Η δημοσιογράφος Σύλβια φον Χάρντεν του Ότο Ντιξ

Τα κλασικά πρότυπα ομορφιάς στην τέχνη και η ιδεατή πλαστικότητα εγκαταλείφθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, στις παρυφές της νεωτερικότητας, κάπου στις αρχές του εικοστού αιώνα. Τα καλλιτεχνικά ρεύματα στην νέα εικαστική πραγματικότητα διαδέχονταν το ένα το άλλο αποκαλύπτοντας πολλά για τον άνθρωπο, τον κόσμο του και την παλιρροϊκή Ιστορία που έμελλε να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της.

^{Η δημοσιογράφος Σύλβια Φον Χάρντεν, Ότο Ντιξ, 1929}

Αν υπάρχει ένα ρεύμα που με τις δυσοίωνες απεικονίσεις του κατάφερε στα ανέμελα χρόνια του μεσοπολέμου να προοικονομήσει τον επερχόμενο κίνδυνο αυτό δεν είναι άλλο από τον εξπρεσιονισμό. Η νέα αντικειμενικότητα που προέκυψε από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό είχε ως κορυφαίους εκπροσώπους τον Ότο Ντιξ και τον Τζορτζ Γκρος, το έργο των οποίων συμβάλλει στην βαθύτερη κατανόηση των συνθηκών που οδήγησαν σε ένα δεύτερο παγκόσμιο αιματοκύλισμα.

^{Σύλβια Φον Χάρντεν}

Ο πίνακας του Ότο Ντιξ με τίτλο «Η δημοσιογράφος Σύλβια φον Χάρντεν» απεικονίζει στα όρια της παραμόρφωσης την δημοσιογράφο και ποιήτρια Σύλβια φον Χάρντεν που ταυτίστηκε με την δημοκρατία της Βαϊμάρης και αυτοεξορίστηκε το 1933 στην Αγγλία. Οι εξπρεσιονιστικές αλλοιώσεις στη μορφή του μοντέλου έχουν τον χαρακτήρα της υπονομευτικής ειρωνείας απέναντι στην διάχυτη αισιοδοξία του μεσοπολέμου αλλά εκφράζουν και μια νότα προειδοποίησης για όσα πρόκειται να συμβούν στη χώρα του Γ' Ράιχ.

^{Ότο Ντιξ}

Ο βαθύς επαναπροσδιορισμός της ανθρώπινης εικόνας σχετίζεται γενικά με την μοντέρνα τέχνη και σηματοδοτεί το τέλος του ιδεατού κάλλους σ' ένα κόσμο από τον οποίο η κλασική αισθητική έχει εξοριστεί δια παντός. Αν οι αρχαίοι Έλληνες πήραν τα όπλα για την ομορφιά, όπως επισημαίνει ο Καμύ, ο σύγχρονος άνθρωπος έστρεψε τα όπλα του εναντίον της.