Τα κλασικά - Τζορτζ Στάινερ «Η ιδέα της Ευρώπης»
Ο Τζορτζ Στάινερ ανήκει ήδη στην χορεία των κλασικών της παγκόσμιας διανόησης. Ο πολυπρισματικός στοχασμός του με τον πλουραλισμό της γνώσης και την ποικιλία της αισθητικής του άνοιξε καινούργιους δρόμους στην δημιουργική κριτική.
Ο Στάινερ, όμως, δεν ήταν απλά ένας μεγαλόπνοος διανοούμενος. Παραμένει μια μαχόμενη συνείδηση σε μια εποχή που το είδος αυτό σπανίζει. Έδωσε τις δικές του μάχες στα πεδία της σκέψης αναδεικνύοντας τις εξελίξεις και τα αδιέξοδα της σύγχρονης Ιστορίας.
Η «Ιδέα της Ευρώπης» ολιγοσέλιδο κείμενο αλλά διόλου ευκαταφρόνητο είναι το σώμα μιας εμπνευσμένης διάλεξης που διατρέχει τον φαντασιακό χάρτη της γηραιάς Ηπείρου. «Πέντε αξιώματα για να ορίσουμε την Ευρώπη: το καφενείο... οι δρόμοι που φέρουν ονόματα πολιτικών, επιστημόνων, καλλιτεχνών, συγγραφέων του παρελθόντος... η διττή μας καταγωγή από την Αθήνα και την Ιερουσαλήμ και τέλος, εκείνη η αγωνία... για το περίφημο δειλινό του Χέγκελ, που έριχνε τη σκιά του στην ιδέα και στην ουσία της Ευρώπης ακόμα και την ώρα του μεσημεριού...»
Μόνο ο Στάινερ θα μπορούσε να συνοψίσει την ιδέα της Ευρώπης με αγεωμέτρητο τρόπο. Μόνο ένας τόσο αιρετικός νους θα μπορούσε να χωρέσει μέσα σε ένα σύντομο πόνημα σχεδόν τα πάντα: την γλώσσα που απειλείται, την θρησκεία που εγκαταλείπεται, τον εξαμερικανισμό της Ευρώπης, τη φιλοσοφία που μας περικλείει, τη σημασία των ανθρωπιστικών σπουδών και της λογοτεχνίας σ' ένα απόλυτα στείρο και τεχνοκρατικό κόσμο που ηδονίζεται με τους αριθμούς.
«Η Ιδέα της Ευρώπης» συνορεύει με τους «Μικρόκοσμους» του Κλαούντιο Μάγκρις, την «Παρακμή της Δύσης» του Σπένγκλερ, με τις αδημοσίευτες σημειώσεις του Χάιντεγκερ, με το «Μαγικό Βουνό» του Τόμας Μαν. Συνορεύει και συνυπάρχει αρμονικά μαζί τους και με αυτή την έννοια αποτελεί μια μικρή σπουδή για το πορτρέτο της νεωτερικότητας.
