Ο… κουρασμένος και οι «μεγάλοι»

Οι πρωταθλητές έκαναν ένα καλό πρώτο ημίχρονο, κυκλοφόρησαν γρήγορα την μπάλα, ο Λόπες ήταν δραστήριος, το ίδιο και ο Τικίνιο, αλλά το γκολ δεν ήρθε. Στο ίδιο διάστημα ο Αγκιμπού Καμαρά έμεινε μακριά από τον καλό του εαυτό και το γεγονός ότι συμβαίνει για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι κάτι σημαίνει.

Σε ένα σημείο του ματς που φαινόταν ότι ο Βόλος είχε κλειδώσει τον αντίπαλό του βρήκε λύση με τον συνήθη ύποπτο, τον Ρέαμπτσιουκ. Τι να πεις γι' αυτό το παιδί; Μόνο η ψυχή που καταθέτει σε κάθε ματς αρκεί. Έχει δεχτεί τόσο σκληρή κριτική και ορισμένοι ξεχνούν ότι αυτός ο παίκτης παίζει συνεχώς και μέσα στο παιχνίδι «σκοτώνεται» για την ομάδα του. Την Πέμπτη το βράδυ, στο 90', έκανε την κούρσα και έδωσε την πάσα πάρε-βάλε στον Τικίνιο.

Λίγες ημέρες αργότερα στο 85' έχει τα αποθέματα να μπει στην περιοχή του Βόλου και να πάρει το πέναλτι. Και μετά το 1-1 είναι πάλι αυτός που πηδάει με τον Μπαρτόλο και κερδίζει το φάουλ από το οποίο γίνεται το 2-1. Σε τέσσερις ημέρες δύο νίκες και τρία γκολ από τον Μολδαβό που μπορεί να μην είναι Βραζιλιάνος, να μην είναι ντριμπλαδόρος, αλλά τι να τα κάνεις αυτά; Έχοντας τον Όλεγκ στο γήπεδο, ξέρεις ότι υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής που θα καταθέσει την ψυχή του ό,τι κι αν γίνει.

Όσον αφορά τους σκόρερ, αποδεικνύουν ότι η ηλικία δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Ο Ελ Αραμπί βλέπει για δύο λεπτά τους αντιπάλους του να του λένε διάφορα για να τον επηρεάσουν, όμως εκείνος έχει κρύο αίμα και σκοράρει. Ο Βαλμπουενά από την άλλη δεν φοβάται στο 90’+1’ να αναλάβει την απευθείας εκτέλεση του φάουλ και να στείλει την μπάλα στα δίχτυα.

Θα ήταν ευχής έργον για τον Ολυμπιακό να είχε κι άλλους με το πείσμα αυτών των τριών. Και δεν είναι η πρώτη νίκη που δίνουν. Στο Αγρίνιο για όσους το ξεχνούν ο Ματιέ κυνήγησε μία χαμένη μπαλιά, κέρδισε το πέναλτι και ο Ελ Αραμπί σκόραρε.

Από την άλλη είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό που έχει ο Ολυμπιακός. Δεν γίνεται να σκοράρει και να δέχεται σχεδόν πάντα αμέσως το γκολ της ισοφάρισης. Και κάπως έτσι οι Πειραιώτες πήραν μία δύσκολη νίκη απέναντι σε έναν πολύ καλό αντίπαλο που δεν φοβήθηκε το ματς.