Μάικ Γαλάκος: «Καλύτερα να μην είχα κάνει χατ-τρικ εκείνη τη μέρα»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Για την τραγωδία της ΘΥΡΑΣ 7 στις 8/2/1981 έχουμε κάνει πολλά θέματα στο παρελθόν. Σκοτώθηκαν 21 άνθρωποι, οι πόρτες ήταν κλειστές, γλίστρησαν και καταπλακώθηκαν στις σκάλες, δεν τιμωρήθηκε τελικά κανείς, επί 38 χρόνια έχουν γίνει πολλά θέματα. Πέρσι έβγαλα τον Αναστόπουλο που βούρκωσε λέγοντας ότι μέσα στα θύματα ήταν ένας φίλος του από τον οποίο έπαιρνε κασέτες στη Δάφνη, και σκοτώθηκε μαζί με την κοπέλα του. Είχα βγάλει και την Τουμανίδου, την πιο χαροκαμένη μάνα, όχι μόνο γιατί ο Παναγιώτης Τουμανίδης ήταν ο μικρότερος των θυμάτων, 14 χρονών, αλλά και γιατί λίγο καιρό μετά πέθανε κι ο άντρας της απ' το μαράζι, σκοτώθηκε και η μία κόρη της σε δυστύχημα.

Τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουνε ποτέ. Δεν ενδιαφέρει πόσο χρονών θα ήταν τώρα αν ζούσαν. Δεν έζησαν. Πέθαναν ως νέα παιδιά και θα μείνουν αιώνια νέα παιδιά στη μνήμη.

Η οικογένεια Τουμανίδη έμεναν σχεδόν δίπλα στο σπίτι μου στο Νέο Φάληρο. Η μάνα σηκώθηκε και έφυγε από το Νέο Φάληρο διότι όπως μου είπε «σε όποιο δρόμο και αν περπατούσα εκεί, νόμιζα ότι άκουγα το παιδί μου από πίσω να μου λέει "μαμά, μαμά"»...

Από τη συγκλονιστική περιγραφή της με είχε ανατριχιάσει κάτι ακόμα: Ότι έστειλε τα κοριτσάκια σε άλλο διαμέρισμα να παίζουν με τα παιδιά μιας άλλης οικογένειας για να μην ακούνε τα ουρλιαχτά. Και ότι ο αδερφός της είχε πάει στο Τζάνειο όπου γινόταν χαμός από συγγενείς, πήδηξε τη μάντρα, μπήκε από πίσω, πήγε στο νεκροτομείο, είδε τα θύματα αλλά δεν αναγνώρισε τον Παναγιώτη. Ούτε οι γιατροί τον αναγνώριζαν. Διότι το παιδί δεν είχε πάνω του ταυτότητα, ήταν πολύ ψηλό για την ηλικία του, και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό το κορμί ανήκε σε έναν 14χρονο... Και ήταν τόσο μελανιασμένος που δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν το πρόσωπο.

Πάω σε κάτι καινούργιο τώρα. Είναι η πρώτη φορά που κάνω συνέντευξη από τον Μάικ Γαλάκο. Μου είχαν πει κατά καιρούς φανατικοί οπαδοί του Ολυμπιακού ότι τον έχουν πετύχει σε μνημόσυνα της ΘΥΡΑΣ 7 να κλαίει. Μου είχαν πει επίσης ότι είχε έρθει στο Καραϊσκάκη στο ματς με την Ντόρτμουντ, τον αγκάλιαζε ο κόσμος και εκείνος έκλαιγε.

Είναι συγκινητικά αυτά που μου είπε. Εκείνο το μοιραίο 6-0 είχε πρωταγωνιστή τον Μάικ Γαλάκο που έκανε χατ τρικ. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ματς που είχε κάνει, μαζί με το άλλο εκπληκτικό χατ τρικ με την Άντερλεχτ και τον σφαγέα Παλοτάι. Για λίγα λόγια ξεκίνησα, αλλά η συνέντευξη κατέληξε σε ένα χείμαρρο. Από την πείρα μου στις συνεντεύξεις, όταν βρεθείς σε χείμαρρο, δεν τον σταματάς. Κάνεις λίγο κουπί μόνο για να μην σε ανατρέψει.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 8/2/2019

Μου είπε κάποιος που σας πέτυχε σε ένα αεροπλάνο ότι τα πόδια σας είναι σε άθλια κατάσταση.

Ναι, γιατί με έβαζαν και έπαιζα ενώ δεν έπρεπε, έφερναν στο ξενοδοχείο της ομάδας γιατρό και μου έκανε παρακέντηση και έβγαζε από το γόνατό μου μία λεκάνη νερό, μία φορά είχε βγει και μια λεκάνη αίμα. Και κορτιζόνες μου έδιναν. Με παρακαλαγαν να το κάνω. Στον Παναθηναϊκό πιο πολύ. Τώρα ο χόνδρος έχει φύγει τελείως.

Θέλω να σας ρωτήσω για την τραγωδία της ΘΥΡΑΣ 7.

Ρώτα με ό,τι θες. Το «ΦΩΣ» ήταν η αγαπημένη μου εφημερίδα. Μια ζωή η μανούλα μου πήγαινε και έπαιρνε το «ΦΩΣ» το πρωί και με ξυπνούσε με το «ΦΩΣ»! Η αγαπημένη μου μανούλα που την έχασα το 2016. Μία ηρωίδα που φρόντιζε τον πατέρα μου πάνω από 30 χρόνια κατάκοιτο. Ο συχωρεμένος Θόδωρος Νικολαΐδης μου είχε μεγάλη αδυναμία ως παίκτη. Με είχε φιλοξενήσει και στο σπίτι του στη Μύκονο μαζί με τη μητέρα μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, είχε βάλει τη μητέρα μου να κοιμηθεί στο δωμάτιο που κοιμόταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, ο παλιός Καραμανλής. Και Πάσχα είχαμε κάνει εκεί και θυμάμαι τις κόρες του μικρές. Το «ΦΩΣ» ήταν η ζωή μου.

Ναι, αλλά πήγατε στον Παναθηναϊκό και πικράνατε πολύ κόσμο. Αληθεύει ότι σας έδωσε τα διπλάσια λεφτά;

Ναι, τα διπλάσια. Και όχι μόνο αυτό αλλά με αγαπούσε τόσο πολύ ο «καπετάνιος» που όταν σταμάτησα τη μπάλα με έστειλε με προσωπικά του έξοδα να σπουδάσω προπονητική στη φημισμένη σχολή της Κολονίας και με έκανε τεχνικό διευθυντή. Κάθε Τρίτη είχα ραντεβού στο Μεριντιέν να ενημερώνω τα τρία αδέλφια για το ποδοσφαιρικό τμήμα στον 7ο όροφο. Τον συγχωρεμένο Θόδωρο Βαρδινογιάννη, τον Βαρδή και τον Γιώργο. Μια μέρα όπως πήγαινα κουστουμαρισμένος με το αυτοκίνητο, άκουγα ραδιόφωνο και ήμουν στο Σύνταγμα και είπε έκτακτη είδηση ότι η 17 Νοέμβρη χτύπησε με ρουκέτα τον Βαρδή! Μου έφυγε το τιμόνι από τα χέρια. Ερχόταν εκείνη τη στιγμή στη συνάντηση που είχαμε.

Όταν ήρθατε στην Ελλάδα ξέρατε καλά ελληνικά;

Όχι καλά. Οι γονείς μου ήταν και οι δύο Έλληνες που είχαν μεταναστεύσει στη Γερμανία, εγώ εκεί πήγα σχολείο, έκανα και κάποια ελληνικά μαθήματα, αλλά γερμανική ήταν η εκπαίδευση που είχα.

Πώς ήρθατε στον Ολυμπιακό; Πείτε μου ιστορίες που δεν ξέρει ο κόσμος.

Ο Γουλανδρής ο ίδιος ήρθε και συνάντησε τους γονείς μου στη Γερμανία! Αυτός ο γίγαντας. Και ποτέ δεν έκοψα μαζί του. Είχε σπίτι στην Ηρώδου Αττικού και πήγαινα και τον έβλεπα. Κοντά του είχε σπίτι και η Αλίκη Βουγιουκλάκη της οποίας ο γιος ο Γιάννης ήταν φανατικός Ολυμπιακός! Η Αλίκη γνωριζόταν με τον Γουλανδρή και μου έλεγε «έλα να μας δεις, θέλει να σε δει ο γιος μου που σε αγαπάει». Μάλλον τον είχε κάνει Ολυμπιακό ο πατέρας του, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Η Αλίκη ήταν ξαδέρφη της μητέρας μου η οποία ήταν το γένος Βουγιουκλάκη. Ο Γουλανδρής λοιπόν ήρθε στη Γερμανία να με πάρει. Και όχι μόνο αυτό, μεθόδευσε ο Ολυμπιακός να μην πάρω αναβολή για να μην γυρίσω στη Φορτούνα Ντίσελντορφ!

Τι αναβολή;

Είχα συμβόλαιο με τη Φορτούνα, αλλά έπρεπε να πάω στην Ελλάδα για να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία. Στη Φορτούνα με είχαν κάνει επαγγελματία, αν και νέος έπαιζα απέναντι σε θηρία. Πηγαίναμε για πρωτάθλημα τότε, ήμασταν η μεγάλη έκπληξη όπως είχε πάρει το πρωτάθλημα η Λάρισα στην Ελλάδα. Κερδίζαμε παντού! Μας το πήρε όμως η μεγάλη Μπάγερν με Μπενκεμπάουερ και Μίλερ. Είχαμε κερδίσει και μέσα στη μεγάλη τότε Γκλάντμπαχ με τον Νέτσερ ο οποίος φόραγε 53 νούμερο παπούτσι! Το είχα δει από κοντά. Βγαίναμε έξω παρέα, το Ντίσελντορφ το έλεγαν «μικρό Παρίσι». Η Δυτική Γερμανία τότε ήταν η Νο1 δύναμη στην Ευρώπη. Έπαιρνε τα EURO και το Μουντιάλ μετά. Ο Γουλανδρής λοιπόν ήρθε ο ίδιος στη Γερμανία και είπε στους γονείς μου κάτι απίστευτο.

Τι είπε;

«Υπογράψτε λευκή επιταγή! Θα πληρώσω για το γιο σας ότι χρειαστεί»! Με ήθελαν και άλλες γερμανικές ομάδες αλλά δεν μετανιώνω ποτέ που ήρθα στον Ολυμπιακό. Έχω μάθει ότι η κυρία Ειρήνη η σύζυγος του Θόδωρου Νικολαΐδη δεν είναι καλά και στεναχωριέμαι. Θυμάμαι τι τραπέζια έκαναν, πόσο ζεστοί άνθρωποι, θυμάμαι τον ίδιο τον Νικολαΐδη να μαγειρεύει και του άρεσε γιατί δεν έβγαινε ο άνθρωπος από το σπίτι του, όλη η ζωή του ήταν δουλειά, δουλειά, δουλειά για το «ΦΩΣ». Και στην κηδεία αυτό είπα στα κορίτσια, να συνεχίσετε το δρόμο που χάραξε με τη σκληρή δουλειά ο πατέρας σας. Δεν έχει υπάρξει άλλη εφημερίδα στον πλανήτη για ομάδα όπως το «ΦΩΣ».

Κάνατε χατ τρικ εκείνη τη μοιραία μέρα στις 8/2/1981.

Καλύτερα να μην το είχα κάνει! Καλύτερα να χάναμε! Να μην συνδυαζόταν εκείνη η τραγική μέρα με ένα από τα καλύτερα παιχνίδια μου. Και ένα άλλο από τα καλύτερα παιχνίδια μου έμεινε αρνητικά στην ιστορία, η σφαγή που μας έγινε από τον Παλοτάι με την Άντερλεχτ. Τι να πω. Τότε όσα γκολ και αν έβαζα θα μου τα ακύρωνε! Το έγραψε και ο Παναγιώτης Κελεσίδης στο βιβλίο του για εμένα και το είπε στην παρουσίαση του βιβλίου του που είχα πάει στον Πειραιά. 5 γκολ είχα βάλει! Τα 3 από τα 5 μέτρησαν, τα άλλα 2 τα ακύρωσε. 3-0 νικήσαμε και αποκλειστήκαμε. Στο πρώτο ματς δεν είχα παίξει διότι ήμουν στη σκοπιά φαντάρος. Θυμάμαι ότι πριν τη ρεβάνς ερχόταν ένας γιατρός φανατικός Ολυμπιακός έξω από το σπίτι μου και έλεγε «κάνε το θαύμα σου να αποκλείσουμε την Άντερλεχτ και θα σου κάνω άγαλμα»! Μετά από εκείνο το ματς καθιερώθηκα και έβαζα συνέχεια γκολ στον Παναθηναϊκό και στην ΑΕΚ, και μου έβγαλαν το όνομα... Γκολάκος! Ειδικά μετά από ένα ματς που έκανα στη Νέα Φιλαδέλφεια σε ημιτελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ που τη νικήσαμε και την αποκλείσαμε, έβαλα 2 γκολ εκεί μέσα. Τι στιγμές είχαμε ζήσει. Για τη ΘΥΡΑ 7 θέλω να σας πω.

Βεβαίως. Γι' αυτό σας ρώτησα.

Τα παιδιά εκείνα με υπεραγαπούσαν. Τα παιδιά που σκοτώθηκαν με σήκωναν στους ώμους τους. Για χρόνια πήγαινα στο μνημόσυνο και όταν έφευγε ο κόσμος καθόμουν στα σκαλιά με γονείς μαζί. Πήγαινα και στο σπίτι χαροκαμένων γονέων, στην Κανελλοπούλου είχα πάει επανειλημμένως. Και τώρα ήθελα να πάω αλλά έχω πρόβλημα με τα πόδια μου.

Σας πείραξε ποτέ κανείς;

Ποτέ. Ποτέ. Όχι μόνο δεν με πείραξαν αλλά με αγκάλιασαν στα μνημόσυνα οι Ολυμπιακοί. Και με την Ντόρτμουντ πήγα στο Καραϊσκάκη και με συγκίνησαν. Μου έλεγαν «θυμόμαστε που στη γωνία με τη διαφημιστική ταμπέλα ΟΥΖΟ 12 έσπαγες τη μέση σου και έκανες τα αντίπαλα μπακ να μοιάζουν μεθυσμένοι, τους έριχνες στα γόνατα και προσκυνούσαν». Στο τραγικό εκείνο ματς με την ΑΕΚ, δεν έβαλα μόνο 3 γκολ, έβαλα και 4ο που ήταν το πιο ωραίο από όλα! Ο Κουσουλάκης νομίζω μου έκανε μια σέντρα, με κυνηγούσαν δύο αντίπαλοι, σταματάω τη μπάλα με το αριστερό και πριν πέσει κάτω τη σουτάρω με το δεξί -που δεν το συνήθιζα με αυτό το πόδι- και τη στέλνω να γλείψει το οριζόντιο δοκάρι. Η μπάλα σπαρτάρισε στα δίχτυα και βγήκε από πάνω από το δοκάρι μέσα στο δίχτυ! Κακώς ακυρώθηκε ως οφ σάιντ, αφού ο παίκτης που μου έκανε τη σέντρα ήταν λίγο πιο μπροστά από μένα. Θα ήταν 7-0. Καλύτερα όμως να χάναμε και να ζούσανε τα παιδιά εκείνα.

Τι θυμάστε μετά το τέλος του μοιραίου ματς;

Πήγα στο σπίτι μου, δεν μας είχαν πει τίποτα, αλλά στο δρόμο άκουγα σειρήνες. Μπαίνω μέσα και βλέπω τη μάνα μου να κλαίει. Πέταξα τα πράγματα κάτω και έφυγα αμέσως να γυρίσω στο γήπεδο και να πάω στο Τζάνειο νοσοκομείο. Τι να σας πω εκεί... Προσπαθούσα να δώσω ανακούφιση στους τραυματίες, με έβλεπαν και σήκωναν τα χέρια ψηλά χαρούμενοι. Τα παιδιά αυτά ήταν δικοί μας άνθρωποι. Θυμάμαι ότι είχε τέτοια τρέλα ο κόσμος του Ολυμπιακού με την ομάδα που όταν μας μοίραζαν εισιτήρια από τη διοίκηση και έπαιρνα 100 εισιτήρια, μέχρι να φτάσω σπίτι μου είχα ήδη δώσει τα 50 «φοράκια» σε κόσμο που μου ζητούσε έξω από το γήπεδο. Έχω πάει και μόνος μου στο μνημείο και ανάβω ένα κεράκι. Ό,τι γίναμε στη ζωή μας το οφείλουμε στον κόσμο.

Πώς σας φαίνεται το ότι δεν τιμωρήθηκε κανένας;

Αυτό πραγματικά δεν το έχω καταλάβει, μπορεί να μου το εξηγήσει κανείς; Σκοτώθηκαν 21 άνθρωποι. Οι πόρτες ήταν κλειστές. Τα τουρνικέ. Κανείς δεν είχε ευθύνη; Δεν μας το εξήγησε ποτέ κανείς. Δεν την ξεχνάω ποτέ εκείνη τη μέρα. Έχει μείνει μέσα μου με ανεξίτηλο μελάνι και με στεναχωρεί που είχα κάνει τόσο μεγάλο ματς, μακάρι να μην έπαιζα. Με στεναχωρεί η σκέψη ότι η μεγάλη μας νίκη έδωσε υπέρμετρο ενθουσιασμό στα παιδιά τελειώνοντας το ματς...

Καταλαβαίνω τι εννοείτε...

Δεν θέλω να το σκέφτομαι...