Tigertail Review - Το νέο συγκινητικό δράμα του Alan Yang για το Netflix
Ο Alan Yang φέρνει σε πρώτο πλάνο την προσωπική επιλογή. Ο ασιατικός κινηματογράφος έχει μία αλλιώτικη γοητεία. To Tigertail στο Netflix.
Σε παραγωγή του Netflix, ο βραβευμένος με Emmy, Alan Yang σκηνοθετεί το συγκινητικό και βραδυφλεγές σε ένταση δράμα Tigertail, παραδίνοντάς μας μία ιδιαίτερη οικογενειακή ιστορία με τους Lee Hong-chi, Tzi Ma, και την Christine Ko να ηγούνται του cast.
Εμφανίζονται επιπλέον οι: Hayden Szeto, Yo-Hsing Fang, Kunjue Li, Fiona Fu, James Saito and Joan Chen.
Η πλοκή εστιάζει στον ‘Grover’, έναν εργάτη εργοστασίου ο οποίος έπειτα από μία δύσκολη παιδική ηλικία στην Ταϊβάν, παίρνει τη μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. προς αναζήτηση μίας καλύτερης ζωής, μαζί με μία γυναίκα με την οποία εντούτοις δεν τον συνδέουν και τόσα πολλά. Εγκαταλείπει λοιπόν, την αληθινή του αγάπη και το σπιτικό όπου μεγάλωσε και στον νέο τόπο διαμονής του παλεύει να εξισορροπήσει τις οικογενειακές υποχρεώσεις με τις καινούργιες ευθύνες που επωμίζεται εκεί.
Έπειτα από χρόνια αναλογίζεται την μέχρι τώρα πορεία του, πασχίζοντας παράλληλα να επαναπροσεγγίσει το παιδί του, την ‘Angela’ που έχει απομακρυνθεί από εκείνον και αποδεικνύεται εξίσου ξεροκέφαλη με τον ίδιο. Πατέρας και κόρη δεν έχουν αντιληφθεί πόσο πολύ μοιάζουν σαν χαρακτήρες ακόμη και στο πώς ανταπεξέρχονται στο βίωμα της αποτυχίας και των δυσκολιών, αλλά και στις στιγμές που γεύονται την ευτυχία.
Ο ασιατικός κινηματογράφος έχει μία αλλιώτικη γοητεία και εικαστική γλώσσα, μετρώντας πολλά αξιόλογα διαμαντάκια και τίμια φιλμ σε διάφορα είδη, μεταξύ των οποίων και αυτό του δράματος. Στην δεύτερη περίπτωση θεαμάτων ανήκει λοιπόν, και το Tigertail, μία μυθοπλασία που προσεγγίζει με μελαγχολική ρομαντική διάθεση το θέμα της προσωπικής επιλογής και του κόστους που αυτήν ενέχει από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο ειδικά όταν ένα άτομο είναι στο άνθος της νιότης του.
Ο σκηνοθέτης πλάθει μία εξιστόρηση πολύ κοντά στο οικείο, το ανθρώπινο, το καθημερινό, παίρνοντας παράλληλα τον χρόνο του για να μας διηγηθεί τα γεγονότα, με μία ρεαλιστική απόδοση που περιέχει μία θαυμαστή απλότητα την οποία ωστόσο, κάποιοι ίσως την θεωρήσουν πεζή ή άτονη.
Στην μυθοπλασία αυτή ο αφηγηματικός άξονας περιστρέφεται τόσο γύρω από τεκταινόμενα του σήμερα όσο και από εκείνα τον περασμένων, με βασικό συστατικό ως προς την εξέλιξη της δράσης να είναι η παρεμβολή αναδρομών στο παρελθόν και η εναλλαγή τους με όσα συμβαίνουν στο τώρα.
Ο κεντρικός δρών δεν παύει να σκέφτεται όλα όσα καθόρισαν την δική του διαδρομή εμπειριών, με την σκιά της προϊστορίας του να εξακολουθεί να πέφτει πάνω στην τρέχουσα κανονικότητά του και την φανταχτερά απατηλή όψη του αμερικανικού ονείρου να εξακολουθεί να ξεπροβάλλει κάθε τόσο αυθάδικα.
Εντός του στήνεται ένας χορός από γλυκόπικρες αναμνήσεις, απωθημένα, ευσεβείς πόθους, και το αίσθημα του ανεκπλήρωτου, με μία ενοχή να συνοδεύει όλα όσα τελικά δεν είχε το σθένος να διαλέξει, αλλά η κλιμάκωση της έντασης έρχεται σταδιακά, σχεδόν αθόρυβα, χωρίς εξάρσεις και υπερβολές.
Η φωτογραφία του Nigel Bluck και η μουσική επένδυση της ταινίας από τον Michael Brook συνηγορούν ιδιαίτερα ως προς την συντήρηση της νοσταλγικής και υποβλητικής ατμόσφαιρας που χτίζεται εδώ.
Τον πυρήνα του έργου διατρέχει η συνεχής σύγκρουση του ιδεατού με το αληθινό, της ανάγκης με τα θέλω μας και το πώς κάθε φορά καλείται ο καθένας μας να αποφανθεί αναλόγως για ό,τι τον αφορά.
Στο διάβα του το άτομο πρέπει να διαχειριστεί προκλήσεις, αντικειμενικές αντιξοότητες, να προχωρήσει σε δικές του “θυσίες”, να κερδίσει κάποιες ευκαιρίες ενώ ξέρει ότι θα χάσει άλλες. Η αντίληψή του περί σωστού και λάθους φιλτράρεται αναπόφευκτα τόσο μέσα από τις υπάρχουσες κοινωνικές νόρμες όσο και μέσα από τις προσλαμβάνουσες και τα υποκειμενικά πιστεύω του καθενός.
Επίσης, τονίζεται ότι οι προσδοκίες, οι ελπίδες, τα κίνητρα, αλλά και ο ίδιος ο έρωτας δεν παύουν να αναμετριούνται με τις επιταγές της πραγματικότητας αλλά και με διάφορα δέλεαρ που προκύπτουν. Εκεί ακριβώς είναι που διαπιστώνει κανείς ότι η δύναμη της ελευθερίας περιλαμβάνει και την ευθύνη της η οποία αποβαίνει άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη τραβώντας μας για λίγο έξω από την βολή μας.
Έτσι και ο ‘Grover’, ως μεσήλικας πια κάνει τον απολογισμό του δίνοντας τη δική του μάχη για εξιλέωση και προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο για όσα δεν τόλμησε, βιώνοντας τις συνέπειες μίας τελεσίδικης απόφασης που “έλυσε” πριν από χρόνια ένα κρίσιμο δίλημμά του.
Καθώς φτάνεις στον επίλογο του Tigertail άθελά σου μπαίνεις και εσύ στη διαδικασία να προβληματιστείς πάνω σε ένα καίριο ερώτημα: Εν τέλει, είμαστε οι επιλογές μας;
