Όταν δεν βρίσκεις κορυφαίο, γιατί είναι όλοι...
Ο Ολυμπιακός μπορούσε κι άλλα 5-0 στο παρελθόν, μπορεί και στο μέλλον. Αν βάζει την μπάλα στα δίχτυα τόσο εύκολα, αν αξιοποιείται η δουλειά του Μαρτίνς, αν παίζουν όλοι τόσο καλά, θα έρθουν κι άλλα τέτοια σκορ. Και ο τίτλος.
Πολλές φορές λέμε ότι ο Ολυμπιακός παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, έχει έναν προπονητή με σπουδαίο έργο και παίκτες με τεράστια ποιότητα, αλλά βλέπουμε το σκορ και δεν ανταποκρίνεται σε αυτές τις εκτιμήσεις. Είτε επειδή δεν είναι ευρύ είτε επειδή δεν είναι καν νικηφόρο. Όπως συνέβη στο πρωτάθλημα σε τέσσερα παιχνίδια του πρώτου γύρου.
Ο Ολυμπιακός είχε στην Τρίπολη αποτελεσματικότητα. Έβαλε 5 γκολ σε 18 τελικές. Με τον ΠΑΟΚ και τον Ερυθρό Αστέρα είχε περισσότερες προσπάθειες για γκολ σε σχέση με το 5-0 στην Αρκαδία. Αλλά πέτυχε από ένα τέρμα σε κάθε παιχνίδι. Στο ευρωπαϊκό ματς ήταν αρκετό για την επιτυχία, στο εγχώριο ντέρμπι όχι.
Είναι μία ομάδα η πειραϊκή που έχει αυτοματισμούς, ταχύτητα σε κινήσεις και σκέψη, καλή κυκλοφορία, ανάκτηση μπάλας, εξαιρετική δημιουργία. Ο προπονητής της είναι δεδομένα, πλέον, απολύτως παραδεκτός ως επιτυχημένος σε αυτή τη δουλειά παραγωγικού ποδοσφαίρου. Μερικές φορές τα εύκολα (χαμένα) γκολ δεν αξιοποιούν όλη αυτή τη δουλειά και την προσπάθεια. Προπονητή και παικτών. Όταν αυτά έρχονται, τότε το υπερθέαμα έχει και αποτέλεσμα.
Ο Ελ Αραμπί έκανε το πιο χορταστικό παιχνίδι του στον Ολυμπιακό. Έκλεβε μπάλες, τις μοίραζε, έβγαινε μακριά από την περιοχή, οργάνωνε το παιχνίδι και τις επιθέσεις, έβγαζε ασίστ σαν αυτή στον Ποντένσε. Και φυσικά έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από κάθε άλλον παίκτη στο ελληνικό πρωτάθλημα: να σκοράρει. Είναι το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο του πρώτου γκολτζή. Ο Σουντανί μπορεί να μην έβαλε γκολ, αλλά δημιούργησε τρία. Και είχε μια παρουσία-απόδειξη ότι από αγώνα σε αγώνα αφήνει όλο και πιο πίσω τον περσινό σοβαρό τραυματισμό. Ο Μασούρας ήταν ασυγκράτητος σε τρεξίματα, μπασίματα και σκοράρισμα. Αυτό που κάνει φέτος ο Τσιμίκας δεν μπορεί να έχει άλλη εξήγηση παρά μόνο δουλειά εξέλιξης ενός ατόφιου ταλέντου. Ο Καμαρά και ο Μπουχαλάκης έχουν τη δυνατότητα να κυριαρχούν στη μεσαία γραμμή ακόμη και σε δυσκολότερα ματς από αυτό της Τρίπολης. Ο Ποντένσε, όσο έπαιξε, ο Ραντζέλοβιτς με τον ενθουσιασμό του, ο Ομάρ χωρίς να ανεβάσει στροφές.
Θα μπορούσαν να μπουν στον ανταγωνισμό για τον κορυφαίο της ομάδας και οι Σα, Αβραάμ, Σεμέδο, αλλά όχι σε αυτό το ματς. Κατανοητό.
Θα μπορούσε να μπει και ο Γκιγιέρμε, αλλά ο Πασαλίδης πήγε να του κόψει την μπάλα. Ακατανόητο...
