτάκι Άργους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι δυσκολίες πολλές για τον μικρό Ηλία αλλά ο αθλητισμός ανέκαθεν ήταν στο αίμα του. Ξεκίνησε να ασχολείται με το στίβο, όντας αθλητής του Ολυμπιακού στις αποστάσεις των 100, των 200 και των 400 μέτρων. Οι χρόνοι του εντυπωσιακοί, αλλά το όνειρο του, ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής των «ερυθρόλευκων». Ο «γάτος» Τάκης Κτενάς θα διακρίνει το ταλέντο του και θα τον βάλει στις προπονήσεις της ομάδας με τους ήρωες των παιδικών του χρόνων.
ΚΑΕ Ολυμπιακός: «Καλό σου ταξίδι θρυλικέ αρχηγέ»
Η πρώτη εμφάνιση του πάντως με την «ερυθρόλευκη» θα πραγματοποιηθεί το 1946 με ξένο μάλιστα δελτίο σε ένα κρίσιμο αγώνα με τον Ατρόμητο Πειραιώς στη Β' ομάδα. Το επίσημο όμως ντεμπούτο του, θα το κάνει το 1948, στις 25 Ιανουαρίου συγκεκριμένα, στο κύπελλο απέναντι στο Φωστήρα. Έτσι θα κάνει πραγματικότητα το όνειρο ζωής του.
Από το '51 αγωνίζεται και με τη φανέλα με τον εθνόσημο όντας αναντικατάστατος στην ομάδα στο δεξί άκρο της άμυνας και αρχηγός. Τα πλεονεκτήματα του, η ταχύτητα και η δύναμη του τα οποία θα εκτοξεύσουν την καριέρα του.
Έπαιζε σαν μοντέρνο μπακ, όλη η πλευρά ήταν δική του, ενώ ξεχώριζε για το πάθος του και την αγωνιστικότητα του. Είναι χαρακτηριστικό το παιχνίδι με τον Πανιώνιο όπου αγωνίστηκε στον τελικό του κυπέλλου το 1961, με σπασμένο κεφάλι, μπανταρισμένο για τουλάχιστον μισή ώρα.
Έδωσε το παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές της ομάδας του Πειραιά. Βρισκόταν στη βασική ενδεκάδα στον αγώνα με τη Μίλαν το 1959 στις 13 Σεπτεμβρίου στο «Γ. Καραϊσκάκης». Να σημειώσουμε ότι ο Ολυμπιακός ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που αγωνίστηκε στο κύπελλο πρωταθλητριών και ο Ηλίας δε θα μπορούσε να λείπει.
Συνολικά με τη φανέλα του «Θρύλου» αγωνίστηκε για 13 χρόνια, και κατέκτησε 9 πρωταθλήματα, 10 κύπελλα Ελλάδος και 13 πρωταθλήματα Πειραιά, συμμετέχοντας σε περισσότερα από 750 παιχνίδια.
Το 1961 θα κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια λόγω των πολλών τραυματισμών του, αλλά το μικρόβιο του ποδοσφαιριστή θα τον συντροφεύσει μέχρι το θάνατο του. Συγκεκριμένα συμμετείχε στη δημιουργία της ομάδας βετεράνων του Ολυμπιακού και έδινε το παρών ανελλιπώς σε όλα τα παιχνίδια από το 1961 μέχρι και το 2012 όπου αποχώρησε από την δράση. Ακόμα και τα τελευταία χρόνια της ζωής του όμως, πήγαινε στο γήπεδο για να δει την ομάδα του και να την στηρίξει. Ο ίδιος σε συνέντευξή του θα πει πως κάτι πρέπει να γίνει με τη βία στα γήπεδα:
«Στη δική μου εποχή τέτοια πράγματα δεν συνέβαιναν. Οι φίλαθλοι αντίπαλων ομάδων κάθονταν μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο. Πρέπει λοιπόν να το πάρουν απόφαση και να πάρουν αυστηρά μέτρα για να σωθεί το ποδόσφαιρο».
Αυτός ήταν ο Ηλίας, δεν είχε κόντρες και έχθρες, μόνο την αγνή αγάπη του για το ποδόσφαιρο και φυσικά τον Ολυμπιακό. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έμενε με τη γυναίκα του στο Μοσχάτο. Τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε πολλά, αλλά ήταν εκεί στους αγώνες Βραδυποριακός – Ταλαιπωριακός που διεξάγονταν μία φορά το χρόνο στο γήπεδο της Προοδευτικής, απλά και μόνο για να κλωτσήσει μια μπάλα και να δώσει τη σέντρα του αγώνα.
Η αδυναμία του κόσμου στο πρόσωπο του, ήταν τόσο μεγάλη που δεν το πίστευε αφού όπως δήλωνε: «Μου κάνει εντύπωση πως οι οπαδοί της ομάδας με αναγνωρίζουν. Τότε εμείς παίζαμε για το ηθικό όνομα, για τη φανέλα, κι όχι για το χρήμα».
Όντας πατέρας και παππούς, πάντα προσπαθούσε να μάθει στα παιδιά και στα εγγόνια του, την αξία του ευ' αγωνίζεσθαι μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Εμείς αυτό που μπορούμε να του πούμε, είναι ότι θα τον θυμόμαστε πάντα γιατί ήταν, είναι και θα παραμείνει, σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς.
