Οι αναγνώσεις του καφέ: Βιβλία που δεν αξίζουν το μύθο τους
Πέντε βιβλία που θεωρούνται αριστουργήματα αλλα δεν θα χάσετε τίποτα αν δεν τα διαβάσετε.
Υπάρχουν βιβλία που αναφέρονται ως ορόσημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας χωρίς να ανταποκρίνονται στην έννοια του αριστουργήματος. Η αξία στο πεδίο του βιβλίου και της ανάγνωσης αποδεικνύεται συχνά παιχνίδι εντυπώσεων, χάρις στο οποίο ένα έργο αποκτά φήμη στην οποία σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται. Από τα υπερτιμημένα βιβλία ξεχωρίζουμε τα εξής:
Οι άθλιοι του Βίκτορ Ουγκό: Το ογκώδες αυτό μυθιστόρημα αγαπήθηκε από εκατομμύρια αναγνώστες χωρίς ωστόσο να υπερβεί τη μετριότητα. Το ηθικοπλαστικό μέχρι αφέλειας στοιχείο που διαπνέει τόσο τους ήρωες όσο και την οικονομία της πλοκής δεν μας επιτρέπει να εντάξουμε το φιλόδοξο πόνημα του Βίκτορος Ουγκό στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
1984 του Τζορτζ Όργουελ: Το «ευαγγέλιο» της εξέγερσης που υμνήθηκε όσο κανένα άλλο, αποδείχθηκε μια λογοτεχνική μετριότητα, αφ ης στιγμής οι χαρακτήρες του δεν είναι παρά πιόνια στο ζατρίκιο των επαναστατικών αντιλήψεων του συγγραφέα. Τελικά ο «Μεγάλος Αδερφός» είναι ο ίδιος ο Όργουελ που με ένα τρόπο αδικαιολόγητο για συγγραφέα υψηλών προδιαγραφών ποδηγέτησε τους χαρακτήρες του για να εξυπηρετήσει τις αρχικές του προθέσεις.
Το στρίψιμο της βίδας του Χένρι Τζέιμς: Πιο κακογραμμένο βιβλίο από αυτό του Τζέιμς ο οποίος εκτός των άλλων θεωρείται και μετρ της αγγλικής γλώσσας, δεν πρέπει να υπάρχει. Κι όσον αφορά το περίφημο μυστήριο που εμπεριέχει, είναι μάλλον μια ατυχής παρωδία του είδους.
Η άλλη όψη του παραδείσου του Φ.Σ. Φιτζέραλντ: Επιπόλαιο πρωτόλειο ενός σπουδαίου συγγραφέα, χωρίς αρχή μέση και τέλος που λάτρεψε (γιατί άραγε;) το αμερικανικό κοινό. Απορία προκαλεί το γεγονός ότι ο «Μεγάλος Γκάτσμπι» δεν βρήκε αμέσως το δρόμο του στην καρδιά των αναγνωστών.
Για ποιον χτυπά η καμπάνα του Έρνεστ Χεμινγουέι: Ρηχό και πυροτεχνηματικό μυθιστόρημα για μια σημαντική ιστορική στιγμή. Η αφήγηση του Χεμινγουέι γεμάτη στερεότυπα και εμπρηστικές παρεμβάσεις δικαιολογεί όσους ισχυρίζονται πως ο «πάπας» των αμερικανικών γραμμάτων ήταν ένας ευφάνταστος «μικρομεσαίος» συγγραφέας.
