«Ζήσε (και) για μένα»

«Σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Ο άνθρωπος που διατύπωσε αυτή τη φράση, ο Ρενέ Ντεκάρτ, ελληνιστί Καρτέσιος, γεννήθηκε σαν σήμερα (31/3) του 1597 και πέθανε το 1650. Η φράση του πάντως, παραμένει αθάνατη.

Αν και οι… ενστάσεις δεν λείπουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ζακ Λακάν, μας προτρέπει να διαβάσουμε το εν λόγω απόφθεγμα που μοιάζει να αποτελεί την πεμπτουσία κάθε ιερού και όσιου του Διαφωτισμού, ως έναν… εφιάλτη!

Βλέπετε ο Γάλλος ψυχαναλυτής πίστευε ότι οι σκέψεις είναι σαν τα σκυλιά. Όταν τις εκπαιδεύουμε και τις φροντίζουμε, μας προστατεύουν, αν όμως τις αφήσουμε ανεξέλεγκτες, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να μας κατασπαράξουν.

Ως εκ τούτου, υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι στο καρτεσιανό δόγμα που αποθέωσε την σκέψη, αντέταξαν την πράξη.

Σε αυτούς, προφανώς, ανήκε και ο Μανώλης Γλέζος:

Ο «πρώτος Παρτιζάνος της Ευρώπης», κατά τον Σαρλ Ντε Γκολ, ο άνθρωπος, που ως πολιτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας, αγωνιστής, ποιητής επέμεινε πάντα, να υψώνει της ψυχής του την σημαία, ξέροντας ότι μόνο αυτή μπορεί να ανεμίσει στης ελευθερίας τον ουρανό.

Ο άνθρωπος, που στα 19 του χρόνια αποφάσισε (μαζί με τον Λάκη Σάντα) να κατεβάσει από την Ακρόπολη την σβάστικα –ένα αποτρόπαιο σύμβολο θανάτου- γιατί μέχρι τα 98 του, λαχταρούσε να αντικρίζει αποκλειστικά την ζωή και να αναμετριέται μαζί της στην πράξη, με πράξεις.

Φεύγοντας χθες, μας αφήνει ένα σαφές μήνυμα.

Ούτε «να με σκέφτεστε», ούτε «να με θυμάστε», αλλά «ζήστε (και) για μένα»:

«Όταν θα πας στη θάλασσα και θα ακούς τον φλοίσβο των κυμάτων, θα τ΄ ακούς και για μένα. Κι όταν πας στο δάσος και ακούς τον άνεμο να θροΐζει μέσα από τα φύλλα, θα το κάνεις και για μένα. Θα τ΄ ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα. Κι όταν τραγουδάς, θα τραγουδάς και για μένα. Κι όταν πίνεις κρασί, θα πίνεις και για μένα. Κι όταν λες ‘καλημέρα’ στον άλλον που συναντάς, θα το λες και για μένα».

Σα να λέμε, σα να μας λέει με άλλα λόγια ο Μανώλης Γλέζος:
«Αγαπώ, άρα υπάρχω».