«Εφτάψυχα» βιβλία

Ψάχνοντας ανάμεσα στα μεταχειρισμένα βιβλία, σχεδόν πάντα θα βρεις κάποιο να σε περιμένει. Κάποιο που έψαχνες από καιρό, κάποιο που έφτασε η ώρα να το αποκτήσεις, κάποιο που είχες χάσει και ανταμώνετε ξανά.

Ορισμένα βιβλία από δεύτερο χέρι, έχουν ένα ακαταμάχητο πλεονέκτημα: χειρόγραφη αφιέρωση. Με μελάνη ή μολύβι, με στυλό ή μαρκαδόρο. Ένα τέτοιο βιβλίο έχει πάντα «μπόνους», μία ακόμη, άγραφη ιστορία. Αυτήν που κρύβεται ανάμεσα στις λίγες γραμμές της αφιέρωσης.

Ένα μεταχειρισμένο βιβλιαράκι Γιαπωνέζας συγγραφέως, με δυο μικρές αφηγήσεις, μου φάνηκε ελκυστικό. Άρχισα να το ξεφυλλίζω. Ήταν καθαρό, ενδιαφέρον, και με «γλυκόπικρη γεύση» (έτσι έγραφε το οπισθόφυλλο). Επιπλέον, το βιβλιαράκι είχε μπόνους-αφιέρωση.

Η αφιέρωση ήταν πολύ γλυκιά, με μοβ μαρκαδόρο. «Για την πέμπτη επέτειό μας. Σ' αγαπώ.» Ήδη μια πρώτη ιστορία. Εκτός από τις δύο γιαπωνέζικες, το βιβλίο αποκτούσε μία ακόμα ζωή χάρη στην αφιέρωση (της Α. στον Τ.).

Στάσου όμως, τι δουλειά είχε το βιβλίο της επετείου στα μεταχειρισμένα; Ορίστε και η δεύτερη ιστορία: Ο Χωρισμός (ή, ίσως… Η Μετακόμιση - μια πιο αισιόδοξη εκδοχή της κρυφής ιστορίας που «έστειλε» το βιβλίο στον πάγκο). Ο αναγνώστης έχει ήδη μπει «στο πετσί» της αφιέρωσης και στον κόσμο του Τ. και της Α. Και να σκεφτείς πως η Γιαπωνέζα ούτε μια γραμμή δεν έχει «αρθρώσει» ακόμη για τους δικούς της ήρωες.

Διάβασα τις δυο γιαπωνέζικες ιστορίες, αλλά σκεφτόμουν και τις άλλες δυο, της Α. και του Τ. Επιπλέον, το «εφτάψυχο βιβλίο» ήταν πια στο δικό μου «δεύτερο χέρι» κι έτσι αποκτούσε ακόμα μια ζωή, όπως συμβαίνει με κάθε επόμενο αναγνώστη. Τελικά, οι ιστορίες ήταν τουλάχιστον τέσσερις, μπορεί και έξι ή εφτά…

Έφτασα στην τελευταία πρόταση της Γιαπωνέζας συγγραφέως. Ένα παλιομοδίτικο βιβλίο θα έγραφε από κάτω "Τέλος" ή "The End" στο κέντρο της σελίδας. Αντ' αυτού, η ερωτευμένη Α. είχε γράψει με το μαρκαδόρο της, ακριβώς στο κέντρο: «Σ' αγαπώ.»

Έγραψε με το χέρι της το χάπι-εντ στο γλυκόπικρο βιβλίο, αποφασίζοντας να το κλείσει γλυκά και αγνοώντας τη Γιαπωνέζα που είχε προτιμήσει την «πικρή επίγευση». Με αυτό, υπολόγισα πως ήμασταν ήδη στην πέμπτη ή στην έκτη ιστορία.

Τελικά όμως τίποτα δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε οπωσδήποτε συνέχεια. Όπως γνωρίζουμε ήδη, ο Τ. αποχωρίστηκε το βιβλίο, προφανώς και την Α., και το τέλος δεν ήταν ευτυχές (τουλάχιστον όχι για την Α.). Ιστορία έβδομη και σπαραξικάρδια. Το έντιμο οπισθόφυλλο είχε υποσχεθεί γλυκόπικρη γεύση και κράτησε το λόγο του.

Οι ιστορίες συνεχίζονται, από χέρι σε χέρι.