Ο Ολυμπιακός έχει ήσυχο το κεφάλι του γι' ακόμα ένα χρόνο με τον Ελ Αραμπί

Μετά από δύο σεζόν στον Ολυμπιακό αισθάνεσαι ότι έχουν εξαντληθεί τα λόγια για να περιγράψεις τα όσα κάνει ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί με την ερυθρόλευκη φανέλα. Ο Μαροκινός δεν είχε σκοράρει μόνο στο Κύπελλο Ελλάδας με τον Ολυμπιακό και φρόντισε να το κάνει σε ένα δύσκολο ματς όπως ήταν αυτό με τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Ό,τι και να πει κανείς γι' αυτόν τον ποδοσφαιριστή είναι λίγο και ίσως δεν μπορέσει να περιγραφεί με λόγια η αξία του και τα επιτεύγματα του. Ο αγώνας με την ομάδα της Ηπείρου ήταν μία ακόμα παράσταση, αλλά για τον ίδιο ήταν μία ακόμα ημέρα στη δουλειά.

Έτσι ακριβώς το βλέπει ο 34χρονος επιθετικός, διότι βγάζει το ψωμάκι του στέλνοντας τη μπάλα στο πλεχτό. Γι' αυτό πληρώνεται ο Ελ Αραμπί, αλλά δεν ξέρει να κάνει μόνο αυτό. Εκεί είναι η μεγάλη διαφορά του συγκεκριμένου επιθετικού με οποιονδήποτε άλλον. Ο 34χρονος Μαροκινός δεν είναι… βιδωμένος στην περιοχή του περιμένοντας τη σέντρα του καλού εξτρέμ ή τη συστημένη πάσα στα πόδια του για να εκτελέσει.

Κάνει πολύ περισσότερα πράγματα στο γήπεδο και γι' αυτό είναι ό,τι σημαντικότερο έχει ο Ολυμπιακός και ό,τι καλύτερο έχει βρει τα τελευταία χρόνια. Ο Ελ Αραμπί είναι ένας επιθετικός με πολύ καλή τεχνική κατάρτιση, καλός χειριστής της μπάλας και με ικανότητα να δημιουργήσει μία φάση στο κέντρο και να βρεθεί στην περιοχή για να εκτελέσει. Θα γυρίσει να πιέσει, θα κάνει τάκλιν στο κέντρο του γηπέδου, θα βγάλει άμυνες, αλλά θα μείνει πιστός στο γκολ.

Με τον Ολυμπιακό έφτασε τα 95 παιχνίδια και με τα δύο του γκολ κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα μετράει 53 σύνολο με την ερυθρόλευκη φανέλα σε όλες τις διοργανώσεις. Εάν ο Μαρτίνς του δώσει χρόνο συμμετοχής σε όλα τα ματς των play off ο τελικός του Κυπέλλου θα είναι το 100ό του παιχνίδι με τους Πειραιώτες, αλλά δεν θα σταματήσει εκεί, διότι έχει ανανεώσει γι' ακόμα ένα χρόνο. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι στον Ολυμπιακό έχουν το κεφάλι τους ήσυχο γι' ακόμα μία χρονιά.

Και να σκεφτεί κανείς ότι το καλοκαίρι του 2019 ο Ολυμπιακός ήθελε τον Μάρκους Μπεργκ, αλλά ο Πέδρο Μαρτίνς όχι. Και τελικά πήρε τον Ελ Αραμπί. Δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.