Τσιλίντα - Από γκολκίπερ, γλύπτης και συνομιλητής του Χάιντεγκερ
Ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες της μεταπολεμικής εποχής ξεκίνησε την καριέρα του ως τερματοφύλακας
Η γλυπτική του Τσιλίντα αποτελεί σημείο αναφοράς για τη μεταμοντέρνα εποχή και σίγουρα τα μνημειώδη αφηρημένα έργα του «φυλάσσονται» στην κιβωτό του χρόνου ως πολύτιμα δείγματα μιας τέχνης που εξεγέρθηκε διατηρώντας ωστόσο μια άρρηκτη σχέση με την παράδοση.
Ο Εδουάρδο Τσιλίντα, αυτός ο Βάσκος μετρ της γλυπτικής, έκανε το ντεμπούτο του ως πολλά υποσχόμενος πορτιέρε στην Ρεάλ Σοσιεδάδ. Ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο, ωστόσο, και πέντε ανεπιτυχείς χειρουργικές επεμβάσεις, διέκοψαν πρόωρα και άδοξα την ποδοσφαιρική του καριέρα. Έκτοτε ο Τσιλίντα στράφηκε στην αρχιτεκτονική και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης την τριετία 1943-1946. Εγκατέλειψε όμως και την αρχιτεκτονική για χάρη της γλυπτικής και το 1948 βρέθηκε στο Παρίσι, όπου έστησε το προσωπικό του ατελιέ και άρχισε να παίρνει ιδιωτικά μαθήματα.
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Το 1950 επέστρεψε στην περιοχή του Σαν Σεμπαστιάν και από το 1959 έμενε στη γενέθλια πόλη του μέχρι το 2002, τη χρονιά του θανάτου του.
Ο Εδουάρδο Τσιλίντα ενώ αρχικά επικεντρώθηκε σε ανθρώπινες μορφές, στη συνέχεια φιλοτέχνησε κολοσιαία γλυπτά και ανέλαβε μνημειώδεις αναπαραστάσεις σε δημόσιους χώρους, όπως το λίθινο μνημείο προς τιμήν του Αλεξάντερ Φλέμινγκ, εφευρέτη της πενικιλίνης, που τοποθετήθηκε σε πάρκο του Σαν Σεμπαστιάν. Το πολύκροτο Μνημείο της Ανεκτικότητας, που προέβλεπε ένα τεράστιο σπήλαιο σε ορεινό όγκο του νησιού Λανθαρότε παραμένει ανολοκλήρωτο μετά το θάνατο του Τσιλίντα καθώς οι συνεχιστές του βρίσκονται σε αναζήτηση σπόνσορα.
Ο ίδιος ο Τσιλίντα υπήρξε συνομιλητής του Χάιντεγκερ, του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου από τον καιρό που οι δύο άντρες συμφώνησαν ότι τα πράγματα δεν ανήκουν απλώς στο χώρο αλλά έχουν τα ίδια την έννοια του χώρου, ή όπως λέει ο Χάιντεγκερ: «Τα γλυπτά είναι η ενσάρκωση του χώρου».
Ο Τσιλίντα από την πλευρά του δήλωνε ότι χώρος είναι ό,τι πιο ζωντανό μας περιβάλλει. Ο ίδιος πίστευε περισσότερο στην αντίληψη και λιγότερο στην εμπειρία που μας περιορίζει στο τώρα και είναι ανυπόφορα φευγαλέα. Για τον Βάσκο γλύπτη η τέχνη του ήταν ένα διαρκές ταξίδι στον χώρο.
