Όταν ο συγγραφέας πρέπει να πεθαίνει

Το κείμενο που μόλις εκδόθηκε θυμίζει φρούτο που μόλις κόπηκε από το δέντρο χωρίς να είναι απόλυτα ώριμο. Μέχρι τη στιγμή που θα γίνει φετίχ στα μάτια των αναγνωστών του, θα χρειαστεί να συμβούν αρκετά πράγματα, κι ένα από αυτά θα είναι φυσικά ο «θάνατος του συγγραφέα», όχι ο βιολογικός αλλά ο επικοινωνιακός, να συντελεστεί δηλαδή η πολυπόθητη αποχώρηση του δημιουργού από την σκηνή.

Στην εποχή μας, με την ασφυκτική πίεση του μάρκετινγκ, η αποχώρηση αυτή αργεί απελπιστικά εις βάρος του κειμένου, το οποίο παραμένει όμηρος ενός δημιουργού-απαγωγέα που απαιτεί τα λύτρα της δημοσιότητας με κάθε κόστος.

Ο θάνατος του συγγραφέα λίγο μετά την έκδοση ενός κειμένου κρίνεται απαραίτητος για τον μύθο του έργου, για να αρχίσει δηλαδή το έργο να αποκτά διαστάσεις μύθου. Τις διαστάσεις αυτές μόνο το αναγνωστικό κοινό μπορεί να δώσει και θα το κάνει ερήμην του συγγραφέα. Κανονικά τίποτα δεν πρέπει να συνδέει ένα κείμενο με τον συγγραφέα του, έτσι που στο τέλος να γίνεται ο ίδιος ένα είδος ομπρέλας για να παρέχει σκιά στα βιβλία του και τίποτε άλλο.

Η δόξα είναι παράξενο πράγμα και η αναζήτησή της είναι γεμάτη παγίδες. Στη λογοτεχνία ακόμα περισσότερο αν σκεφτεί κανείς πως ο χρόνος είναι αδήριτος και με ένα ανεξήγητο τρόπο βάζει τα πράγματα στη θέση τους.