Χιούμορ - το αλάτι της λογοτεχνίας

Έτσι όπως οι συγγραφείς παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους, ο επινοημένος κόσμος τους κινδυνεύει κάθε στιγμή να φανεί πομπώδης, γελοίος, αναληθοφανής. Δανειζόμαστε στοιχεία από την πραγματικότητα αλλά δεν μπορούμε να μεταγγίσουμε την ίδια την πραγματικότητα στα κείμενά μας. Διηγούμαστε μια ιστορία με την πεποίθηση ότι πιάνουμε το σφυγμό της ζωής αλλά σε ελάχιστες περιπτώσεις ο σφυγμός αυτός περνά στα βιβλία.

Ο Οκτάβιο Παζ είχε πει σωστά πως το χιούμορ είναι η μεγαλύτερη επινόηση του σύγχρονου πνεύματος, μια υπόθεση που ξεκίνησε από τον Σαίξπηρ, τον Ραμπελαί και τον Θερβάντες. Οι αρχαίοι δεν είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη την ιλαρότητα, γιατί ήταν πιο φυσικοί από μας. Ενεργούσαν με την αβίαστη φυσικότητα του παιδιού. Εμείς στην ανάγκη μας να αποδείξουμε κάθε σπιθαμή ιδιοφυίας πρέπει ταυτόχρονα να κατευνάζουμε και τη μεγάλη ιδέα που έχουμε για την εποχή μας.

Ένας ασφαλής τρόπος είναι να γαρνίρουμε με χιούμορ τα έργα μας, ελπίζοντας πως στην τελική δοσολογία δεν μας έπεσε περισσότερο αλάτι από όσο χρειάζεται. Το χιούμορ με την υπονομευτική του δύναμη ευεργετεί ένα λογοτεχνικό κείμενο με τον αέρα της αμφιβολίας που μεταφέρει στον αναγνώστη του. Οι φανταστικοί κόαμοι μας έχουν ανάγκη το γέλιο και την ιλαρή πλευρά της ζωής αλλιώς θα ήταν πιο πληκτικοί και από την μονότονη καθημερινότητα.