Δώστε την κουλτούρα στο λαό
Η τέχνη και λογοτεχνία μπροστά στη παλιά/νέα πρόκληση της εκλαΐκευσης
Στα χρόνια του μεσοπολέμου πλήθαιναν συνεχώς οι φωνές που ζητούσαν να προσεγγίσει η τέχνη την πλατιά μάζα. Ήταν κάτι περισσότερο από σαφές πως η «φωτισμένη» μπουρζουαζία που στήριζε και διέσωζε τον πολιτισμό από γενιά σε γενιά ήταν πια ένα γέρικο καράβι που θα καταποντιζόταν σε μια επόμενη πολεμική τρικυμία.
Η έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σήμανε το τέλος του παλιού κόσμου αλλά και της παγκόσμιας αριστοκρατίας την οποία ο καπιταλισμός αποκαθήλωσε με συνοπτικές διαδικασίες. Στα νέα μεταπολεμικά ήθη η υψηλή τέχνη έπρεπε να βρει νέους αποδέκτες, κάτι που είχε ήδη ξεκινήσει προπολεμικά με διάφορα κινήματα στην τέχνη και στη λογοτεχνία.
Η Χρυσή Βίβλος του Κυπέλλου Ελλάδας
Κοιτάζοντας σήμερα από μια ασφαλή απόσταση όσα συνέβησαν στις μακρινές πια δεκαετίες του 1950 και 1960 και υπό το φως μιας ασήμαντης πολιτιστικά εποχής όπως η δική μας, αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τις προτροπές του Σαρτρ αλλά και άλλων διανοουμένων όπως ο Σόμερσετ Μομ για την εκλαΐκευση της τέχνης και της λογοτεχνίας.
Αν είναι να διασωθεί η κουλτούρα αυτο θα γίνει από την πλατιά μάζα από τη στιγμή που η παλιά μπουρζουαζία καθημαγμένη από τον καπιταλιστικό νεοπλουτισμό πνέει τα λοίσθια. Αυτό όμως σημαίνει πως η τέχνη και ειδικά η λογοτεχνία θα πρέπει να θυσιάσει τα πιο ευαίσθητα στοιχεία της και να προσεγγίσει τoυς μελλοντικούς ζηλωτές της σε μια γλώσσα που θα μπορούν εύκολα να καταλάβουν. Αξίζει αυτή η θυσία; Στο όνομα της επιβίωσης πιθανόν να αξίζει αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να έχουμε συνεχώς υπόψη μας ότι είναι άλλο πράγμα ο λαϊκός πολιτισμός και άλλο ο λαϊκισμός και η ασημαντότητα στην οποία έχουμε βυθιστεί.
