Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός παραθερίζει στη Μύκονο

Είν’ η ψυχή μου συχνά
ένα σοκάκι στη Μύκονο
σαν αρχινάη να βραδιάζη
και πιάνουν οι γυναίκες
και τοποθετούν ερωτικά
χάμω στο δρόμο
σε σχήματα γεωμετρικά
μονότονα
όλο μπλε γυαλιά
– μπλε ποτήρια
μπλε καράφες
πόθους μπλε
βιολιά
λουλούδια
χαλίκια
όλα
από μπλε γυαλί –
μακριά απ’ τον ήλιο
πάνω στο χώμα
στο δρόμο
απ’ όπου πέρασ’ ο ήλιος
και δεν πρόκειται
– άλλωστε –
να ξαναπεράση πια…

Νίκος Εγγονόπουλος

Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής, 1939.

Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα ποιήματα του Νίκου Εγγονόπουλου, ίσως γιατί η ενορατική δύναμη του ποιητή βρίσκεται στο πιο ψηλό σκαλί της έμπνευσης. Ο Σεβάχ είναι το απόσταγμα της ναυτοσύνης, φτιαγμένος από τις ιστορίες ναυτικών του Ινδικού Ωκεανού αλλά και από την αέναη επιρροή αρχαίων κειμένων όπως η Ομηρική Οδύσσεια. Για να δραπετεύσει από τις Χίλιες και μία Νύχτες φτάσει μέχρι τη σημερινή Μύκονο, χρειάζεται ο αγωγός της φαντασίας ενός τολμηρού ποιητή και τα άλματα της υπερρεαλιστικής εικόνας του κόσμου.

Στην τέχνη ο χρόνος είναι τα πάντα και τίποτα. Μπορεί κανείς να τον σεβαστεί απόλυτα, μπορεί να τον παραβιάσει και μπορεί να σπείρει σε τόπους αλλοτινούς αδιανόητα πρόσωπα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως οι Κυκλάδες είναι η καρδιά του Αιγαίου, η Απολλώνια εκδοχή του κόσμου με πρωτεύουσα τη Δήλο και τη Μύκονο. Συνεπώς εκεί καταλήγουν όλοι οι ήρωες που κληρονομήσαμε από τις θεμελιώδεις αφηγήσεις του πολιτισμού μας, προικισμένοι με το οικουμενικό φως. Ακόμα κι αν αντιπροσωπεύουμε μια κουκίδα στο χρονικό του χρόνου, είμαστε ένα συναρπαστικό επεισόδιο στην ιστορία του σύμπαντος, κυρίως γιατί καταφέραμε να διανθίσουμε την ύπαρξή μας με ιστορίες που δεν μας ανήκουν αλλά τις ιδιοποιηθήκαμε, με ήρωες άπιαστους σαν τον αιγαιοπελαγίτικο αέρα που με τον καιρό έγιναν πια οικείοι αστερισμοί στο μεγάλο μας είναι.