BEEF: Η αναλαμπή του Netflix για μια σπουδαία σειρά

Τι έπαθε το Netflix; Με γελούσαν τα μάτια μου όταν είδα το λογότυπό του δίπλα σε αυτό της τιμημένης Α24 και βασίλισσας των ευφάνταστων και indie παραγωγών. Ήταν μήπως μια αναλαμπή; Αρχικά, το BEEF δε μου γέμισε το μάτι να πω την αλήθεια σαν μια σειρά, που θα καθόμουν έπειτα να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου και να γεμίζω ξανά με τόσα συναισθήματα, θυμούμενος το ταξίδι της.

Και αυτό γιατί δε φανταζόμουν ότι θα ήταν τόσο μελετημένη, τόσο απολαυστική και τόσο ανθρώπινη μέσα στην υπερβολή και την τρέλα της. Μην προτρέχω όμως και σας προϊδεάσω γιατί εντάξει έχω κάποια παράπονα πέραν του ότι με εξέπληξε ευχάριστα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Το BEEF έχει να κάνει με την ιστορία του Danny Cho (Steven Yeun) και της Amy Lau (Ali Wong) που μια μέρα όντας δυο παντελώς άγνωστοι άνθρωποι οι μοίρα τους ενώνει μέσω της οργής και όχι της αγάπης. Γίνονται συνένοχοι σε ένα περιστατικό οδηγικής βίας που ξεσηκώνει την «πελούσια» περιοχή που μένει η Amy. Έτσι ξεκινάει άνευ προηγουμένου, λόγου και αιτίας μια βεντέτα που τους ωθεί όλο και περισσότερο στον πάτο και στην αναπόφευκτη σύγκρουση με τις επιπτώσεις των επιλογών τους, την ανθρώπινη ύπαρξή τους και το ίδιο τους το πεπρωμένο. Μέσα από ένα εντελώς αντισυμβατικό πλαίσιο το BEEF σε ένα υπερβολικά ξέφρενο αλλά και ταυτόχρονα αρκετά γειωμένο πλαίσιο ξεφλουδίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα πάθη και τα λάθη μέσα από δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες.

Έχουν τελικά να χωρίσουν τίποτα; Είναι τόσο διαφορετικοί τελικά; Φταίνε για όσα τους συμβαίνουν ή τα θέλουν και τα παθαίνουν; Η αλήθεια είναι πάντοτε στη μέση και αυτό είναι δείγμα της πολύ στιβαρής γραφής που φέρει από την πένα του Lee Sung Jin, όπου ως δημιουργός του BEEF κάνει ένα λαμπερό ντεμπούτο ως ένας δημιουργός που μέχρι πρότινως δεν είχε κάποιο τρελό credit στο ρεζουμέ του, πέραν μερικών επεισοδίων στη σειρά «Dave” και το “Tuca & Birdie”. Δεν είχε καν σελίδα στο Wikipedia ο Sung Jin αλλά κάτι μου λέει ότι πλέον θα αποκτήσει τη δική του και δίκαια.

Το BEEF είναι μελετημένο από την αρχή μέχρι το τέλος για να προσφέρει ένα rollercoaster συναισθημάτων και φιλοσοφικών στοχασμών για τη ζωή, το νόημά της και πώς είναι καλύτερα να την περνάμε, χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Καιρό είχε μια σειρά -πόσο μάλλον στη θάλασσα των μετριοτήτων του Netflix- να με βάλει σαν θεατής να σκέφτομαι μαζί με τους πρωταγωνιστές και ενίοτε να ταυτίζομαι με τις καταστάσεις τους.

Ζωή στο σενάριο όμως δίνουν και οι καθηλωτικές ερμηνείες ειδικά του υποψήφιου για Όσκαρ Steven Yeun, για τον οποίο χαίρομαι τόσο που από τον Glenn του The Walking Dead που τον γνωρίσαμε, εξελίχθηκε σε έναν μεγάλου βεληνεκούς σοβαρό και ικανότατο για όλα ηθοποιό. Μαζί του όμως προσπαθεί να φτάσει τα επίπεδά του η Ali Wong ως Amy και παρόλο που δεν έχει τα υποκριτικά επίπεδα του Yeun, τελικά οι κωμικοί αποδεικνύουν ξανά ότι μπορούν να διαπρέψουν και σε δραματικές καταστάσεις.

Θα ήταν τραβηγμένο να πω πως είναι ένα Κωνσταντίνου και Ελένης, γεμάτο οργή, θεότρελες καταστάσεις αξίωσης του αμερικανικού ονείρου και ντυμένο με τα συστατικά που διέπουν κάθε παραγωγή της Α24; Μπορεί και να ήταν αλλά ίσως έτσι να το πρότεινα σε κάποιον φίλο ή γνωστό μου για να το δει. Πάνω όμως που το τρενάκι συναισθημάτων του τα πήγαινε περίφημα και χάριζε συγκινήσεις, λίγο τραντάχτηκε όταν άρχισε να προσπαθεί να υπερβαίνει τον εαυτό του, μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα που του δίνεται. Να αναφέρω ότι πρόκειται για 10 επεισόδια των περίπου 30 λεπτών.

Χωρίς να σποιλάρω κάποια υπερφυσικά στοιχεία που μπήκαν σφήνα στο σενάριο έμοιασαν κάπως παράταιρα και εν τέλει αχρείαστα. Σαν μια καλλιτεχνική παρέμβαση που προσωπικά δεν έκατσε όπως ίσως θα ήθελε ο δημιουργός της. Θα μπορούσε δηλαδή μέσα στο κρεσέντο της ανθρώπινης τρέλας και του παραλογισμού από όπου οι ιστορίες τελικά τέμνονται να αφεθούν να εκτονωθούν ως έχουν.

Η παραγωγή φυσικά φωνάζει «Α24» ντύνοντας με τη γνωστή σινεφιλική της ματιά και πινελιά ειδικά το τεχνικό κομμάτι. Αρκεί να αναφέρω ότι στη φωτογραφία συναντάμε τον Larkin Seiple που φωτογράφισε το σαρωτικά οσκαρικό «Τα Πάντα Όλα» (Everything everywhere all at Once).

Στο δια ταύτα το BEEF είναι η μεγάλη έκπληξη και αναλαμπή ποιότητας του Netflix όσον αφορά τις σειρές του -να’ναι καλά η Α24 πάντα. Ένα ιδιαίτερό και εκρηκτικό κύμα συναισθημάτων θα σας διαπεράσει αναμφίβολα, ενώ δεν γίνεται να μη σας συγκινήσει, να σας παρακινήσει να στοχαστείτε μαζί με τους Dan και Amy γιατί είναι έτσι τελικά η ζωή, αλλά και να κάνει μια σοβαρή υπενθύμιση: να μην τα βάζετε με το κάρμα γιατί θα σας βρίσκει πάντα.