«Άκου Ανθρωπάκο»: Το μπεστ σέλερ μιας ολόκληρης εποχής
Ευσύνοπτο αλλά πυκνό το μανιφέστο του Βίλχεμ Ράιχ σημάδεψε τη μεταπολιτευτική μας ενηλικίωση και μας έκανε να δούμε πιο καθαρά τον «Άδικο κόσμο».
Στα τέλη της δεκαετίας του '70 διαβάζαμε με μανία τα βιβλία του Ράιχ μαζί με τον «Ξένο» του Καμύ, τη «Δίκη» του Κάφκα, το «1984» του Όργουελ.
Αποστηθίζαμε τους προβληματισμούς του Μαρκούζε στον «Μονοδιάστατο Άνθρωπο», δηλώναμε θιασώτες της σχολής της Φρανκφούρτης, σνομπάραμε τον Προυστ και τον Σεφέρη δεν θέλαμε να ακούμε για Πλάτωνα και Θουκυδίδη, μας άρεσε ο Έριχ Φρομ και πρωτίστως ο Φρόιντ. Συχνάζαμε σε περιθωριακά καφέ των Εξαρχείων, αποθεώναμε τον Μπουκόφσκι και τον Χριστιανόπουλο, αγοράζαμε βιβλία από το «Χνάρι», πιστεύαμε πως θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Ο κόσμος δεν άλλαξε, κι όσο για τα αναγνωστικά μας γούστα άλλαξαν εν μέρει. Αλλά ηχεί ακόμα μέσα μας η αρχή στο βιβλίο του Βίλχεμ Ράιχ:
Σε ονομάζουν «Ανθρωπάκο», «Άνθρωπο κοινό», λένε πως μια καινούργια εποχή έχει αρχίσει, η «Εποχή του Κοινού ανθρώπου». Δεν το λες εσύ αυτό, Ανθρωπάκο…
Πριν από λίγα χρόνια συνάντησα τον Πέτρο Κυπριωτέλλη, τον ιδιοκτήτη των παλιών εκδόσεων «Πύλη». Ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος κάποιας ηλικίας που άκουγε πολύ αλλά μιλούσε ελάχιστα. Του είπα πόσο είχα αγαπήσει τα βιβλία του. Γέλασε. Χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί συμβόλιζε μια ολόκληρη εποχή που κι αυτή είχε γεράσει με τη σειρά της. Άφησε όμως πίσω της μια υπόσχεση - τουλάχιστον σ’ εμάς που τη ζήσαμε.
