Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή...
Η σοφία του λαϊκού στίχου.
1979: μια Ελλάδα τυλιγμένη στο μαγνάδι του ονείρου. Τότε που πιστεύαμε ότι ένας ανθρώπινος ήλιος, ήλιος ελευθερίας και δικαιοσύνης θα ανέτειλε με τη νέα δεκαετία. Χορεύαμε τον μεθυστικό χορό των ψευδαισθήσεων με πολιτικές θεωρίες, ροκ μουσική και λογοτεχνήματα τύπου 1984.
Είναι η χρονιά του περίφημου the Wall από τους Pink Floyd αλλά και η χρονιά του Νόμπελ για τον Ελύτη. Ο έκπτωτος Σάχης της Περσίας παίρνει μαζί του στην εξορία τον τελευταίο σπινθήρα κοσμοπολιτισμού. Μέσα στην κοσμογονία στριμώχνεται κι ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου σε στίχους Πυθαγόρα που ερμηνεύει για μας η Χαρούλα Αλεξίου.
Σαράντα χρόνια μετά, ορφανοί από τα όνειρα εκείνης της δεκαετίας, προδομένοι από όλους γυρίζουμε το βλέμμα μας σε μουσικές στιγμές σαν κι αυτήν και σιγοψιθυρίζουμε:
«Κι εμείς ακόμα στο ποτήρι μας σκυφτοί… λες και δεν πάει η ζωή μας παρακάτω». Στο μοναχικό ρυθμό του ζεϊμπέκικου ακολουθούμε τα εννιά βήματα του Μάνου. «Για μας που πρόδωσε η ζωή, δεν ξημερώνει Κυριακή, δεν τελειώνει η νύχτα».
