Τζορντάνο Μπότσα: Ο Ρωμαίος χορευτής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που υποστηρίζει τον Ολυμπιακό!

Ξεκίνησε μπαλέτο στη Σχολή Χορού Ντανσπαρτού (Ρώμη) σε ηλικία δέκα ετών. Το 2009 κέρδισε το βραβείο «Ανίτα Μπούκι» του Εθνικού Θεάτρου Ρώμης και υποτροφία από τη Βασιλική Ακαδημία Χορού (Λονδίνο). Σπούδασε στη Σχολή Χορού «Τζον Νοϊμάιερ» (Αμβούργο) και έπειτα στη Σχολή Χορού «Παλούτσα» (Δρέσδη). Υπήρξε μέλος του Εθνικού Μπαλέτου Μοραβίας-Σιλεσίας (Τσεχία), χορεύοντας κλασικό και σύγχρονο ρεπερτόριο, ενώ αργότερα έγινε σολίστ. Το 2016 ήταν υποψήφιος για το βραβείο «Θάλεια» στην κατηγορία «Καλύτερος άνδρας χορευτής» για την ερμηνεία του στον ρόλο του Πουκ («Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός»), σε σκηνοθεσία και χορογραφία του Γιούρι Βάμος. Το 2017 χόρεψε στην Αρένα της Βερόνας με την ομάδα Ντανσπαρτού στις παραστάσεις των μπαλέτων «Ζιζέλ, ο καρυοθραύστης», «Η λίμνη των κύκνων» και σε πρότζεκτ της Κάρλας Φράτσι. Από το 2018 είναι μέλος του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Ο μόλις 25 ετών Ιταλός χορευτής Τζορντάνο Μπότσα, με το παραπάνω πλούσιο βιογραφικό, μιλά στο «ΦΩΣ» και δεν μένουμε μόνο στον κορονοϊό και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, κυρίως οι συμπατριώτες του. Ένα θαυμάσιο παιδί, χαμογελαστό, που μας... υποδέχθηκε (μέσω Skype φυσικά) με την κοπέλα του, Αλεξία, και δεν δίστασε να μιλήσει ακόμη και για τον τρόπο που ο πατέρας του αντέδρασε, όταν εκείνος άφησε την μπάλα και τη Ρόμα για το μπαλέτο!

Τζορντάνο, πόσων χρόνων είσαι, πού γεννήθηκες και πότε ήρθες στην Ελλάδα;

Είμαι 25 ετών. Μεγάλωσα στη Ρώμη και ήρθα στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια. Τώρα μένω στην Καλλιθέα, κοντά στο ‘Ιδρυμα Νιάρχος. Όλα είναι τέλεια.

Είχες κάποιον γνωστό και ήρθες στη χώρα μας; Κάποιον συγγενή;

Όχι. Δεν είχα κανέναν δικό μου άνθρωπο. Πέρασα από οντισιόν για την Εθνική Λυρική Σκηνή και έτσι βρέθηκα στην Ελλάδα. Πέρασα στις εξετάσεις, όλα πήγαν καλά και είμαι εδώ δύο χρόνια.

Από ποιο μέρος της Ιταλίας είσαι;

Στη Ρώμη μεγάλωσα, αλλά είμαι από την πόλη Τάραντας που ιδρύθηκε από Έλληνες. Τους Σπαρτιάτες.

Πώς ήταν το πρώτο διάστημα στην Ελλάδα;

Δύσκολο είναι η αλήθεια, γιατί δεν γνώριζα κανέναν. Βέβαια για εμένα ήταν σημαντική η παρουσία της Αλεξίας. Με βοήθησε πάρα πολύ. Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να είσαι σε μια ξένη χώρα, να μη γνωρίζεις κανέναν και τίποτα. Δεν γνώριζα πού να πάω. Πολύ σημαντική για εμένα η Αλεξία όλον αυτόν τον καιρό αλλά και τώρα.

Πότε και πώς ξεκίνησες τον χορό;

Πήγα σε μια ιδιωτική σχολή στη Ρώμη στην ηλικία των 10. Είχα δει ένα βίντεο με έναν χορευτή και μου άρεσε που πετούσε, έκανε φιγούρες και έπιανε και πετούσε ψηλά τις μπαλαρίνες. Το είπα στη μητέρα μου και πήγαμε.

Πώς και δεν ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο στην Ιταλία ή κάποιο άλλο άθλημα;

Έπαιζα μπάλα. Ποιος σου είπε πως δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο; Ήμουν και πολύ καλός. Έπαιζα στη Ρόμα. Μάλιστα, όταν ξεκίνησα το μπαλέτο, έπαιζα και ποδόσφαιρο. Την πρώτη φορά που πήγα στη σχολή μπαλέτου φορούσα εμφάνιση της Ρόμα. Δεν είχα ρούχα για το μπαλέτο. Τι να έκανα;

Και πώς κατέληξες στο μπαλέτο και άφησες το ποδόσφαιρο;

Η αλήθεια είναι πως από την πρώτη στιγμή που είδα το βίντεο λάτρεψα τον χορό. Ήξερα τι ήθελα να κάνω και ύστερα από έναν χρόνο αποφάσισα να συνεχίσω μόνο το μπαλέτο.

Ο πατέρας σου τι είπε; Γιατί αρκετός κόσμος και φυσικά εδώ στην Ελλάδα θεωρεί πως το μπαλέτο είναι για τα κορίτσια.

Ο πατέρας μου για δύο μήνες δεν μου μιλούσε! Όταν όμως κατάλαβε πόσο μου αρέσει και είδε μια προπόνησή μου, το λάτρεψε. Τώρα είναι ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου. Καταλαβαίνω πως και εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν κάποια στερεότυπα, αλλά μπορώ να σου πω πως το μπαλέτο και η προπόνηση που κάνεις είναι πιο σκληρή από το ποδόσφαιρο. Πίστεψέ με. Αφήστε τα παιδιά σας να επιλέξουν. Να δοκιμάσουν, εάν πραγματικά το θέλουν. Μπορούν για έναν χρόνο να παίζουν μπάλα και να κάνουν μπαλέτο, όπως έκανα εγώ. Στο μπαλέτο υπάρχει πίεση. Δοκιμάζονται οι αντοχές σου. Είναι πάρα πολύ σκληρά τα πράγματα. Δεν είναι απλά όπως μπορεί να πιστεύει ο κόσμος.

Σε μικρή ηλικία έφυγες από το σπίτι.

Στην ηλικία των 13-14 πήγα στη Γερμανία. Αρχικά στο Αμβούργο και εν συνεχεία στη Δρέσδη. Μόνος μου ήμουν, αλλά εκεί βρέθηκα με παιδιά από όλον τον κόσμο. Ήταν και μεγαλύτερα σε ηλικία και μικρότερα. Από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία. Όλα τα μέρη του κόσμου. Δεν είναι εύκολο να είσαι μακριά από την οικογένειά σου, αλλά δεν ήμουν μόνος. Πηγαίναμε εκεί σχολείο. Εκεί χορεύαμε. Είχαμε τα πάντα. Σου λείπει η οικογένειά σου.

Στη Γερμανία πού έμεινες;

Αρχικά στο Αμβούργο και εν συνεχεία στη Δρέσδη. Μετά τη Γερμανία πήγα στην Τσεχία, επέστρεψα στην Ιταλία και εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα.

Η οικογένειά σου;

Οι γονείς μου στη Ρώμη. Έχω έναν αδελφό και δύο αδελφές. Ο αδελφός μου, όταν ήταν 16 ετών, ήταν έτοιμος να μετακομίσει στο Μιλάνο για να πάει στα τμήματα υποδομής της Μίλαν όπου τον ζήτησαν, αλλά οι γονείς μου φοβήθηκαν. Δεν τον άφησαν. Η μία αδελφή μου τώρα είναι στην Ελβετία, στο Λουγκάνο.

Υποστηρίζετε όλοι τη Ρόμα;

Όχι. Μόνον εγώ είμαι Ρόμα. Ο πατέρας μου και οι αδελφές μου είναι Γιουβέντους. Η μητέρα μου ‘Ιντερ και ο αδελφός μου Μίλαν. Εγώ είμαι και φαν του Ρονάλντο.

Στην Ελλάδα υποστηρίζεις κάποια ομάδα;

Είμαι με τον Ολυμπιακό. Είναι η πιο γνωστή ομάδα στην Ιταλία. Όλοι ξέρουν τον Ολυμπιακό. Στη Ρόμα έπαιζαν και ο Τοροσίδης και ο Μανωλάς. Η Αλεξία (σ.σ. κοπέλα του) βέβαια είναι Παναθηναϊκός, αλλά δεν πειράζει...

Παρακολουθείς άλλα αθλήματα;

Σαφώς και μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Είναι το αγαπημένο μας σπορ στην Ιταλία. Μου αρέσει και το μπάσκετ. Έχω φίλους που είναι Ολυμπιακοί και παρακολουθούμε μαζί. Παρακολουθώ κι άλλα σπορ που δεν τα γνωρίζει ο κόσμος. Τα μαχητικά αθλήματα και το αμερικανικό ποδόσφαιρο με ενδιαφέρουν.

Η κατάσταση στη χώρα σου τώρα ποια είναι;

Πάρα πολύ δύσκολη. Και εδώ είναι δύσκολα, αλλά εκεί είναι τα πράγματα πιο σκληρά. Η μεγάλη διαφορά είναι βέβαια ο αριθμός των κρουσμάτων και των θυμάτων.

Μιλάς με τους δικούς σου; Έχει νοσήσει κάποιος δικός σου άνθρωπος ή φίλος;

Όχι, είναι όλοι καλά στην υγεία τους. Όπως σου είπα και πριν, η μία αδελφή μου δεν είναι στην Ιταλία, είναι στην Ελβετία. Η δεύτερη είναι μαζί με τους γονείς μου, ενώ στην Ιταλία είναι και ο αδελφός. Προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Δεν είναι εύκολο. Είναι σκληρό για όλους. Υπάρχει ανησυχία και φόβος, είναι λογικό. Δεν είμαστε όλοι εκεί, αλλά όταν μιλάνε με εμένα και την αδελφή μου που είναι στην Ελβετία, δεν το δείχνουν. Δεν θέλουν να μας αγχώνουν. Είναι συνεχώς στο σπίτι και προσπαθούν μέσα στην ημέρα να κάνουν πράγματα για να περνά η ώρα.

Μπορείς τώρα να πας στην Ιταλία;

Υπάρχει η δυνατότητα για εμάς τους Ιταλούς. Υπάρχει μια λίστα στην πρεσβεία της Ιταλίας και ναυλώνουν αεροπλάνα για αυτούς που θέλουν να επιστρέψουν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει αυτό και πρέπει να πούμε πως υπάρχει λίστα αναμονής. Είναι χρονοβόρο. Άλλωστε, μένουμε σπίτι. Αυτό πρέπει να το καταλάβει ο κόσμος.

Η μητέρα σου είναι πιο πιεστική με τα τηλέφωνα;

Ο πατέρας μου αγχώνεται. Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει συνέχεια: «Μη βγεις έξω. Μείνε μέσα. Πρόσεχε».

Γιατί ξέφυγε η κατάσταση στην Ιταλία;

Στην αρχή οι περισσότεροι εδώ στην Ευρώπη δεν πήραμε τον ιό στα σοβαρά. Όλοι νομίζαμε πως ήταν ένα αστείο. Τώρα καταλάβαμε πόσο σοβαρός είναι. Η Ιταλία είναι για την Ευρώπη το κέντρο του κόσμου και το Μιλάνο δέχεται καθημερινά χιλιάδες τουρίστες από όλον τον κόσμο και μάλιστα από την Ασία και την Κίνα. Ξέφυγε η κατάσταση και τώρα όλοι ακολουθούν κατά γράμμα τα όσα αναφέρει η κυβέρνηση της χώρας. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Πώς περνά η μέρα σου τώρα χωρίς τον χορό; Βλέπεις ιταλικά κανάλια; Ενημερώνεσαι;

Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να μη βλέπω πολλή τηλεόραση. Σίγουρα το πρωί που θα ξυπνήσω, θα διαβάσω, θα ενημερωθώ. Ιταλική τηλεόραση δεν βλέπω συχνά. Σήμερα (σ.σ. Δευτέρα βράδυ μιλήσαμε με τον Τζορντάνο) για παράδειγμα έκανε ένα live ο Τότι, ο μεγάλος αρχηγός, και το παρακολούθησα γιατί είναι ο Τότι. Για εμένα το πιο σημαντικό είναι πλέον που ξυπνάω στις 11.30. Μαγειρεύουμε μαζί με την Αλεξία. Για την αλήθεια εγώ μαγειρεύω. Την παρακολουθώ που κάνει την προπόνησή της. Κάνουμε και μαζί στη συνέχεια ασκήσεις. Έχουμε έναν χώρο εκτός σπιτιού όπου μπορώ και δουλεύω. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο για τον κόσμο. Είναι σαν φυλακή. Το κατανοώ, αλλά αλήθεια τι θα κάναμε εάν έξω έπεφταν βόμβες ή εάν υπήρχε ο φόβος να έρθει κάποιος να σου χτυπήσει την πόρτα και να σε σκοτώσει όπως στον πόλεμο; Τώρα απλά πρέπει να μείνουμε μέσα και να βρούμε τον τρόπο να λειτουργήσουμε. Μπορούμε να χορέψουμε. Εδώ χόρευαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έσκαγαν δίπλα τους βόμβες.

Μίλησέ μας για τις παραστάσεις που ακυρώθηκαν…

Αυτές τις μέρες ήταν προγραμματισμένες οι παραστάσεις παραγωγής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, «Δον Κιχώτης». Δυστυχώς είχαμε φτάσει στο τέλος και ήμασταν έτοιμοι, αλλά ακυρώθηκαν οι παραστάσεις. Δεν ξέρουμε τώρα το πότε θα είμαστε έτοιμοι. Είναι σκληρό για εμάς που έχουμε δουλέψει, αλλά είναι για το καλό όλων μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.

Εκτός από τον χορό, τι άλλο σου αρέσει;

Να ταξιδεύω και να συνδυάζω εάν αυτό είναι εφικτό το ταξίδι με κάποια παράσταση για να παρακολουθήσω. Δεν είναι εύκολο, αλλά μπορείς να το συνδυάσεις.

Αγαπημένο φαγητό;

«Τρώει τα πάντα» πρόλαβε και απάντησε η Αλεξία για τον Τζορντάνο.

Κορυφαίος χορευτής; Οι Μέσι, Ρονάλντο του χορού για παράδειγμα.

Για εμένα ο καλύτερος όλων των εποχών είναι ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ. Αυτήν τη στιγμή, αυτήν την εποχή ξεχωρίζει για εμένα ο Κουβανός Κάρλος Ακόστα. Είναι φανταστικοί χορευτές.

Στις γυναίκες;

Η Αλεξία! Ξεχωρίζω την Κάρλα Φράτσι. Είναι Ιταλίδα 83 ετών και ακόμη χορεύει. Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί της πριν από λίγα χρόνια. Για τέσσερις μήνες δουλέψαμε μαζί. Κάθε πρωί ήταν πρώτη στη θέση της κι έκανε τις ασκήσεις της. Φοβερό πάθος για τον χορό.