Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς όπως λέμε Σεζάν!
Πώς νιώθεις όταν η μοντέρνα ποίηση ξεκινά από σένα
Μπορεί να μιλάμε συχνά για την κομβική παρουσία του Μποντλέρ στην ποίηση του 19ου αιώνα, μπορεί να αναφερόμαστε με θαυμασμό στο πηγαίο ταλέντο του Ρεμπό, μπορεί ακόμα να θεωρούμε τον Βαλερύ πρωτοπόρο και τον Ουίτμαν βιβλικό ποιητή αλλά όταν φτάνουμε στα σύνορα της νεωτερικότητας, εκεί «συναλλασσόμαστε» αποκλειστικά με ένα όνομα, τον Ιρλανδό αρχιποιητή Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς.
Η διαδρομή αυτού του μύστη της παγκόσμιας ποιητικής είναι μοναδική και εξηγείται μόνο αν θεωρήσει κανείς ότι σε κάθε του βήμα προσανατολιζόταν συνειδητά προς τη μοντέρνα τέχνη με τη βεβαιότητα που είχε και ο Πολ Σεζάν στη ζωγραφική του. Ακόμα και η φημολογούμενη στροφή του Γέιτς προς τον ρεαλισμό ερμηνεύεται ως προσπάθεια να απαλλαγεί από τα τελευταία κατάλοιπα ενός παχύσαρκου λυρισμού που βάραινε τον οικουμενικό στίχο από τα μεσαιωνικά χρόνια και μετά.
Ολυμπιακός: Η ισπανική αγορά, ο Ιμπόρα και ο Γκαρθία
Ο Γέιτς δεν κατάφερε μόνο να απλοποιήσει τα σχήματα και τις μεταφορές στα ποιήματα, κατάφερε αυτή την στεγνή αλλά και τόσο μεστή ποίηση να την μεταδώσει στους επιγόνους του, τον Πάουντ, τον Έλιοτ και τους άλλους. Κάθε έλλειψη μελοδραματισμού, κάθε στοχαστική δύναμη των στίχων, κάθε απουσία βερμπαλισμού όλα οφείλουν κάτι στον Ιρλανδό ποιητή, που είδε στο λυκαυγές του 20ου αιώνα, την αυγή της νεωτερικής ποίησης.
Ο Γέιτς είναι ο ποιητής που έγραψε πως « οι άνθρωποι χορεύουν πάνω σε αθάνατα πόδια» και πως «οι λέξεις μονάχα είναι κάτι καλό». Είναι ο ποιητής που άνοιξε το χορό της νεωτερικότητας για να ακολουθήσουν όλοι αυτοί που πίστεψαν πως η ποίηση είναι από μόνη της ερωτική και δεν χρειάζεται άλλο ερωτισμό, είναι από μόνη της λυρική και δεν έχει ανάγκη από περισσότερο λυρισμό, πως η ποίηση μπορεί στην πιο πεζή στιγμή της να ηχεί αριστουργηματικά. Τιμή και δόξα στον Ιρλανό ποιητή!
