Τα οξέα του ποιήματος

Ο Τάσος Σ. Μάντζιος, ωστόσο, από το πρώτο ποίημα αυτής της συλλογής προτρέπει: «… να τις σέβεσαι τις λέξεις / και να τις εμπιστεύεσαι… / να μυρίζουνε κόσμο / και μόχθο».

Σκαρώνει μικρά ως επί το πλείστον ποιήματα στα οποία οργιάζουν οι εύστοχες μεταφορές: «Τον έφθειραν οι χρεοκοπημένες Κυριακές…» ή «Στριφτό τσιγάρο η μέρα…» ή ακόμα «Σπηλιά του Κύκλωπα / ο καιρός».

Σε ποιήματα όπως η Αυλίδα ανασύρει την Καβαφική προστακτική, στο Αϊλάν αναστοχάζεται την άγρια επικαιρότητα της μεταναστευτικής πλημμυρίδας, στο Θυμό του Αχιλλέα ανακεφαλαιώνει την Ομηρική οπτική. Κι αν κάπου κάπου ενδίδει στην ευκολία της κραυγής, η ποιητική αισθητική ανασυντάσσεται στον αμέσως επόμενο στίχο και επαναφέρει στον αναγνώστη την εντύπωση πως διαβάζει τη μουσική της γλώσσας.

Ο γενικός τίτλος της συλλογής του «αδικεί» το αλκαλικό στοιχείο της νηφαλιότητας που διαθέτει ο Μάντζιος. Τα ποιήματά του, εντέλει, δεν είναι οξειδωμένοι στίχοι ούτε ταγκισμένα ιδανικά. Και στέκομαι σε αυτή την ιδιοφυή διάκριση της ομορφιάς και της ωραιότητας που αποδεικνύει περίτρανα τη βαθιά εμπειρία της γλώσσας από τον ποιητή. Ο Μάντζιος μοιάζει να εμπνέεται από την ομορφιά για να κατακτήσει την ωραιότητα.

Τάσος Σ. Μάντζιος
Ποίηση
Έκδοση Ευ