Βρουσάι: «Στην καρδιά μου Αλβανία και Ελλάδα»
Ο Μάριος Βρουσάι μίλησε στο «Mega Stories» για την ελληνική ιθαγένεια, την απόφασή του να μην ακολουθήσει τον πατέρα του στη Γερμανία και τη ζεστή αγκαλιά που βρήκε στον Ολυμπιακό, όπου ζει το όνειρό του.
Για το πώς αισθάνθηκε όταν μπήκε στο «Καραϊσκάκης»:
«Ένιωσα πάρα πολύ ωραία γιατί αγωνίστηκα στο ντεμπούτο μου με την Κέρκυρα, σ’ έναν αγώνα πρωταθλήματος. Είχα σκοράρει κιόλας και ένιωσα απίστευτη χαρά, είχα κάνει το 5-0 αν θυμάμαι καλά.
Ήταν πολύ σημαντικό για μένα γιατί ήμουν σε μικρή ηλικία. Χάρηκα πάρα πολύ και το πανηγύρισα σαν τρελός».
Για την πρώτη φορά που ακούμπησε μπάλα:
«Ναι εννοείται και μάλιστα ήταν όταν είχα πρωτοέρθει στην Ελλάδα. Ήρθα τριών χρονών και γύρω στα τέσσερα, σε μια μικρή πλατεία του χωριού όπου μεγάλωσα, στα Μαλάματα, τότε ήταν η πρώτη μου φορά που ακούμπησα μπάλα ποδοσφαίρου».
Για την παρουσία του στην Εθνική Ελλάδας:
«Είναι περηφάνια να παίζεις με τη φανέλα της Εθνικής. Όλοι όσοι παίζουμε θέλουμε να αντιπροσωπεύουμε και την Εθνική άλλωστε».
Για το αν νιώθει Έλληνας πολίτης:
«Ναι, εννοείται ότι νιώθω, γιατί μεγάλωσα εδώ. Ό,τι έχω πετύχει το ‘χω πετύχει εδώ πέρα. Ήρθα τριών χρονών στην Ελλάδα, γεννήθηκα στην Αλβανία. Είναι και οι δύο χώρες στην καρδιά μου».
Για τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα:
«Ήταν δύσκολα στην αρχή, αλλά στην πορεία έκανα πολύ καλές παρέες, φίλους. Είναι πολύ σημαντικό για μένα και με βοήθησε στη συνέχεια».
Για το πότε πήρε την ελληνική ταυτότητα:
«Πήρα την ταυτότητα το 2013, δεν έδωσα εξετάσεις. Ήξερα τη γλώσσα, είχα μεγαλώσει εδώ πέρα, πήγα σχολείο από νήπιο».
Για το αν σκεφτόταν ότι θα τον βοηθήσει η ελληνική υπηκοότητα:
«Εγώ δεν το σκεφτόμουν έτσι τότε, γιατί δεν ήξερα που θα καταλήξω. Ήταν πιο σημαντικό για την οικογένειά μου και τον πατέρα μου συγκεκριμένα γιατί είχε πάει στη Γερμανία τότε και μπορούσε να κάτσει μόνο τρεις μήνες γιατί δεν είχε την ελληνική υπηκοότητα και όταν βγήκε (σ.σ. το χαρτί του), μπορούσε να μείνει μόνιμα. Ήθελε να πάω και εγώ, αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο να φύγω τότε και να αποχωριστώ την Ελλάδα και τους φίλους μου.
Εν τέλει έπεισα τον πατέρα μου να μείνω έναν χρόνο στην Ελλάδα και στην ομάδα που αγωνιζόμουν ώστε να πετύχω κάτι στο ποδόσφαιρο. Είχαμε κάνει τη συμφωνία ότι αν δεν πετύχω κάτι σ’ αυτόν τον χρόνο να πάω στη Γερμανία. Εκείνη τη χρονιά σκεφτόμουν μόνο αυτό. Εκείνη τη χρονιά πήγαινα μόνο σχολείο και προπόνηση».
Για το αν δικαιώθηκε:
«Ναι, εννοείται γιατί δεν περίμενα ποτέ να με θέλει μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός».
Για την υποδοχή που είχε στον Ολυμπιακό:
«Στον Ολυμπιακό, συμπαίκτες, προπονητές με αγκάλιασαν θερμά».
