Προεδράρες πάσης Ελλάδος, ο Ντε Λαουρέντις σας χαλάει την ...πιάτσα!

«Είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη. Δε φταίνε ούτε οι παίκτες ούτε οι προπονητές, εγώ είμαι ο υπεύθυνος για αυτή την εικόνα.

Ζητάω συγγνώμη από τους οπαδούς της ομάδας, θα φτιάξουμε την κατάσταση τον Γενάρη με μεταγραφές ποιοτικών παικτών».

Τάδε έφη, όχι ο …Ζαρατούστρα, αλλά ο Aoυρέλιο Ντε Λαουρέντις.

Ο ιδιοκτήτης της Νάπολι, ένας από τους πλέον προβεβλημένους προέδρους του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, λόγω του sui generis χαρακτήρα του - που τον έχει οδηγήσει σε αποφάσεις που έγραψαν ιστορία (με θετικό κι αρνητικό «πρόσημο») - το πήρε όλο πάνω του, για το ότι η, πρωταθλήτρια μετά από 33 χρόνια, Νάπολι είναι «σκιά» του εαυτού της (8^η στο Καμπιονάτο, αποκλεισμένη, στο Κύπελλο, με 4αρα εντός έδρας από τη 14η Φροζινόνε και χωρίς σκορ 3 ματς).

Όχι ότι είχαν τα λεγόμενα του κάποια δόση υπερβολής.

Χτύπησε... κέντρο.

Το «πουλόβερ» της περσινής ομαδάρας των «παρτενοπέι» άρχισε να …ξηλώνεται μετά τον (δημόσιο) καβγά του με τον προπονητή του τίτλου Λουτσιάνο Σπαλέτι (που κατέληξε στην Εθνική Ιταλίας, αντί για το …Δαφνί) και την καταδικασμένη, εξαρχής, επιλογή για αντικαταστάτη του (ελλιποβαρούς, προπονητικά) Ρούντι Γκαρσία.

Βλέποντας ότι ούτε η έλευση του (λαοφιλούς και γνώστη της Ναπολετάνικης πραγματικότητας) Βάλτερ Ματσάρι, μπορεί ν’ αναστρέψει, άμεσα, την κατάσταση, ο Ντε Λαουρέντις κατάπιε (αμάσητο…) τον περιλάλητο εγωισμό του κι ομολόγησε εκείνο που όλοι, οι άλλοι, έλεγαν…

Ακόμη κι έτσι, καθυστερημένα, όμως, η κίνηση του είναι παράταιρη, ξένη, για τα Ελληνικά αθλητικά ήθη κι έθιμα, όπου κάθε «προεδράρα» είναι συνώνυμο της… αυθεντίας!

Και τόσο «ψηλά» που δεν τον …φτάνουν οι ευθύνες.

Μόνο ο …Πάπας κι εκείνοι διεκδικούν το αλάθητο, έχοντας στρατιές «αυλικών» που τους «χαϊδεύουν» τα αυτιά.

Λειτουργώντας, αφενός ως παραμορφωτικοί καθρέπτες της πραγματικότητας, για να συντηρήσουν τις θεσούλες τους, αφετέρου ως «αλεξικέραυνα», ώστε να μην ακουμπήσει, του εργοδότες τους, η κριτική για τα κακώς κείμενα…

Έτσι, είθισται, να φταίνε όλοι οι άλλοι πλην εκείνων.

Οι «εχθροί», των άλλων ομάδων, οι διαιτητές, ομοσπονδίες, λίγκες και κατόπιν όσοι έχουν στη δούλεψη τους: προπονητές, παίκτες.

Ακόμη κι ο κόσμος της ομάδας, αλλά ΠΟΤΕ (των ποτών…) οι ίδιοι.

Το ρητό για το «ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι» ισχύει για όλους πλην των διοικητικών ηγετών των συλλόγων μας.

Εδώ επικρατεί, δεκαετίες τώρα, η …μπακαλίστικη, λογική (;) ότι αφού βάζουν τα λεφτά (για το μεγαλείο της ομάδαρας, πάντα…) τους «αφέονται οι αμαρτίες»…

Αμ δε…

Ο κόσμος έχοντας, πλέον, πρόσβαση στο τι συμβαίνει στην, όχι και τόσο μακρινή, αλλοδαπή έχει κατά το κοινώς λεγόμενο... ξυπνήσει κι αποστασιοποιείται ολοένα περισσότερο από το αρχετυπικό μοντέλο (ελληναράδικης) διοίκησης ζητώντας, δικαίως μια πιο σύγχρονη θεώρηση των πραγμάτων.

Η κίνηση του Ντε Λαουρέντις -που για σύμπασα την κοινωνία των Ελλήνων παραγόντων χαλάει την …πιάτσα- δεν τον αποδυναμώνει, όπως προφανώς θα θεωρούν, απέναντι στον κόσμο της ομάδας του.

Αντίθετα, έδειξε στους τιφόζι ότι τους αφουγκράζεται και δεν είναι αποκομμένος από εκείνους και την πραγματικότητα.

Μέρες που είναι, συνηθίζονται οι ευχές.

Μακάρι, λοιπόν, η αλλαγή του χρόνου να συνδυαστεί με μια ακόμη των ιθυνόντων των ομάδων μας: να επιδεικνύουν περισσότερη αυτοκριτική από αυτοθαυμασμό κι ο αθλητισμός μας μόνο καλύτερες μέρες θα δει…