Το "αιώνιο" ντέρμπι που δεν θα ξεχάσω (vid)

Το 1-4 στη Λεωφόρο, ο τελικός Κυπέλλου του 1999, το ντέρμπι του Καλαντζή, του Αποστολάκη, ο Δούρος, τα πεντοχίλιαρα, τα "γαλλικά", ο Αγιος Σπυρίδωνας και το ΚΤΕΛ. Οκτώ δημοσιογράφοι του fosonline.gr γράφουν για "αιώνια" ντέρμπι που δεν θα ξεχάσουν, για ξεχωριστούς λόγους...

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΕΜΟΝΙΔΗΣ: Ο ΝΙΚΑΚΗΣ ΚΑΙ Η 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

‘Ηταν το 1995 , προημιτελικός Κυπέλλου στο Καραϊσκάκης , Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 2-3 με τον διαιτητή Νικάκη να δίνει δυο πέναλτι στα τελευταία λεπτά, τον Βαζέχα να ευστοχεί και τον Αλεξανδρή να σταματιέται από τον Βάντσικ. Πρόκριση του Παναθηναϊκού, που είχε οπαδούς και των δύο ομάδων στις εξέδρες. Δεν έπεφτε καρφίτσα, με το «Φως» να βγαίνει την επομένη με τίτλο «Νικάκειος πρόκριση», καθώς ο διαιτητής από την Αμφιλοχία ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής. Κάναμε ρεπορτάζ αποδυτηρίων για την «Απογευματινή» και συναντήσαμε τον Άρη Ποϊλα που τον ξέραμε από το βόλεϊ. Ο τότε μάνατζερ του Ολυμπιακού μας είπε «Στέφανε γι' αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται η 17 Νοέμβρη». Τη δήλωση κατέγραψε και μετέδωσε στην ΕΡΑ-Σπορ ο συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντινίδης. Μετά από 10 μέρες με κάλεσαν από την «Αντιτρομοκρατική» για κατάθεση, ανέβηκα με τα πόδια 18 ορόφους γιατί δεν λειτουργούσε το ασανσέρ και με ρώτησαν τι γνωρίζω για τη 17 Νοέμβρη. Καταλάβατε, γιατί έμενε ασύλληπτη τόσα χρόνια η οργάνωση…

ΘΕΜΗΣ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ: Ο ΔΟΥΡΟΣ ΚΑΙ Ο... ΕΡΩΤΑΣ

Θα μπορούσα να πω το 1-4 στη Λεωφόρο ή το 3-0 στη Ριζούπολη, γιατί έπαιζαν πολλοί φίλοι μου τότε στον Ολυμπιακό και γιατί ήταν τεράστιες νίκες. Όμως θα πω άλλο ματς αξέχαστο. Το 2-2 στη Λεωφόρο που έκλεψε του Αλέφαντου το πρωτάθλημα ο Δούρος. Το "ΦΤΟΥ ΣΟΥ ΔΟΥΡΟ" του Θόδωρου Νικολαϊδη στην πρώτη σελίδα. Ένας Δούρος που με πήρε έπειτα από λίγο καιρό τηλέφωνο να δώσει συνέντευξη ΣΥΓΝΩΜΗΣ αφού είχε τρομάξει βρίσκοντας χειροβομβίδα κάτω από το αμάξι του... Και επίσης γιατί σε εκείνο το ματς με είχε ερωτευτεί μία νεαρή άσχετη από μπάλα, η οποία είχε συμπαθήσει το φίλο μου τον Νικόλα, τον έλεγε “Αλεφαντουκούκο”, και σε κάθε φάση που είχε τη μπάλα ο Ολυμπιακός φώναζε “έλα- έλα- έλα- έλα” τόσο γρήγορα που δεν υπήρχε διακοπή ανάμεσα στις λέξεις! Κι όταν έγινε η αδικία, βρίζαμε και οι δύο σαν λιμενεργάτες...

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΕΓΓΛΙΔΗΣ: 1-4, ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΝΑ

Είναι πολλά. Είναι τα 4 στο ΟΑΚΑ με τη «λόμπα» του Καραπιάλη. Είναι πολύ παλιότερα πάλι τα 4, με το χατ τρικ του Αναστόπουλου στην παράταση για το Κύπελλο. Κάθε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό είναι και μια ξεχωριστή ανάμνηση, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Νομίζω ότι για κάθε Ολυμπιακό που ήταν εκεί, στις 21 Μάρτη του 2001, στη Λεωφόρο, το 1-4 στη ρεβάνς του Κυπέλλου εκείνης της σεζόν δεν έχει συναγωνισμό σε συναισθήματα με κανένα άλλο ντέρμπι αιωνίων. Στη μετάδοση για τον FLASH εγώ, με την εκλεκτή παρέα δύο «συναδέλφων» πάνω από το κεφάλι μου σε όλο το δεύτερο ημίχρονο να «συνοδεύουν» με... γαλλικά την περιγραφή. Μέχρι που μπήκε το τέταρτο γκολ και εξαφανίστηκαν. Κι η διαδρομή στα σκοτεινά στενά γύρω από το γήπεδο, αρκετή ώρα μετά, για το αυτοκίνητο κάπου στην Κηφισίας, με το «κάτι μαγικό» στα χείλη και στο μυαλό, για μια βραδιά που ήταν με μία λέξη συγκλονιστική. Και με άλλη μία, αξέχαστη...

ΑΛΕΞΗΣ ΒΙΡΒΙΛΗΣ: ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ ΠΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Είναι πολλά τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό (ειδικά τα εκτός έδρας), τα οποία έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μου. Θα σταθώ σε τρία εξ αυτών: Το 1-2 στο ΟΑΚΑ τον Γενάρη του ’94 με την γκολάρα του Καλαντζή. Το ματς στο ΟΑΚΑ τον Δεκέμβριο του 1998 με το 2-0 υπέρ του ΠΑΟ να γίνεται 2-4 με τον Καραπιάλη να βάζει το κερασάκι στην τούρτα με μία λόμπα στον Βάντσικ στο φινάλε. Και φυσικά τον 1-4 της Λεωφόρου τον Μάρτιο του 2001 με τις γκολάρες των Αλεξανδρή, Λουτσιάνο, Γεωργάτου και Τζιοβάνι. Δύσκολο να επιλέξεις, γιατί κάθε ματς είχε τη δική του γλύκα. Η νίκη με το ψαλίδι του Καλαντζή ήταν απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα εκείνης της εποχής που κυνηγούσε τον Ολυμπιακό. Το 2-4 ήταν η «σφραγίδα» της ερυθρόλευκης αυτοκρατορίας. Και το 1-4 της Λεωφόρου ήταν η νίκη που έστειλε τον κόσμο στο... τρελάδικο και θα μείνει ως ένα από τα πιο ιστορικά διπλά που πήραν οι «ερυθρόλευκοι»! Αν -σώνει και καλά- να ξεχωρίσω ένα, τότε το ψαλίδι που... έκοψε το σύστημα!

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ: ΣΚΟΠΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΟΑΚΑ

Τον Μάιο του 1999, ο Ολυμπιακός υποδεχόταν τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, στο πλαίσιο της 29ης αγωνιστικής. Το ματς ήταν τέσσερις ημέρες μετά τον τελικό Κυπέλλου, όπου οι ερυθρόλευκοι είχαν θριαμβεύσει του αιώνιου αντιπάλου τους με 2-0 και παίζοντας με 10 παίκτες από το 30'. Το ματς ήταν μεταξύ συγγενών και φίλων (16.000 εισιτήρια), αφού και το πρωτάθλημα είχε κριθεί υπέρ του Ολυμπιακού. Είχα πάει με σκοπό να δω το πρώτο ημίχρονο -λόγω πίεσης χρόνου- και μετά να φύγω για το Λιτόχωρο, όπου σε λίγους μήνες θα ολοκλήρωνα της 18μηνη στρατιωτική μου θητεία. Το ημίχρονο τελείωσε, γκολ δεν είδα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να φύγω ακόμα κι αν το 1-0 γίνει στο 46'. Μετά στο 60'. Μετά στο 80'. Δέκα λεπτά έμειναν. Το ματς τελείωσε 0-0, το ΚΤΕΛ είχε αναχωρήσει για Κατερίνη και εγώ έμεινα σκοπάνθρωπος στο ΟΑΚΑ. Προσωπικά, πιστεύω ότι η μεγαλύτερη νίκη είχε επιτευχθεί τέσσερις ημέρες πριν. Στο ΟΑΚΑ. Σε ματς - τίτλου. Με Δούρο διαιτητή. Με δέκα παίκτες από το 30'...

ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ: ΕΝΑ ΚΕΡΑΚΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

Ένα από τα ντέρμπι «αιωνίων» που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ήταν αυτό της σεζόν 1993-94, με τον Κρις Καλαντζή να έχει μόλις μεταγραφεί από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό. Η ιδιαιτερότητα σε σχέση με άλλα ντέρμπι: Ηταν το πρώτο και τελευταίο που είδα μέσα από την «πράσινη» εξέδρα. Δεν θα σας πω ψέματα. Ο λόγος που έχει χαραχτεί αυτός ο αγώνας στο μυαλό μου, είναι για τα δύο λεπτά πανζουρλισμού που επικράτησε στα επίσημα όταν στο 0-1 μου ξέφυγε η... απαγορευμένη λέξη «γκοοοολ»! Σε κλάσματα δευτερολέπτου μας την έπεσε η μισή θύρα και ήμασταν τυχεροί που υπήρχαν ψύχραιμοι. Μαζί μου ήταν ο κολλητός μου ο Παντελής και ο πατέρας του, ο κύριος Νίκος. Παναθηναϊκοί! Πλέον, 25 χρόνια μετά βρισκόμαστε σπάνια, όμως κάθε φορά αναπολούμε την ημέρα που εξαιτίας μου κόντεψαν να τους δείρουν οι οπαδοί της ομάδας τους. Ο κύριος Νίκος με πήγε σπίτι μου σώο και μετά νομίζω ότι είχε πάει στον Άγιο Σπυρίδωνα να ανάψει ένα κεράκι...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ: ΔΕΝ ΛΥΠΑΣΤΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ;

Δύο ντέρμπι μου ήρθαν αμέσως στο μυαλό και όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να τα ξεχωρίσω. Την ίδια σεζόν έγιναν και τα δύο. Συγκεκριμένα το 2000-2001 ο ΠΑΟ επέστρεψε μετά από 17 χρόνια στη Λεωφόρο. Η προσμονή για ένα ματς στη φυσική έδρα του μεγάλου αντιπάλου ήταν μεγάλη. Εκείνο το 0-0 μου έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό και όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο καταλαβαίνουν και ξέρουν το γιατί. Το άλλο είναι φυσικά το 1-4. Και στα δύο ματς ξεκίνησα αρκετές ώρες πριν τη σέντρα με καλούς φίλους για να βρεθούμε στο πέταλο της Λεωφόρου. Πόσοι μας έλεγαν τότε μην πάτε στη Λεωφόρο, στο ματς του 1-4; Χωρίς Τζόρτζεβιτς ο Ολυμπιακός και σε καλό φεγγάρι ο Παναθηναϊκός. «Δεν λυπάστε τις 5.000 δραχμές που δώσατε;» ήταν η ατάκα, αλλά εμείς απτόητοι φύγαμε νωρίς το μεσημέρι, να συναντηθούμε με τα υπόλοιπα ερυθρόλευκα καραβάνια και να ζήσουμε από την θύρα 7 της Λεωφόρου μία βραδιά που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμα. Άλλα χρόνια αυτά με οπαδούς και των δύο στο γήπεδο.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ

Αρκετά ματς Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ένα εξ αυτών ήταν το πρώτο της ζωής μου που βίωσα δια ζώσης εκτός έδρας, αυτό της σεζόν 1995-1996 στο ΟΑΚΑ. Τότε ακόμη στα «ντέρμπι αιωνίων» επιτρεπόταν η μετακίνηση οπαδών και βρισκόμουν στην εξέδρα των φίλων του Ολυμπιακού μαζί με τον θείο μου και έναν αδελφικό φίλο του πατέρα μου. Η ιαχή των «πράσινων» οπαδών στο γκολ του Αποστολάκη στο 10' -που έκρινε και το ματς- ενισχύθηκε στα αυτιά μας σε συνδυασμό με τη δική μας... βουβαμάρα, ενώ ακόμα αναρωτιέμαι γιατί η «ερυθρόλευκη» άμυνα αρκέστηκε απλά να... παρακολουθεί τον σκόρερ μέχρι αυτός να στείλει ανενόχλητος τη μπάλα στα δίχτυα (από ένα φάουλ το οποίο δεν εκτελέστηκε ποτέ)... Σαν να μην έφτανε η απογοήτευση της ήττας, η μέρα ολοκληρώθηκε με εμένα και τον δύσμοιρο θείο να τρέχουμε... ημίτυφλοι και με μάτια που έτσουζαν από τα δακρυγόνα, ώστε να απομακρυνθούμε από τα ΜΑΤ και να βρούμε το αυτοκίνητο για να φύγουμε!