Η δημοσιογραφία ως θανάσιμος εχθρός της λογοτεχνίας

Ήταν ευσεβής πόθος του Ζαν Πολ Σαρτρ η λογοτεχνία να προσεγγίσει κάποτε το πνεύμα της δημοσιογραφίας σε ένα κόσμο μεγάλων ταχυτήτων όπου το εφήμερο απειλεί να καταπιεί κάθε έννοια διαχρονικότητας.

Έχουμε διανύσει 100 χρόνια ενός επικίνδυνου φλερτ ανάμεσα στη δημοσιογραφική και στην λογοτεχνική θέαση του κόσμου, ωστόσο φαίνεται πως οι δύο αφηγηματικοί κόσμοι διατηρούν ο καθένας για λογαριασμό του τις εγγενείς ιδιαιτερότητές τους.

Η δημοσιογραφία με το γρήγορο τέμπο, τη χαλαρή διάθεση, το απέριττο συχνά αφρόντιστο και τόσο οικείο ύφος, η λογοτεχνία πιο στιβαρή με έμφαση στη μορφή, λιγότερη απλή και άμεση στη μάχη των εντυπώσεων.

Σήμερα όλοι και περισσότεροι λογοτέχνες λοξοκοιτάζουν προς την πλευρά της δημοσιογραφίας, εγκαταλείποντας το αργό τέμπο της λογοτεχνικής γραφής, για κάτι πιο νευρώδες και πιο μοντέρνο. Ο χρόνος θα δείξει αν πρόκειται για μια κακή επιλογή. Αν όντως η λιποταξία τους συνιστά λογοτεχνία, τότε ο εχθρός έχει ήδη αλώσει το κάστρο. Αν όμως η λογοτεχνία αυτή είναι μια μεταμφιεσμένη εκδοχή δημοσιογραφίας, τότε θα βρεθούν σύντομα στην θλιβερή θέση του Χεμινγουέι, που αφήνοντας το πνεύμα του δημιοσιογράφου να διαποτίσει το έργο του, ευθύνεται απόλυτα για άνισα κείμενά του όπως ο Θάνατος το απομεσήμερο.