Να ήμουν εκκλησάκι σε νησί!

Αν μου έθετε κάποιος το ερώτημα, τι θες να γίνεις όταν πεθάνεις, θα του απαντούσα, εκκλησάκι σε νησί! Η αλήθεια είναι ότι έχω λατρέψει τους καθεδρικούς στις μητροπόλεις της Ευρώπης. Στη γοτθική τους απεραντοσύνη βρήκα ό,τι αναζητά κανείς σ’ ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα: τις μικρές λεπτομέρειες που ανασυνθέτει η μνήμη, την ευλάβεια και τη σιωπή του απολιθωμένου χρόνου, την πίστη και την παράδοση ανθρώπων και λαών. Όταν το μάτι μου αναμετριέται με το γιγαντισμό τους ερμηνεύει τις πολυφωνικές συνθέσεις της μεγάλης μουσικής. Όταν όμως επιστρέφω στην αιγαιοπελαγίτικη επικράτεια με τον καταγάλανο ουρανό και τη αιώνια θάλασσα, τα κατάλευκα εκκλησάκια που κουρνιάζουν σαν ράθυμα θαλασσοπούλια στους σταχτιούς βράχους με συνεπαίρνουν τόσο ώστε ξεχνώ την μεγαλειώδη αρχιτεκτονική του βορρά. Τότε διαπιστώνω πως οι συμφωνίες του Μπετόβεν ή τα κονσέρτα για πιάνο του Ραμχμάνινοφ, ηχούν αταίριαστα στα αυτιά μου. Και τότε οι φευγαλέες σονάτες του Μπαχ και τα μουσικά γυμνάσματα του Ερίκ Σατί μου αρκούν για να ζήσω!