Γιατί ο Ουίλιαμ Φώκνερ είναι ο μεγαλύτερος αμερικανός συγγραφέας του 20ου αιώνα

Η αμερικανική πεζογραφία του 19^ου αιώνα δυναστεύεται από την παρουσία του Χέρμαν Μέλβιλ και του Ναθάνιελ Χόθορν. Ειδικά ο πρώτος είναι ο Νώε των Αμερικανικών Γραμμάτων. Με τον «Μόμπι Ντικ» συνθέτει μια μυθιστορηματική συμφωνία με άπειρους νεωτερισμούς και με μίξη ποιητικών και δοκιμιακών στοιχείων, πείραμα που τον κατατάσσει τους πιονέρους της λογοτεχνίας.

Ο 20^ος αιώνας της βορειοαμερικανικής πεζογραφίας άφησε πίσω του ένα τοπίο γεμάτο διασημότητες που μεγέθυνε η ηγεμονία του Νέου Κόσμου. Οι εκπατρισμένοι του μεσοπολέμου, οι εμιγκρέδες τύπου Ναμπόκοφ, οι αμερικανοεβραίοι από τον Μπέλοου μέχρι τον Ροθ και βέβαια οι νεωτερικοί τύπου Πίντσον έδωσαν στην πεζογραφία της πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμης τον πρωταγωνιστικό ρόλο που διεκδικούσε, εκτός των άλλων, και στην λογοτεχνία.

Τι θα μείνει από όλον αυτό τον δημιουργικό ορυμαγδό; Θα μείνει σίγουρα ο οργιαστικός μύθος του Γουλφ στο «Γύρνα σπίτι, Άγγελέ μου», ο «Υπέροχος Γκάτσμπι» του Φιτζέραλντ, οι φανφαρονισμοί του Χεμινγουέι, η εμπάθεια του Ναμπόκοφ, ο «Χέρτσογκ» του Μπέλοου, το ανεκπλήρωτο ταλέντο του Ροθ, οι νεωτερισμοί του Πίντσον. Ανάμεσά τους θα θεμελιώνεται όλο και πιο στέρεα η αντίληψη ότι ο μεγαλύτερος Αμερικανός συγγραφέας του 20^ου αιώνα ήταν ο Ουίλιαμ Φώκνερ, που κατάφερε να μπολιάσει την Αρχαία Τραγωδία και τη βιβλική αφήγηση με το νέο αμερικανικό πνεύμα. Με αποκορύφωμα το «Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ», ο Φώκνερ θα στέκεται πάντοτε στο ύψος των μεγαλύτερων Ευρωπαίων πειραματιστών και θα τους κοιτάζει ίσα στα μάτια. Είναι χωρίς αμφιβολία ο «Μέλβιλ» του 20^ου αιώνα για την Αμερικανική λογοτεχνία.