Μάλκολμ Λόουρι: Πιο κοντά στον Τζέιμς Τζόις δεν γίνεται

Δεν υπάρχει συγγραφέας που να έφτασε πιο κοντά στη μεγαλοφυΐα του Τζέιμς Τζόις από τον Μάλκολμ Λόουρι. Η Βιρτζίνια Γουλφ κράτησε αποστάσεις από το γλωσσικό παραλήρημα του Ιρλανδού, φροντίζοντας να ασκήσει ήπια κριτική στη λογοτεχνική παράδοση σύμφωνα με το δόγμα της νέας εποχής για τη λογοτεχνία. Ο Ντ.Χ.Λόρενς απετάχθη τον σατανά του μοντερνισμού παρότι ο ίδιος εντάσσεται οργανικά στο νέο κίνημα, σύμφωνα με τους κριτικούς. Ο Φόρστερ είναι μια sui generis περίπτωση μοντερνιστή και άρα τι μένει;

Ο Μάλκολμ Λόουρι ήταν ο μόνος που πλησίασε τόσο πολύ το Τζοϊσικό όραμα αλλά πήρε τις προφυλάξεις του, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν είναι Τζόις. Σχεδιάζοντας ένα μυθιστόρημα στα πρότυπα του «Οδυσσέα» φρόντισε να μην τον καταπιεί η μεγαλοφυΐα του Ιρλανδού. Γέμισε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα με ερανισμούς και ποικίλες αναφορές, έπαιξε με την πολυσημία των λέξεων, παραλήρησε κατά το δοκούν αλλά ταυτόχρονα φρόντισε να δημιουργήσει απτούς χαρακτήρες κατά τα πρότυπα του αμερικανικού μυθιστορήματος, προκειμένου να θωρακιστεί ενάντια στην πιθανότητα σύγκρισης με τον μεγάλο Ιρλανδό.

Το μυθιστόρημά του «Κάτω από το Ηφαίστειο» είναι ένα μνημείο μοντερνισμού στο βαθμό που δεν είναι ούτε η «Κυρία Νταλογουέι» ούτε βέβαια και «Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι», με έμφαση στη γλώσσα η οποία δεν είναι πια ένα απλό εργαλείο αλλά μια θεσμική αρχή της αφήγησης. Ο κύριος Πρόξενος και η Υβόν έχουν την τύχη να πρωταγωνιστούν σε ένα από τα κορυφαία μυθιστορήματα του 20ου αιώνα. Το βιβλίο διαβάζεται άλλωστε με δύο τρόπους, σύμφωνα με τον δημιουργό του - είτε ως ένα απλό μυθιστόρημα παραλείποντας την κτηνώδη διακειμενικότητά του είτε ως ένα μοντερνιστικό δημιούργημα με τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις που θέτει στον αναγνώστη του.