Netflix - Ozark Season 4 (Part 1): Οι Byrdes ξέρουν να πατάνε τα κουμπιά των άλλων
Ένα πρώτο μέρος όπου κάθε πλευρά τραβάει το σχοινί αλλά ποιος θα πέσει; - H 4η σεζόν του Ozark κέρδισε τις εντυπώσεις - Η κριτική για το πρώτο μέρος του τελευταίου κύκλου.
Είναι από τις υποτιμημένες, αλλά άκρως ποιοτικές, σειρές του Netflix που δυστυχώς δεν απολαμβάνει την ευρεία αναγνώριση στα trending, όπως άλλες πρωτότυπες σειρές του -πολλές από τις οποίες δεν το αξίζουν καν αυτό το «παράσημο». Το Ozark έχει συγκριθεί και με το Breaking Bad και όντως θα μπορούσε να είναι μακρινό ξαδερφάκι του -οι παράλληλες στην ιστορία πολλές- όμως αυτό θα ήταν, πρώτον, οριακά βλάσφημο για μια από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών και δεύτερον, άδικο προς τον ίδιο τον εαυτό του.
Δε χωράει αμφιβολία και οι δεκάδες υποψηφιότητες για Emmy αποτελούν ένα δείγμα του ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες σειρές εκεί έξω και μία που το Netflix θα έπρεπε να καυχιέται πως έχει δεξιά και αριστερά σαν «διαμάντι» στην κορώνα του, αντί για τις πιο fast-food σειρές του. Ήρθε η ώρα της 4ης σεζόν η οποία θα είναι η τελευταία αλλά δυστυχώς το Netflix για να παρατείνει την αγωνία την χώρισε σε δύο μέρη των 7 επεισοδίων έκαστος.
Ολυμπιακός: Κινήσεις επίθεσης από την αρχή χωρίς τέλος
Επομένως, πως μας φάνηκαν τα πρώτα 7 επεισόδια αυτού του αγχωτικού, αιματηρού και κατάμαυρου φινάλε που διαγράφεται; Βλέπετε είναι δύσκολο να διατηρήσει κανείς το ίδιο επίπεδο και το ύφος του αναλλοίωτο όσο οι χαρακτήρες προοδεύουν. Στην προκειμένη, βέβαια, αποσχίζονται περαιτέρω μεταξύ τους αφού οι Byrdes εκεί που ήταν με το ενάμισι πόδι στον τάφο στο φινάλε της 3ης σεζόν, τώρα βρίσκονται βουτηγμένοι στο βούρκο της εξουσίας και του υποκόσμου, με ένα μεγαλεπήβολο πλάνο από πάνω τους και φυσικά τη δική τους σωτηρία να κρέμεται από μια κλωστή.
Ειδικά αυτό το στοιχείο είναι που κυριολεκτικά κάνει την αγωνία να χτυπάει κόκκινο σε κάθε -μα κάθε- ένα από τα επεισόδια, με cliffhangers που έκαναν το bingewatching του ευχάριστο. Σαν ένας δεύτερος χάρος που καραδοκεί είναι η ελευθερία των Byrdes, η οποία όσο ο Marty και η Wendy γίνονται πιο νηφάλιοι στα τερτίπια του Omar Navaro τόσο πιο εύθραυστη γίνεται.
Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ παρά να μη δώσω τα εύσημα στον Jason Bateman για την ερμηνεία του Marty ως έναν ταλαιπωρημένο οικονομικό αναλυτή, που το μυαλό του στροφάρει χιλιάδες στροφές μπροστά από των υπολοίπων, αλλά παραμένει ένας…ανθρωπάκος και τέρας ψυχραιμίας στην όψη.
Να δώσω εύσημα και στην Laura Linney (Wendy) που η τρέλα της δεν έχει όρια -κοντράρει τη Ruth εδώ- που η γλώσσα της κόκκαλα δεν έχει, αλλά κόκκαλα τσακίζει. Η δίψα της να ανελιχθεί στην εξουσία την μετατρέπει μεθοδικά σε ένα από τα τέρατα που η ίδια φοβόταν πριν μερικές σεζόν. Βέβαια, και οι δαίμονες έχουν το…αφεντικό τους και στην περίπτωσή της, ο Omar Navaro του Felix Solis είναι ένας απολαυστικός μεξικανός νονός που θα ήθελε το Narcos να έχει.
Μακράν, όμως, το highlight της τελευταίας -μέχρι τώρα- σεζόν είναι η άνοδος της Ruth Langmore στη νέα μαφιόζο που σπάει τη πιάτσα στα Όζαρκ και την οποία η Julia Garner υποδύεται μαεστρικά. Η καπατσοσύνη, η ευθραυστότητά της, η ανθρωπιά της και η απέραντη αμερικάνικη βλαχιά της προφοράς της, την καθιστούν αναμφίβολα έναν λατρεμένο χαρακτήρα, αλλά και μια ηθοποιό που θα πρέπει να υπολογίζουμε από εδώ και πέρα. Ειδικά το ξέσπασμά της προς το τελευταίο επεισόδιο είναι όλα τα λεφτά.
Εκεί όμως που αρχίζει να στήνει τα κομμάτια του παζλ του φινάλε του Ozark...πέφτει η αυλαία. Το κρεσέντο, λοιπόν, που χτίζει και θα δούμε στα τελευταία 7 επεισόδια, αναμένεται άκρως αιματηρό και απρόβλεπτο, εάν κρίνουμε από τα μέχρι τώρα δεδομένα. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον επίσης να δούμε αυτόν τον αφηγηματικό κύκλο που σιγοψήνει η 4η σεζόν και θα δώσει μια ποιητική χροιά -φαντάζομαι- στα όσα θα ακολουθήσουν. Είναι κρίμα που χωρίστηκε σε δύο μέρη η σεζόν, γιατί πραγματικά το cliffhanger σε κάνει να ζητάς το επόμενο επεισόδιο!
