«Όσο αντέχει η καρδιά» - Συνομιλώντας με την Ιστορία

Αποφασίζει κανείς να γράψει ένα μυθιστόρημα και προτού το καταλάβει καλείται να ξαναχτίσει τον κόσμο ή έστω ένα κόσμο που να ανασαίνει ακριβώς όπως η απτή πραγματικότητα. Αυτό κατάφερε και η Ελισάβετ Πατσούρα στο πλούσιο και χορταστικό οδοιπορικό της στην Κρήτη των Ενετών και των Τούρκων, στην Κρήτη του 17ου αιώνα και της Ιστορίας.

Η συγγραφέας στο πρώτο της βιβλίο ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει για να πετύχει το στόχο της. Γύρισε πίσω τους δείκτες της Ιστορίας ανασυντάσσοντας γεγονότα και καταστάσεις που σηματοδοτούν το τέλος της Ενετοκρατίας στην Κρήτη και την ώρα του Τούρκου στο νησί. Οξείδωσε όσο έπρεπε τη γλώσσα της έτσι ώστε να δημιουργήσει με τις λέξεις ένα περιβάλλον αλλοτινό, προίκισε τους χαρακτήρες της με ανάλογη μοίρα αλλά και με πείσμα και με δυναμισμό και από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα ακολούθησε με συνέπεια μια γραμμική αφήγηση, χωρίς να παρεκκλίνει καθόλου από την αληθοφάνεια και την σαφήνεια.

Οι αρχικές προθέσεις της Ελισάβετ Πατσούρα είναι ίσως λίγο βαρύτερες απ' ό,τι μπορεί να σηκώσει η λογοτεχνία - η άσπιλη αγάπη, οι όρκοι τιμής, ένας κόσμος σχεδόν ιπποτικός και αμόλυντος. Ωστόσο το εγχείρημα κρίνεται επιτυχημένο από τη στιγμή που οδηγεί σε μια αναγνωστική απόλαυση που σε παρασύρει από σελίδα σε σελίδα μέχρι το τέλος. Το πραγματολογικό υπόβαθρο και η ακριβής ατμόσφαιρα συμβάλλουν εν μέρει σε αυτή την επιτυχία όπως και οι προσφυείς Ομηρικοί παραλληλισμοί. Το πιο σημαντικό στοιχείο ωστόσο παραμένει το ύφος, ύφος διόλου πρωτόπειρου συγγραφέα, ύφος στακάτο και ζυγισμένο χάρις στο οποίο διασώζεται η Ελισάβετ Πατσούρα, όποτε ενδίδει στον πειρασμό να εξωραΐσει τον επινοημένο κόσμο της.

Τέλος σ' ένα βιβλίο με ουκ ολίγες ανατροπές, η μεγαλύτερη είναι ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου «Όσο αντέχει η καρδιά» που αποδεικνύεται περισσότερο κυριολεκτικός από όσο φαντάζεται ο αναγνώστης.