Ο Μαρίας, ο Αραμπούρου και οι άλλοι - Η μεγάλη Ισπανική σχολή πεζογραφίας

Η Ισπανική γλώσσα αποτελεί ασφαλώς τον μαγικό Τροπικό της σύγχρονης παγκόσμιας λογοτεχνίας και είναι η μόνη ίσως που αμφισβητεί την καθολική κυριαρχία της Αγγλόφωνης λογοτεχνίας. Η Λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία παραμένει βαριά βιομηχανία χωρίς να σημαίνει πως υπολείπεται σε ποιότητα η χώρα που γέννησε τον Θερβάντες. Στην Ισπανόφωνη λογοτεχνία της Ιβηρικής χερσονήσου ξεχωρίζουν τουλάχιστον τέσσερις μεγάλοι πεζογράφοι με πρώτο και καλύτερο τον Χαβιέρ Μαρίας. Εξίσου σημαντικοί ο Χουάν Μαρσέ, ο Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα και ο Φερνάντο Αραμπούρου σχηματίζουν ένα ισχυρό καρέ μυθιστοριογράφων. Τα μυθιστορήματά τους μεταφράζονται σε δεκάδες γλώσσες ανά τον κόσμο προς δόξα των Ισπανικών γραμμάτων

Δεν θα πρέπει κανείς να αποδώσει αυτή την πλανητική ηγεμονία των Ισπανών αποκλειστικά στο γεγονός ότι τα Ισπανικά ομιλούνται από εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη ούτε φυσικά σε μια μαγική εθνική πολιτική βιβλίου. Η δυναμική μιας γλώσσας δεν επιβάλλει απαραίτητα μια λογοτεχνία, αλλιώς δεν θα ξέραμε συγγραφείς όπως ο Στσεπάνοβιτς, ο Ντανίλο Κις, ο Άνταλ Σερμπ, ο Γκοσποντίνοφ, η Ντιτλέουσεν και ο Σοριάν. Όσο για την εθνική πολιτική βιβλίου την έλλειψη της οποίας επικαλούμαστε κι εμείς στην Ελλάδα, φαίνεται πως δεν αρκεί για τη διάδοση έργων μιας εθνικής πεζογραφικής σχολής. Πρέπει πρώτα να γραφτούν τα μεγάλα έργα να αξιολογηθούν ως τέτοια και ύστερα να προωθηθούν ανάλογα στο εξωτερικό. Είναι μια διαδικασία με την οποία λόγω εθνικής νοοτροπίας δεν είμαστε ιδιαίτερα εξοικειωμένοι.