Η αργκό, ο Μαρκούζε και ο Σελίν
Είναι αλήθεια ότι ποτέ η αργκό δεν ήταν τόσο πλούσια και μεστή αλλά όταν πρόκειται για μυθιστορηματική χρήση απαιτείται μεγάλη προσοχή.
Σύμφωνα με τον γερμανό φιλόσοφο Χέρμπερτ Μαρκούζε η λαϊκή γλώσσα αμύνεται απέναντι στην επιτήδευση. Ο Μαρκούζε επισημαίνει: «Η λαϊκή γλώσσα αμύνεται με προκλητικό και πεισματωμένο χιούμορ ενάντια στον επίσημο λόγο. Ποτέ η αργκό και οι λαϊκές εκφράσεις δεν ήταν τόσο πλούσιες και μεστές. Λες κι ο άνθρωπος του δρόμου επιβεβαιώνει τον ανθρωπισμό του στο λόγο αντιτάσσοντας στην εξουσία ένα λεξιλόγιο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους».
Από αυτή την πάλη των λέξεων δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η λογοτεχνία. Ο Σελίν ήταν ίσως ο πρώτος λογοτέχνης που σήκωσε την παντιέρα μιας λογοτεχνικής αργκό και το αποτέλεσμα παραμένει εντυπωσιακό. Ο Φίλιπ Ροθ είχε δηλώσει ότι στον Σελίν βρήκε τον δικό του Προυστ.
Είναι αλήθεια ότι η αργκό διαθέτει μια ποιητική δύναμη και μια άγρια χάρη που πλουτίζει τον μυθιστορηματικό λόγο. Η μόνη ένσταση είναι ότι η αργκό παλιώνει πολύ γρήγορα και όποιος τη χρησιμοποιεί σε ευρεία έκταση κινδυνεύει να φανεί παρωχημένος. Αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε στο μυθιστόρημα κάποιο μέλλον, θα πρέπει να φροντίσουμε ώστε να είναι συμβατό με το αύριο των ανθρώπων.
