«Ο μουγκός Ουζμπέκος» Λουίς Σεπούλβεδα - Η γλώσσα που χορεύει με τις λέξεις

Λέμε πως πίσω από ένα καλό βιβλίο βρίσκεται ένας καλός συγγραφέας και πίσω από ένα καλό συγγραφέα, μια μεγάλη εθνική σχολή λογοτεχνίας. Είναι αλήθεια πως η κάθε γλώσσα αναπτύσσει μέσα στα χρόνια τη δική της αισθητική, την δική της αφηγηματική σοφία που αποτυπώνεται στα έργα των σημαντικών δημιουργών.

Έτσι δημιουργείται η παράδοση, στοιχείο κεφαλαιώδες για την ανάδειξη σπουδαίων συγγραφέων, για την συγγραφή σπουδαίων βιβλίων. Ο Λουίς Σεπούλβεδα, ο αποσυνάγωγος της παγκόσμιας διανόησης, ο Χιλιανός αγωνιστής που φυλακίστηκε και εξορίστηκε κουβαλούσε πάντα μέσα του την πολύτιμη σκευή του ύφους που αποθησαύρισε η Ισπανική γλώσσα από τον Θερβάντες μέχρι σήμερα. Κι είναι φανερό ότι το ύφος αυτό σε κατακλύζει από την πρώτη λέξη στη συλλογή διηγημάτων «Μουγκός Ουζμπέκος» από τις εκδόσεις Όπερα. Είναι βέβαια και η ακριβοδίκαιη τέχνη του Αχιλλέα Κυριακίδη που μεταμορφώνει την αφήγηση του Σεπούλβεδα στα Ελληνικά.

Είναι όμως πρωτίστως το τέμπο, ο τρόπος σκέψης, η απλότητα και το κυνικό χιούμορ του συγγραφέα που διατρέχει τα σύντομα κείμενα, κείμενα αφιερωμένα στην «νιότη του κόσμου», στην επανάσταση της ελπίδας και στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου. Πρόκειται για μια σπονδυλωτή γενεαλογία της λατινοαμερικανικής αριστεράς με κόσμημά της την αναφορά στον Τσε Γκεβάρα. Η σπινθηροβόλα γραφή του Σεπούλβεδα, με τις έξυπνες ανατροπές και τη βαθιά ειρωνεία σε πρόσωπα και γεγονότα της Ιστορίας του 20ου αιώνα φέρνει τη φρεσκάδα μιας εξεγερμένης συνείδησης που δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Προς επίρρωση του τσιτάτου που προτάσσεται στο διήγημα Blue Velvet Υπάρχουν ιστορίες που ή τις ανακαλείς με χιούμορ ή καλύτερα ας αλλάξουμε κουβέντα.