Το μυθιστόρημα έχει ανάγκη από λίγη ποίηση

Το μυθιστόρημα, αυτός ο αναμφίλεκτος μονάρχης της λογοτεχνίας, ηγεμονεύει περισσότερο από δυόμισι αιώνες στον κόσμο του πνεύματος. Για τη μακροημέρευσή του, ωστόσο, χρειάστηκε συχνά να προσεταιριστεί, αν όχι να σφετεριστεί, αρετές και ιδιότητες άλλων γραμματειακών ειδών.

Από τις αρχές του εικοστού αιώνα χρειάστηκε να τρέξει στις φλέβες του το πολύτιμο αίμα της ποίησης. Τι θα ήταν άλλωστε το νεωτερικό μυθιστόρημα χωρίς την ποιητική του Προυστ ή χωρίς τα γλωσσικά παιχνίδια του Τζόις, που συνιστούν ένα είδος υψηλής ποίησης; Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το μυθιστόρημα στη σύγχρονη εποχή ήταν πάνω απ' όλα μια περιπέτεια ύφους. Οι μεγάλες αφηγήσεις δεν υπήρξαν ποτέ απρόσωπες αλλά το πρόσωπό τους το σμίλεψε το ύφος των μεγάλων συγγραφέων: Καμύ, Φόκνερ, Ροτ, Ταμπούκι, Στσεπάνοβιτς, Μαρίας, Σερμπ, είναι μόνο μερικά από τα πρόσωπα του μυθιστορήματος στα οποία προεξάρχει το ποιητικό ταμπεραμέντο. Κι από την άλλη στο ποιητικό έργο του Έλιοτ, του Παζ, του Πάουντ, του Σεφέρη ανιχνεύει κανείς τη διάθεση για αναδιηγήσεις μέσω μιας ποίησης απαλλαγμένης από τον λυρισμό και την πλουμιστή γλώσσα.

Το μυθιστόρημα έχει ανάγκη από λίγη ποίηση και ορθά ο Τζέιμς Γουντ, ο μεγάλος αναγνώστης της εποχής μας, αναφέρει πως κάθε συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του έχει διαβάσει πολλά καντάρια ποίησης.