Ο Περικλής Λιανός είναι ερωτευμένος με το θέατρο!

Τον Περικλή Λιανό πριν από αυτή τη συνέντευξη δεν τον ήξερα. Δεν είχαν συναντηθεί ποτέ οι δρόμοι μας, όμως μετά τη συζήτηση που κάναμε τηλεφωνικά, μπορώ να πω ότι ο τρόπος που σκέφτεται και πράττει μου έδειξε ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο με αρκετές ευαισθησίες. Δηλαδή έναν πραγματικό καλλιτέχνη.

Διαθέτει ανήσυχο πνεύμα, δεν ξεκουράζεται σχεδόν καθόλου και φροντίζει πάντα να είναι σε εγρήγορση. Το δείχνουν οι παράλληλες δουλειές του στο θέατρο στις οποίες μπορεί και ανταπεξέρχεται με πλήρη επιτυχία, αλλά και ο τρόπος που σκέφτεται και δρα. Ευαισθητοποιημένος τόσο για την τέχνη που υπηρετεί, όσο και για την ίδια τη ζωή, ο κ. Λιανός μου μίλησε για τα όσα συμβαίνουν στον επαγγελματικό του χώρο, αλλά και τις παθογένειες της χώρας μας. Μια Ελλάδα μίζερη όπως την αποκάλεσε που προσπαθεί να κάνει το βήμα μπροστά, όμως αυτοί που πρέπει να την σπρώξουν, συνεχώς την κρατούν πίσω.

Η ζωή του περιστρέφεται γύρω από την τέχνη της ηθοποιίας και ο ίδιος δείχνει να προσπαθεί συνεχώς να βελτιώνεται όχι μόνο ως επαγγελματίας, αλλά πρώτα απ' όλα ως άνθρωπος.

Κύριε Λιανέ καλημέρα. Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση για την παράσταση Θέλετε να μου μιλήσετε λίγο για το μονόλογο που κάνατε φέτος στο «Γκυγιώμ, γλυκειά μου»;

Ναι, τον έκανα παράλληλα με το έργο που τέλειωσε πριν λίγο καιρό και οι παραστάσεις θα συνεχιστούν και το νέο έτος τους «12 ενόρκους» που πάει για πέμπτη χρονιά.

Κάπου διάβασα ότι ο μονόλογος σας δυσκόλεψε αρκετά, τόσο που κοντέψατε και να παραιτηθείτε σε κάποια φάση.

(Γέλια). Ναι, γιατί είναι ένας πάρα πολύ δύσκολος ρόλος που αρχικά θα έπρεπε να υποδυθώ 32 πρόσωπα πάνω στη σκηνή, όμως με το κόψιμο που κάναμε τελικά έκανα 22. Ήταν δύσκολο πράγμα, δύσκολο να το προσεγγίσεις και γενικά μέχρι τώρα νομίζω ήταν ότι πιο πολύπλοκο έχω αναλάβει. Έπεσε και σε μια χρονιά που έκανα πολλά πράγματα, έπαιζα παράλληλα τους ενόρκους, έπαιζα πριν «τον άνθρωπο στη σοφίτα» και όπως ήταν φυσικό, κάθε μέρα παραστάσεις, κάθε μέρα πρόβα και μάλιστα για αυτό το έργο δεν ήταν ρόλος ανάλογος με αυτόν «του φίλου μας του Λευτεράκη» που αν έχεις μια σχετική εμπειρία και είσαι και λίγο καλός επαγγελματίας είναι πιο ξεκούραστο. Το άλλο ανά τρεις ατάκες μιλούσε άλλο πρόσωπο στο πρόσωπο που μιλούσε ήδη και όλα αυτά έπρεπε να τα κάνω εγώ.

Ακούγεται πολύπλοκο:

Ναι γιατί έκανα τον Γκιγιώμ, αλλά έκανα και τη μητέρα του, τους φίλους του, τους γιατρούς του, τα πάντα! Είναι έτσι φτιαγμένο το έργο. Μόνο στην ταινία που γυρίστηκε παίζουν τους ρόλους διαφορετικοί ηθοποιοί. Το θέατρο το έκανε έτσι ώστε να το παίζει μόνος του, ο ίδιος. Είναι αυτοβιογραφικό και παίζει ο ηθοποιός όλους τους ρόλους.

Και μέσα σε όλα αυτά είχατε κι άλλη παράσταση. Να σας ρωτήσω. Γενικά, ξεκουράζεστε καθόλου;

Όχι! Νομίζω ότι θα ξεκουραστώ λιγάκι τώρα που θα παίζω μόνο Πέμπτη – Παρασκευή, - Σάββατο και Κυριακή το «φίλο μας το Λευτεράκη». Είναι πολύ ωραία παράσταση και ξεκούραστη. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ανοίγουν και πάλι τα θερινά θέατρα, όπως ήταν παλιά. Να είσαι στον κήπο και με το αναψυκτικό σου ή ένα ποτό να παρακολουθείς έργο. Νομίζω ότι θα είναι η ξεκούραση και η απόλαυση των Αθηναίων το καλοκαίρι. Είναι κι ένα πιο φτηνό θέαμα κι έρχεται το κοινό να δει μια ευχάριστη παράσταση, να πιει κι ένα ποτό και να το απολαύσει.

Με τους συντελεστές του έργου «Ο φίλος μας ο Λευτεράκης»

Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό να αλλάζει συνέχεια ρόλους; Να προσαρμόζεται κάθε φορά σε νέα δεδομένα;

Εξαρτάται το ρόλο και τις συνθήκες. Δηλαδή ο ρόλος που κάνω τώρα είναι εύκολος, είναι στα μέτρα μου κι έχω καλούς σκηνοθέτες και εξαιρετικό θίασο. Λίγο ταλέντο να έχεις και μια σχετική εμπειρία «βγαίνει» εύκολα. Στον «άνθρωπο στη σοφίτα» ήταν δύσκολο. Πολλά τα λόγια, περίπλοκες οι καταστάσεις και «βαρύ» έργο. Μιλάμε για την ιστορία ενός ανθρώπου που στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επειδή ήταν εβραίος τον έκρυβαν σε μια σοφίτα από τους ναζί. Ο πόλεμος τέλειωσε, οι ναζί νικήθηκαν όμως δεν του το έλεγαν για να τον εκμεταλλεύονται. Αυτό ήταν στη Γερμανία, ένα σύγχρονο έργο από την Αυστραλία που παίχθηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ο Γκιγιώμ όμως ήταν κάτι το απίστευτο για μένα γιατί είχε πολλά πράγματα.

Έχω παίξει και σε θέατρο χωρίς θεατές

Θεωρείτε ότι σας εξέλιξε αυτή η παράσταση;

Πάρα πολύ και σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο. Δουλεύω από τα 19 μου και θεωρώ πλέον σημαντικά τα πράγματα που ακόμα κι αν δεν είχαν επιτυχία εμπορική, με εξέλιξαν και ως ηθοποιό αλλά και έλυσαν και «κόμπους» που είχα ως άνθρωπος. Έχω παίξει αρκετούς μονολόγους, να είμαι εντελώς μόνος στη σκηνή και κάποιες φορές και στο θέατρο επειδή δεν είχα και θεατές (γέλια). Συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά. Όμως δεν το θεώρησα αποτυχία, αφού ήταν τέτοια η επιτυχία για μένα, δηλαδή τα προβλήματα τα υποκριτικά που έλυνα – εντάξει φυσικά και θα χαιρόμουν αν ήταν γεμάτο- που δεν το εισέπραττα.

Σας γέμιζε το συναίσθημα;

Έχω παίξει σε παραστάσεις με τρομερή επιτυχία που βγάζαμε και πολλά χρήματα τότε και δεν μου έχει μείνει τίποτα από εκείνες, ούτε καν τα χρήματα αφού μετά από τόσα χρόνια τα έφαγα! Αλλά οι τρομερές εμπορικές επιτυχίες δε μου λένε και τίποτα προσωπικά.

Αλήθεια, ένας ηθοποιός πλέον κερδίζει τα χρήματα που φαντάζεται ο κόσμος;

Δεν ξέρω τι φαντάζεται ο κόσμος αλλά αυτή την εποχή δε βγάζουμε χρήματα. Εγώ δε δούλεψα ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου όπως δουλεύω τα τελευταία χρόνια. Η κρίση έχει χτυπήσει επαγγέλαματα κυρίως σαν το δικό μας, αφού αν και δεν είναι πολυτέλεια η τέχνη, θεωρείται τέτοια πλέον. Η τέχνη είναι αναγκαία στη ζωή μας σε οποιαδήποτε μορφή, κινηματογράφος, θέατρο, μουσική. Μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας χωρίς μουσική; Εγώ δεν μπορώ σίγουρα. Θα ήταν μονότονη και πληκτική, πέρα από τον πνευματικό θάνατο νομίζω θα μαραζώναμε. Όμως είναι νόμος της φύσης, πρώτα τρως και μετά τραγουδάς. Άρα ο φούρναρης δεν θα έχει κρίση, το θέατρο θα έχει. Από την άλλη πλέον το επάγγελμα δεν είναι κατοχυρωμένο ο καθένας βγαίνει και παίζει και υπάρχουν πάρα πολλές σχολές που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τόσες, βγάζουν σωρηδόν ηθοποιούς που κι αυτοί για να δείξουν κάτι στην αρχή βγάζουν ομαδούλες, κρατάνε ένα – δύο χρόνια και μετά σβήνουν. Όλο αυτό το πράγμα δημιουργεί μια θολούρα. Υπάρχουν 500 – 600 παραστάσεις στην Αθήνα όλη τη σεζόν. Που να τις προλάβει το κοινό; Είναι λοιπόν φυσικό όλα αυτά σε συνάρτηση με τη μειωμένη προσέλευση των θεατών να ρίχνει τους μισθούς μας. Βέβαια εγώ έπαιζα σε ένα θέατρο «Οι 12 ένορκοι» που για τέσσερα χρόνια ήταν sold out αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν μπορεί να είναι όλα έτσι.

Το θέατρο έχει δικλείδες ασφαλείας

Πριν λίγο καιρό είχατε πει ότι δεν σας ενδιαφέρει η συντροφικότητα και μου έκανε εντύπωση ότι είχατε αναφέρει ότι μπορεί να είστε και συναισθηματικά «ανάπηρος».

(Γελάει). Κοίταξε είναι δύο συνεντεύξεις. Η μια νομίζω ήταν πρόπερσι σε μια εκπομπή και η άλλη πρόσφατα σε μια συνέντευξη που έδωσα με αφορμή την παράσταση που παίζω τώρα. Στα πάρα πολλά που είπα, πέταξα και αυτό, το οποίο όταν απομονώνεται ακούγεται πιο σκληρό.

Η ερώτηση μου είναι πως γίνεται να αισθάνεται έτσι ένας άνθρωπος από το χώρο του θεάτρου, το οποίο σε γεμίζει συναισθήματα. Όχι μόνο το θέατρο, γενικά η τέχνη αυτό μας προσφέρει, πολλά συναισθήματα.

Το συναισθηματικά ανάπηρος το είπα για να δείξω ότι υπάρχουν άνθρωποι και είμαι κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς που δεν τα πάνε πολύ καλά με την κοντινότητα. Το θέατρο έχει μια επαφή αλλά έχει και δικλείδες ασφαλείας. Υπάρχει μια απόσταση, έχουμε και ένα ρόλο, ο ρόλος μου είναι η μάσκα μου, η προστασία μου. Δεν είμαι κολλητός με το κοινό, υπάρχει μια απόσταση, είμαι κοντά υπάρχει μια συναισθηματική ας πούμε συναλλαγή αλλά υπάρχουν και δικλείδες ασφαλείας. Πολλοί καλλιτέχνες είχαν απόσταση με το συναίσθημα, την ίδια στιγμή όμως δουλεύανε με το συναίσθημα τους ρόλους του. Εγώ λοιπόν αυτό που εννοούσα είναι ότι στη ζωή μου είχα πάντα ένα πρόβλημα με την κοντινότητα με τους δικούς μου ανθρώπους. Δε σημαίνει ότι δεν με αγαπούσαν ή δεν τους αγαπούσα, όμως δεν είχα πολλά – πολλά. Επίσης πάντα είχα πολλές σχέσεις, ποτέ όμως πολλούς δεσμούς. Δηλαδή να πω ότι σήμερα είμαι με αυτό τον άνθρωπο. Δε συνέβαινε αυτό ποτέ. Αυτό δε σημαίνει ότι το συναίσθημά μου και η σχέση μου με το κοινό είναι «ανάπηρο» ή «κουτσουρεμένο». Το αντίθετο. Ένας άνθρωπος που μπορεί να έχει τέτοια θέματα στην προσωπική του ζωή μπορεί να δίνει το είναι του ακριβώς γιατί νιώθει πιο ασφαλής και λιγότερο τρωτός να δείξει τους ρόλους του.

Η αναγνωρισιμότητα σας έχει επηρεάσει αρνητικά ή θετικά;

Αυτή είναι μια ερώτηση που μου την έκαναν και χθες. Πήγα να δω μια παράσταση και μετά να πιω ένα ποτό και ήρθαν κάποιοι να μου ζητήσουν αυτόγραφο και να φωτογραφηθούν. Τότε λοιπόν με ρώτησε ο σκηνοθέτης της παράστασης ακριβώς την ίδια ερώτηση: Η αναγνωρισιμότητα είναι πρόβλημα; Και του είπα ανάλογα. Όταν είμαι στην τράπεζα κι έρχεται ο άλλος με πολλή αγένεια και με ρωτάει πόσα παίρνω, είναι πρόβλημα. Όταν δε σέβονται και όταν στο σούπερ μάρκετ μου κάνουν ερωτήσεις συνέχεια με αγενή τρόπο, είναι ενοχλητικό. Άλλες φορές είναι και πολύ ευχάριστο βέβαια. Εξαρτάται από τον άνθρωπο, το πώς θα σε πλησιάσει και πως θα σου πει αυτό που θέλει. Έχω νιώσει πολλές φορές άβολα. Υπήρξαν στιγμές που απορούσα. Σε κηδείες π.χ. να έρχεται ο άλλος να σου ζητάει αυτόγραφο ή να θέλει να φωτογραφηθεί μαζί σου. Απορούσα, έλεγα «δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι»; Δεν είμαστε κι εμείς θέαμα, είμαστε άνθρωποι. Δε μπορεί σε κηδεία αγαπημένου μου φίλου να έρχονται και να με ρωτάνε για το καφέ της Χαράς.

Σας έχει ταυτίσει ο κόσμος με αυτό το ρόλο;

Ναι, βέβαια. Και πολλές φορές δεν μου αρέσει αυτό αφού έχω κάνει πολλά πράγματα στην καριέρα μου. Είναι μια δουλειά που την αγάπησα όμως κι εγώ και ο κόσμος πολύ, έφαγα πολύ ψωμί από αυτό και με κατέταξε σε άλλη κατηγορία αλλά οι πολλές επαναλήψεις που εμένα δεν με ενοχλούν έκαναν τη σειρά πολλή οικεία στον κόσμο. Ακόμα κι ένα παιδάκι 5 χρονών μπορεί να το βλέπει και είναι φυσικό μια μερίδα του κοινού να με έχει ταυτίσει με αυτό. Οι άνθρωποι της δουλειάς και οι θεατές που ξέρουν κάποια πράγματα δεν με ταυτίζουν.

Θέατρο ή τηλεόραση;

Κατά διαστήματα αλλάζω προτιμήσεις. Τα τελευταία 7-8 χρόνια τρελαίνομαι για θέατρο. Κάνω τρεις με τέσσερις παραστάσεις τον χρόνο. Παλιότερα ήθελα πιο πολύ τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ είχα ασχοληθεί για πολλά χρόνια με τη μεταγλώττιση. Είχα πάθει άρνηση με το θέατρο και είχα κάνει πολλά χρόνια να κάνω θέατρο. Κάποτε δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα τρέχω από πρόβα σε πρόβα και από θέατρο σε θέατρο. Τώρα δεν μπορώ καν να σκεφτώ ότι θα κλείνομαι με τις ώρες σε ένα στούντιο και θα κάνω μεταγλώττιση όπως έκανα παλιότερα. Με κάποια χρόνια το έκανα με τεράστια ευχαρίστηση, όμως τώρα τρελαίνομαι για το θέατρο και θα ήθελα να κρατήσει αυτό, μου αρέσει το θέατρο.

Πολλοί συνάδελφοί σας μιλούν υποτιμητικά για την τηλεόραση

Για μένα αυτό είναι λάθος. Είναι ένας χώρος που μας έχει δώσει ψωμί να φάμε κι εγώ δεν μπορώ να φτύσω εκεί που ήπια νερό, είναι ανόητο. Βεβαίως είναι ένα Μέσο που ανάλογα με τη χρήση του μπορεί να είναι εξαιρετικό, μπορεί κι ευτελές. Στα πάντα συμβαίνει αυτό. Και τα social media μπορεί να είναι κάποιες φορές η αποθέωση της χυδαιότητας και της ξεφτίλας, αλλά μπορείς και να ερευνήσεις, να μάθεις, να επικοινωνήσεις. Οπότε τα πάντα είναι πως τα χρησιμοποιείς. Το θέατρο δεν μπορεί να είναι κακό; Μια χάλια παράσταση, με κακούς ηθοποιούς πρέπει σώνει και καλά να είναι καλή επειδή είναι θέατρο; Δε γίνονται αυτά. Όλες οι ταινίες είναι καλές; Δεν υπάρχουν και χυδαίες και χαζές; Εγώ την τηλεόραση την αγαπώ πάρα πολύ.

Ένας ηθοποιός απολαμβάνει πάντα την αναγνώριση του κοινού και την αποδοχή. Όταν όμως σβήνουν τα φώτα, αισθάνεστε καθόλου μοναξιά;

Όταν σβήνουν τα φώτα και μετά την υπόκλιση και μπαίνω στο καμαρίνι αυτό που θέλω είναι να φάω, να πιω και να συζητήσω με κάποιους φίλους. Καθόλου μοναξιά. Είναι κάτι που το έχω μεγάλη ανάγκη να είμαι ή μόνος ή με λίγους ανθρώπους για να συζητήσουμε κάποια πράγματα. Μετά όμως διαολίζομαι. Αναρωτιέμαι αν έπαιξα καλά, κοιτάζομαι στον καθρέπτη και μου κάνω ερωτήσεις. Κάθε παράσταση είναι άλλο γεγονός, δεν είναι το ίδιο. Άλλος θα τη δει την Τρίτη, άλλος την Πέμπτη, οπότε κάθε παράσταση είναι άλλη παράσταση.

Από πότε είχατε το μικρόβιο της υποκριτικής μέσα σας;

Από την πρώτη δημοτικού. Ζούσαμε σε κωμόπολη και δεν μπορούσα να βλέπω συχνά θέατρο, όμως θυμάμαι ότι την πρώτη παράσταση που είχα δει με είχε συναρπάσει. Αργότερα βλέπαμε πιο πολλά έργα, αλλά καλά κι άλλα άσχημα. Έλεγα όμως θα γίνω ή ηθοποιός ή δεσπότης. Δεν ξέρω γιατί το είχα πάθει αυτό. Για εμάς ήταν γεγονός ότι ερχόταν ένας δεσπότης να λειτουργήσει. Αν το σκεφτείτε καλά δεν έχει και μεγάλες διαφορές. Και ο δεσπότης παράσταση δίνει έτσι όπως είναι ντυμένος και λειτουργεί είναι ένα σόου. Η Κυριακάτικη λειτουργία έχει μια θεατρικότητα, είναι ένας τρόπος να περάσεις στον κόσμο το μήνυμά σου. Ο Δεσπότης που είναι η κορυφή στην ιεραρχία, είναι πρωταγωνιστής σε όλο αυτό. Όταν λοιπόν έκλειναν τα μαγαζιά για να τον υποδεχτούν και χτυπούσαν οι καμπάνες, εμένα αυτό μου άρεσε. Τότε είπα ή ηθοποιός, ή δεσπότης. Όταν μπήκα στο γυμνάσιο αποφάσισα οριστικά να γίνω δεσπότης.

Θα ήθελα να είχα τολμήσει το βήμα στο εξωτερικό

Έχετε κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;

Που δε βγήκα έξω. Επειδή είχαμε και συγγενείς στο εξωτερικό μου ζητούσαν να πάω όμως εγώ ήθελα να μείνω στον τόπο μου. Μετά μεγαλώνοντας ήθελα να είμαι κοντά στους γονείς μου όμως πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανα, να ανοιχτώ επαγγελματικά έξω. Σκέφτομαι ότι τελικά έμεινα σε μια μίζερη χώρα όπως η Ελλάδα. Και μετά βέβαια θα ήθελα να έχω παίξει και σε κάποια άλλα έργα αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Μόλις περιγράψατε την Ελλάδα ως μίζερη.

Είναι πανέμορφη χώρα, ο κόσμος είναι εξωστρεφής, όμως για κάποιο λόγο τα πράγματα γίνονται εύκολα μίζερα. Για κάποιους λόγους αυτοί που μας κυβερνάνε είναι κακομοίρηδες, δεν έχουν ανήσυχο πνεύμα. Αυτοί που είναι στα πράγματα δεν είναι πάντα οι καλύτεροι. Μάλλον δεν είναι ποτέ οι καλύτεροι. Ο καλλιτέχνης δεν θα ασχοληθεί με την πολιτική και οι λίγοι που ασχολήθηκαν δεν τους επέτρεψαν να κάνουν αυτά που ήθελαν. Υπάρχει απίστευτη μιζέρια.

Ναι και έχει περάσει και στον κόσμο αυτό

Φυσικά, όμως αυτοί που θα μπορούσαν να δώσουν τις κατευθύνσεις κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο μίζερα. Δεν θέλουν κάποιοι να βγουν από τη βολή τους και όταν τους λες νέες ιδέες φοβούνται να μην ξεβολευτούν και δοκιμάζουν την πεπατημένη. Ενώ και μέσα στην κρίση υπάρχουν ιδέες και τα παιδιά προσπαθούν, αυτοί που θα έπρεπε να τους βοηθήσουν τους «κόβουν τα φτερά».

*INFO: Ο Γιώργος Λιανός αυτό τον καιρό εμφανίζεται στο θέατρο Χυτήριο στην παράσταση ο «φίλος μας ο Λευτεράκης» του Αλέκου Σακελάριου σε διασκευή Παπαθανασίου – Ρέππα.

Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00.