Η monopoly με τα μαργαριτάρια

Αν φτιάχναμε μια monopoly -το γνωστό επιτραπέζιο- με τα συνήθη γλωσσικά «μαργαριτάρια» των Αθηνών, θα είχαμε το εξής συνονθύλευμα:

Ο πιο ακριβός δρόμος θα ήταν η οδός ΜάρνηΣ. Θα υπήρχαν Και οδός ΣτουρνάρΗ Και οδός ΣτουρνάρΑ -με διαφορετικό χρώμα για μπέρδεμα- και, φυσικά, οι πλατείες ΜαβίληΣ και ΒάθΗ. Τόσο η πρώτη με το περιττό σίγμα, όσο και η δεύτερη με το απολεσθέν σίγμα.

Θα υπήρχε κάρτα που θα σε έστελνε στη φυλακή μέσω της Αττικής ΟδΟΣ και μία, με ακόμη χειρότερη ποινή, που θα σε έστελνε μέσω της Ιεράς ΟδΟΣ.

Η μονόπολι με τα μαργαριτάρια δεν είναι οποιοδήποτε επιτραπέζιο. Οι όροι του παιχνιδιού θα είναι αμείλικτοι: Όποιος παίκτης δεν σέβεται τα συνήθη λάθη και λέει τα σωστά, Μάρνη, Μαβίλη, Γουδή κ.λπ. θα αποβάλλεται από το παιχνίδι (έως και θα φυλακίζεται πραγματικά).

Ας παίξουμε λίγο ακόμη.

Στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, εννοείται πως θα υπάρχει ο Περισσός για τΑ ΦιλαδέλφΙΑ. Θα υπάρχει και εντολή που θα σε πηγαίνει στο αεροδρόμιο μέσω της λεωφόρου Σπατ-ώ-ν. Προσοχή, ο τόνος στο -ών, έτσι θα το λέτε, αλλιώς φεύγετε από το παιχνίδι. Η Σπατ-ώ-ν είναι όλα τα λεφτά.

«Βρέχει μαργαριτάρια»:

ΜάρνηΣ - ΜάρνηΣ - ΜάρνηΣ.

Σπατ-ώ-ν, Σπατ-ώ-ν, Σπατ-ώ-ν.

Καθημερινά, με ή χωρίς μονόπολι.

«Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως» θα λέει μια κάρτα στη μονόπολι με τα μαργαριτάρια. Και θα σε στέλνει πίσω στην αφετηρία ώστε να εμπεδώσεις τα «ακριβή λάθη». Τα λάθη μονοπωλούν.

Το παιχνίδι έχει ανάψει. Το γήπεδο της γλώσσας έχει γεμίσει «ζιζάνια». Φθάνοντας στην περιοχή του Πολυτεχνείου, η μπάλα χάνεται παντελώς. Εκεί καλείται πλέον ο παίκτης να «παζαρέψει» την περίφημη πάροδο. Και δυστυχώς καμία σημασία δεν φαίνεται να έχει για τους παίκτες αν ο δρόμος του Μετσόβιου λεγόταν αρχικά ΣτουρνάρΙ, Στουρνάρα, ναι ή όχι και γιατί.

Μονόπολι με σήμα το ΓουδΙ.