Η εκδίκηση της ζωγραφικής

Έχει προσπαθήσει ποτέ κανείς να μελετήσει σε βάθος την τέχνη των μεγάλων δασκάλων; Να ερμηνεύσει τα μυστήρια του Τισιανού, του Ρέμπραντ, του Βελάσκεθ; Να διεισδύσει στις νοηματικές στρώσεις των έργων τους, στα πολλαπλά επίπεδα που ξεφεύγουν κατά πολύ από τη φωτογραφική απεικόνιση της πραγματικότητας; Έτσι μόνο θα αντιληφθεί τη συνέχεια της τέχνης και όχι την υποτιθέμενη ρήξη. Η μοντέρνα τέχνη είναι παιδί αυτών των ζωγράφων, στο βαθμό που και οι μοντερνιστές της λογοτεχνίας είναι παιδιά των κλασικών.

^{Καντίνσκι, Κύκλοι στον Κύκλο}

Αν η ζωγραφική χρειάστηκε κάποτε να βγει από τα ασφαλή όρια μιας συμφωνημένης απεικόνισης του κόσμου, αυτό συνέβη γιατί ο ίδιος ο κόσμος είχε εξελιχθεί σε μια συμπαιγνία του παραλόγου. Τότε η τέχνη, και ειδικά η ζωγραφική, μας εκδικήθηκε, περνώντας τα σύνορα του συμβολισμού και του ρεαλισμού και φτάνοντας στην αφαίρεση και στον μινιμαλισμό. Χάθηκε το τονικό κέντρο της Ιστορίας και μέσα σε αυτή την ατονική αναπαράσταση, την απόλυτα ανεικονική, θα αναζητούμε στο εξής τα νοήματα και την ουσία της ζωής μας. Αυτή ήταν η εκδίκηση της τέχνης για την αδιανόητη αγριότητα, για τον εθισμό μας στην εξουσία και στη δύναμη, στον πλούτο και στη χάρτινη δόξα. Τα στερεότυπα και ο φράχτης της κοινοτοπίας δεν θα μπορούσαν να συγκρατήσουν το ωστικό κύμα της νεωτερικότητας.

^{Μάλεβιτς, Ζωγραφικός ρεαλισμός ενός ποδοσφαιριστή}